Willems column: Vertrouwen

Je moet er maar vertrouwen in hebben. Vertrouwen in elkaar. Vertrouwen in de organisatie van zo’n verrassingsloop. Vertrouwen in een goede afloop. Vertrouwen op een goede marathon. Vertrouwen in jezelf ook wel zelfvertrouwen genoemd. Ik vertrouw erop dat het, na zo’n intensieve voorbereiding, wel goed zit met dat vertrouwen.

Het is vandaag, voor deze cyclus tenminste, het laatste wapenfeit.  Vandaag, 2 april 2016, hebben we de verrassingsloop met een kleine 15 kilometers voor de boeg. Afstanden waar inmiddels niemand meer wakker van ligt, afstanden waar je met elkaar de hele tijd lekker kunt kletsen en afstanden die bedoeld zijn om samen het ultieme marathongevoel te krijgen en te delen.

Het weer zit absoluut mee. Het is windstil. Het beloofde zonnetje is er weliswaar niet, maar de temperatuur, zo’n kleine negen graden, is prima om te lopen.

Hannie en Willem waren al vroeg op stap om ook weer tijdig terug bij baan 7 te zijn. Hannie heeft met Willem de letters op de route geplaatst. Hannie hield de trap stevig vast, want een tweede blauw oog zou door Willem niet uitgelegd kunnen worden.

Alle groepen zijn binnen. Even met z’n allen naar buiten voor de groepsfoto. Daarna weer met z’n allen naar binnen voor de briefing. Door Evert wordt uitleg gegeven over de kralenloop. Aan de gezichten te zien snapt iedereen het meteen. Intelligent marathongroepje. Ze krijgen van Willem nog een tweede gesloten enveloppe en die mag zo’n 100 meter na de start geopend worden. De opdrachten zijn helder. Onderweg komen ze letters tegen en van deze letters moeten ze een woord zien te brouwen en met dat woord een slagzin.

Het loopt naar negenen dus de hoogste tijd om de atleten op pad te sturen. Groep 1, met Cindy, Ietje, André en Ed met begeleider Judith op de fiets, vertrekt richting Oers. Een enorme vitaliteit verlaat baan 7. Met een onuitroeibaar optimisme pakken ze deze nieuwe opgave aan. Het zijn net veulens, die niets liever willen dan uit de omheining breken.

Het sein voor groep 2 met Elly, Francien, Lisette, Ger V., Giel en Rob onder begeleiding van Hannie en Georg om richting Knegsel te vertrekken. De groep spat in euforie uiteen en golft naar voren zoals de zee zich bij zwaar weer op de basaltwering stort. Niets maar dan ook echt niets houdt ze tegen.

Groep 3 kiest voor een rustige opbouw. De ritmische aanpak blaast lucht in hun longen. Ine, Karin V., Jeroen van D., Harold en Jaap onder begeleiding van Marjolijn en de fietsende Wally laten zich als een harmonische eenheid lichtjes verder drijven richting Oers. De groep begint met een volle glimlach. De groep geniet weldadig alsof ze in een snoezelbad liggen. Een paar vloeiende ‘hiphopmoves’ van Wally en de sfeer is optimaal.

Groep 4 met Leo, Jeroen S., Hans, Robert, Arjan, Patrick onder begeleiding van de fietsende Evert vertrekt met toch wat feller stekende voetstappen richting Knegsel om na circa 75 meter te stoppen en een overleg in te plannen. Het is een kakafonie van fluisterende, ratelende en bezwerende stemmen. Uiteindelijk gaan ze verder, ze hebben duidelijk hun plan getrokken.

