Willems column: Vraag het een vrouw

We beginnen ook deze zaterdag, 17 januari 2015, weer met grijs. Het is bewolkt, maar gelukkig komt de voorspelling van 50 % kans op neerslag niet uit. Ook nu blijft het weer droog. Het kwik komt deze morgen niet boven de 2 graden. Het is met twee graden boven nul wel de koudste dag van deze week, maar het is windstil en daarom is het goed te doen. In de loop van de ochtend komt er een bescheiden zonnetje bij en wordt het zelfs lekker loopweer. Het is nog niet echt winters weer, alhoewel de nachtvorst zo hier en daar wel gezorgd heeft voor een paar gladde stukjes.

Annemarie van de L. was niet helemaal op de hoogte van de starttijd en was voor de zekerheid al om 7 uur bij GVAC aanwezig. Kleumend van de kou, de onderkoeling nabij,  was ze zo blij dat Evert niet zo vroeg als haar, maar toch wel vroeg kwam, zodat zij naar de warme kantine kon. Gelukkig ontdooit zij vrij snel, zodat ze gewoon mee kan lopen.

Als ik arriveer is het kwart voor acht en is het bij baan 7 al lekker druk.

Zo’n 33 lopers en loopsters gaan weer een nieuwe uitdaging aan. Vandaag moeten er 24 kilometers afgelegd worden. Vandaag staat, even vermelden voor de mensen die dit niet weten, de Hanneke van Loon en Landschutroute op het menu. Naar haar genoemd vanwege haar val nabij de Tongelreep enkele jaren geleden. Eenmaal een stempel en je komt er niet meer vanaf, Brillem weet dat als geen ander.

Gelet op de orkaan van geluid in de kantine, het lijkt wel een legbatterij, hebben ze er weer zin in. Aan het enthousiasme zal het niet liggen. Het is klokslag acht uur en het hek lijkt al meteen helemaal van de dam. Met veel bombarie wordt door de basisgroep 9.0 en de groep 9.5 richting het fietspad verkast. Kantine uit, rechtsaf richting rotonde. Er wordt nog volop gelachen. De sfeer is buitengemeen goed.

Een half uurtje later zetten de overige groepen koers richting rotonde. Ik denk: “Globetrotters, ze bestaan nog echt”. Aan het mannenkoor van vorige week, groep 11 dus, is zoals reeds aangekondigd een vrouw toegevoegd. En niet de minste. Wally zal de komende weken, onder het motto: “vriendelijk doch streng”, dit ‘koortje’ dirigeren. En het is direct zichtbaar. Het is zoals de ‘iron lady’ zelf gezegd heeft: “De haan kraait wel maar het is de hen, die de eieren legt”.

Annelies en ik hebben tijd genoeg en drinken nog wat. Zo tegen negenen lopen we langzaam naar de cateringauto. Als heer draag ik natuurlijk het kratje. Het kratje is nog steeds (te) zwaar, maar minder zwaar dan afgelopen week en nu zijn er toch meer deelnemers. Zou het dan toch een keer gaan lukken? Zouden mensen toch nog gaan nadenken over wat ze onderweg echt nodig hebben? Hoop doet leven.

Wij rijden via de snelweg naar Aalst en installeren ons bij de basisschool nabij de Sophiastraat in Aalst.  Na een paar minuten zien we in de verte groep 9.5 aankomen. Vandaag is dit met, Annemarie B., Annemarie van de L., Femke, Gita, Annet, Hannie, Ger, Frans, Jan en onze nieuwkomer Paul,

de grootste groep. Het ziet er goed uit, ze lopen perfect op tempo. De thee vindt zijn weg en deze groep even later ook weer. Frans, je weet wel, die van de rode kolom, heeft blijkbaar conditie genoeg. Hij arriveert pratend, hij drinkt zijn thee pratend en inderdaad hij vertrekt ook weer pratend.

Ze zijn nog maar net vertrokken of de basisgroep 9.0, Judith, Mieke, Ed, Ronald en Theo, staat bij ons op de stoep. Ook bij deze groep zit er de ‘spirit’ nog goed in. Ed bewaakt het tempo en dat gaat hem goed af. Ze gaan met volle energie weer verder.

De groep Evert, met gastloopster Nicole en vaste kernleden Reli en Jeroen, komt echt aangesneld. Voordat ze bij ons waren hadden ze nog wel wat meegemaakt. Evert was na de Timco even gaan versnellen om te ‘drukken’. Jeroen, van nette komaf, dacht meteen aan drukken en verwonderde zich dat Evert dit ging doen in een, met enkel huizen, bebouwd gebied. Het verbaasde hem dat Evert niet even kon wachten tot een redelijk bos was bereikt. Toen Evert bij de Aalsterweg arriveerde en op de knop drukte om het verkeerslicht te activeren om naar groen te gaan wist ook Jeroen dat drukken meerdere betekenissen kan hebben. Groen licht, de groep steekt over. Jeroen gaat mee, hij voelt dat hij zich nu even niet moet drukken.