Zonder begeleider je weg vinden is niet vanzelfsprekend. Het was even zoeken naar ieders kernkwaliteiten en een goede taakverdeling. Wie doet de kralensnoer, wie leest de routebeschrijving, wie onthoudt de legenda, wie de ‘letters’ onderweg. Onderweg naar Knegsel was het stuivertje wissen tussen de groepen 2 en 4. Dan liep de ene groep verkeerd, dan weer de andere. Door een ongekende handigheid van een van de lopers van groep 4 brak de kralensnoer. Gelukkig voor hen werden alleen de laatste paar kralen verloren,

Vergeleken met deze training is de marathon maar een eitje. Route is uitgezet, je hoeft alleen maar op je tempo te letten en tijdig te drinken en te eten. Fluitje van een cent dus.

Zo vlak voor de marathon kun je je natuurlijk niet helemaal laten gaan, maar vanuit concentratie en focus raak je, als het goed is, in een flow en wordt je binnengezogen in het consequente ritme van de groep. De versmelting in de groepen is duidelijk merk- en zichtbaar.

Annelies, Ger en ik vertrekken ook. We gaan de verzorgingspost bij het kanon inrichten. Het bekende kanon, geducht, maar een beetje in zichzelf gekeerd met zijn loop gericht op Knegsel. Een picknicktafel wordt ingericht met snoep en thee.

We zien de eerste groep in de verte aankomen. Het loopt soepel; het klikt, klakt en knettert in de groep, die daardoor onkwetsbaar lijkt te zijn. Ze drinken lachend hun bekertje thee. Een lijst met foto’s van bekende persoonlijkheden moeten ze van de juiste namen voorzien. Deze derde opdracht lijkt voor vrijwel iedereen een peulenschil. Ze nemen alle tijd, maar op een gegeven moment besluiten ze toch om verder te gaan. Drie persoonlijkheden konden ze niet thuis brengen. De andere negen zijn op een juiste manier ingevuld, aldus de groep.  Van die overige negen namen hadden ze er eentje goed. Die Jantje Smit toch.

De tweede groep komt langzaam maar zeker naderbij. Francien heeft er veel zin in; de wulpse krullen krioelen door de lucht. Deze groep neemt de opdracht voortvarend ter hand. Bij Rob lopen de zweetdruppels met straaltjes over zijn wangen. Je ziet het duidelijk aan hem af, zo’n denkproces vergt een behoorlijke inspanning en verklaart zo het zware zweten. Met drie goede antwoorden van de twaalf mogelijkheden belandt deze groep op een gedeelde tweede plaats.

Ook de derde groep scoort tijdens de thee drie goede antwoorden en dus ook een gedeelde tweede plaats. Het valt ze duidelijk zwaar. Vooral de eigen mensen worden moeilijk of helemaal niet herkend.

De vierde groep benadert het professioneel. Ze nemen de thee in ontvangst en zonderen zich met de opdracht enigszins af. Het resultaat is er naar. Ze hebben vijf van de twaalf beeltenissen goed geraden. De eerste prijs is daarmee veiliggesteld.

Alle groepen maken nog een rondje en even later zien we ze weer terug bij de verzorgingspost bij het kanon. Arjan mag zich in een dekentje wikkelen, want verstandiger wijs is doorlopen met een pijntje niet goed. Gewoon stoppen dus. Na de thee, een paar snoepjes, worden van daaruit de laatste stappen richting baan 7 gezet en worden de laatste letters opgemerkt. Alle groepen bereiken de finish. De gewoonlijke procedure volgt; cooling down, douchen en op naar het gebak. Deze week verzorgd door Ger V., Robert, Giel en Arjan en echt voor elk wat wils. Vooral de kwark met noten en fruit vond gretig aftrek. Wellicht een knipoog naar de volgende cyclus. Bedankt voor deze originele en voor herhaling vatbare geste.

Iedereen zit aan tafel en Evert opent het bal en geeft vrijwel direct het woord aan Willem voor de uitslag. Willem bedankt allereerst de gastschrijvers, Karin, Wally, André en Rien, die tijdens zijn vakanties een prachtige column hadden verzorgd. Allemaal een mooie bijdrage geleverd en dan is een mooie doos chocolade op zijn plaats. Nogmaals bedankt.