Het koortje zien we in de verte naderen. Wally voorop, de koorknaapjes netjes volgend. Het ziet er strak en voorbeeldig uit. De stemming is goed en het groepje staat er fris en fruitig bij. De thee wordt uitgeserveerd. Evert informeert even naar de gang van zaken binnen deze groep, vooral naar de acceptatie van de vrouwelijke leider. Prima sfeertje gebouwd, aldus Wally. De eerste 11 kilometers hebben ze de eerste opdracht van Wally uitgevoerd. Een uitgebreid voorstelrondje, zodat de groep elkaar beter leerde kennen. Wie ben je, wat doe je, wat wil je, welke marathon ga je lopen en hoe sta je in het leven? Een geslaagde opdracht met vragen die er toe doen, waarvan de uitslag overigens geheim blijft, maar die de groep wel nader tot elkaar heeft gebracht, aldus de groepsleden. De pauze is lang genoeg geweest en de route wordt door de groep Evert voortgezet. Even later vervolgt ook groep 11 de route.

De groep 10,5 loopt er weer zeer kwiek en lachend bij. Marjolijn en Hanneke buurten lekker bij en  Harry en Johan weten er het plezier ook wel in te houden. Ze constateren dat ze te snel gelopen hebben, maar dat Evert dat niet hoeft te weten. Ik denk: “Inderdaad, Evert hoeft dat niet te weten en jullie hoeven het tegen niemand te vertellen”.

Thee is op en ook deze groep gaat goedgemutst verder.

Groep 10, Lau, Ger, Roy en Harrie arriveert. Zonder het temperen van Mariska heeft deze groep zich niet kunnen beheersen en is ook deze groep iets te snel gegaan, maar ook dat hoeft Evert niet te weten. De lopers zitten wel goed in hun vel. Hun voorstel om aan de eerdere groepen strooizout mee te geven om de gladde plekken te bestrijden moet nog in het bestuur behandeld worden.

Deze groep drinkt het snelst hun thee, want zij weten dat wij niet al te veel tijd hebben om naar post 2 te verkassen. Zij gaan vertrekken, wij ook.

We breken snel op en begeven ons naar het Loon. Wij testen de waterdichtheid van de vloer van de auto en we kijken of de schokbrekers nog niet aan vervanging toe zijn. Alles in orde, alleen de auto wassen is echt een moetje geworden. Wij parkeren de auto bij een stal van een boerderij. Eerst komt de boer, die zijn paardje uitlaat, toestemming geven en kort daarna komt de boerin, die haar hondje uitlaat, ons toestemming geven om daar te gaan staan. Leuk dat mensen zo meewerkend zijn.

Bij deze post verloopt het prima. Er zijn niet zo veel bijzonderheden te vermelden. Wellicht iets over groep 11 die onderweg buiten het voorstellingsrondje ook nog een behoorlijk gesprek hadden over belijdenis of iets dergelijks. Wally die daar natuurlijk een heel eigen mening over had en ook een paar mannen uit de groep hadden zo hun eigen beelden bij het onderwerp.  Uiteindelijk werden de mutsen weer opgezet en lagen de paar laatste kilometers voor hun voeten.

Wellicht iets over de groep 10,5. Na de lippen gestift te hebben, de mascara aangebracht te hebben en de haren geschikt te hebben werd er een ‘selfie’ gemaakt. Ik moet zeggen; het groepje stond er prachtig op, met een glimlach van oor tot oor. Wellicht dat de mascara bij Harrie iets te nadrukkelijke accenten aanbracht. Na deze foto ging ook dit groepje met blije gezichten de laatste kilometers tegemoet.

De laatste bekertjes thee zijn uitgedeeld en opgedronken. Alle groepen zijn door richting GVAC. Iedereen is nog ‘aan boord’ en zo hoort het ook. De een had het bij de tweede post iets zwaarder dan de ander. Maar we weten dat als je deze afstand aan kunt en je de komende drie tot vier weken er bij blijft, dat het  dan over het algemeen wel snor zit.

De inzet was wederom enorm. Iedereen kan met tevredenheid terugkijken op deze training. De basisgroep eindigt met een gemiddelde snelheid van 8,7 kilometers per uur, de groep 9.5 met 9.4/9.5, groep 10 met 10.1, groep 10.5 met 10,6, de groep 11 stipt 11 en de groep 11.5 een gemiddelde van 11.4. Prima tijden dus.

Met bewondering aanschouwen we de cooling down van groep 11. Met een militaire precisie werken Wally en haar mannen de cooling down af. Aan de gezichten te zien vinden ze pijn echt fijn.

Lekker gelopen, goede cooling down en daarna douchen en dan……… Ja, dan is er de ZAMOTA. De Zamota, bekend als zaterdagmorgentaart, is ditmaal verzorgd door Gita, Annelies en Ger, waarvoor hartelijk dank. Ik snap nu ook weer het gezegde: “Het verdwijnt als sneeuw voor de zon”.

Opvallend is wel dat de dames, hoewel in de minderheid, een enorme positieve invloed hebben op het marathonklimaat, op de ambitie van dit totaal. Een zware stempel drukken deze dames op de goede sfeer binnen de marathongroep. Zou het dan toch waar zijn: “Womanpower?”, beter bekend als “Happy Power!”.

Ja, dat moet waar zijn. Er wordt immers niet voor niets gezegd: “ Als je iets gezegd wilt hebben, vraag het een man. Als je iets gedaan wilt hebben, vraag het een vrouw!”.

Tot zaterdag, groet Willem.