De uitslag van het raden van de bekende persoonlijkheden leverde hier en daar verrassingen op. Zo werd Evert aangezien voor Annelies en voor Peter Damen. Een aantal zag Hannie aan voor Marjolijn en voor Femke Halsema. Willem werd aangezien voor Evert en voor Therese Steinmetz. Elvis Presley kreeg de naam van André van Duin, waarschijnlijk door de scheve mond. Mick Jagger kreeg de naam van Leon Mutsaers, van Evert, van Emile Roemer en van Ger Raijmakers. Onze koningin Maxima werd genaamd Churchill, Wally en Annelies. André van Duin werd herkend als Ger Raijmakers en Willem. En last but not least werd Cliff Richard uitgemaakt voor Adolf Hitler. Namens Cliff een very thank you very much.

De slagzinnen met het gevonden woord VERTROUWEN waren prima; Samen bouwen aan vertrouwen; Met vertrouwen loop je de marathon uit; Met intuïtie en vertrouwen gaan wij een marathonfeestje bouwen en met vertrouwen loop je nooit alleen.

Tot slot werd de vierde groep de winnaar van deze verrassingsloop en ook hen viel een Belgische lekkernij ten deel. En zoals Karin al vooraf verkondigde: “Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd”. Inderdaad.

Tot verrassing van Evert en daar is het toch een verrassingsloop voor hield Willem zich niet aan het draaiboek. Hij daverde door en sprak enige mooie woorden uit naar zowel Marjolijn en Evert. Marjolijn werd bedankt met een mooie bos bloemen geheel in de kleuren van GVAC. Een van Oma’s snoepkraam overgebleven lekkernij werd er ook maar vlug bij gedaan, want toevallig wisten we dat ze die heel lekker vindt.

Willem bedankte Evert tot slot namens de marathongroep voor zijn inzet en passie. Evert is, aldus Willem, een soort vader, een grote broer, een naaste vriend, een strenge maar eerlijke leraar, ook wel eens slachtoffer, vaker een dader, soms een interviewer, heel vaak een prediker en dat in steeds wisselende setting. Willem bleek er nog eentje te zijn vergeten; in de ogen van de groep is Evert ook nog een loodgieter, hij last lopers aan elkaar zonder zichtbare naden.

De marathongroep wil graag respect en waardering uitspreken. Gewoon dank je wel zeggen en dat doen ze met een leuk presentje maar vooral met een stevig applaus, waaruit de waardering van de hele groep uitstekend tot uiting kwam.

Ik vind blozen een mooi gegeven en dus kon ik wel genieten van het kleurtje dat Evert tijdens het applaus op zijn wangen kreeg.

Willem droeg het estafettestokje weer over aan Evert. De begeleiders werden door hem bedankt, de verzorgingsmensen en ook Peter en Jurgen, de barmedewerkers, werden in het zonnetje gezet.

Evert roemde nog even de inzet van alle mensen en kwam nog terug op het thema van vandaag namelijk VERTROUWEN. Ik ga niet al zijn voorbeelden benoemen, maar uiteindelijk is het slotakkoord overduidelijk. Na zo’n voorbereiding kun je vooral op jezelf vertrouwen.

Zo’n marathon reikt van zachte decoratieve elementen tot absolute destructieve krachten en alles er tussenin. De gedachte aan verlossing, herstel, opwekking, wedergeboorte, vernietiging, wederopstanding, afbraak, tranen, lachen en de eeuwige man met de hamer komt in een marathon allemaal voorbij.

Maar; durf er lekker voor te gaan en leg je, zeker niet vooraf, beperkingen op. Laat je positieve gevoelens langzaam doorsijpelen tot je diepste wezen. Wij weten het, jij weet het, je kunt het.

En denk op een slecht moment even terug aan vandaag en put daar uit dan het benodigde VERTROUWEN.

Veel succes bij de marathons, tot ziens, groet Willem.