Willems column: Vertrouwen

De atletiekbaan ligt te blinken in de augustuszon; de baan ligt er stralend bij. Een atalanta, een zwart-bruin-oranje vlinder, lacht me toe en fladdert elegant weg over de atletiekbaan. Vandaag staat in het teken van de eerste dertiger van deze marathoncyclus.

Mijn gedachten dwalen echter af naar afgelopen dinsdag, de dag dat ons het bericht bereikte dat Anke niet meer onder ons is. Anke, veel te jong, is voor ons, toch nog onverwacht en veel te vroeg overleden. Het was onontkoombaar, maar veel te vroeg. Het zou niet moeten mogen, maar het gebeurde wel. Anke was erg betrokken bij GVAC en ook bij onze marathongroep. Ze heeft diverse malen de catering verzorgd. Anke was een leuke charmante vrouw. Ondanks haar ziekte altijd vrolijk, altijd met goede moed en altijd voor iedereen een bemoedigend woordje. Anke was gewoonweg heel moedig, ontzettend krachtig.

Afgelopen donderdag, voor de training, kreeg Anke een staande respectvolle oorverdovende verdiende ovatie in baan 7. Maandag, de tiende augustus, is in Heeze op een zeer waardige wijze afscheid genomen van haar. Iedereen heeft vele mooie herinneringen aan Anke en iedereen moet die op haar of zijn eigen wijze koesteren. Namens de marathongroep: “Rust zacht, lieve Anke!”.

Het is een cliché, maar het leven gaat door en de training van afgelopen zaterdag, 8 augustus 2015, dus ook. Zoals gezegd moeten er vandaag 30 kilometers worden beslecht. Voor een aantal wordt het de eerste keer, voorwaar een uitdaging.

De temperatuur staat al op achttien graden. Het is windstil. Het zonnetje zit nog achter de wolken, maar zal zich de komende uren wel gaan melden. Het is nu al benauwd. Dit wordt zweten vandaag.

Vandaag, met deze afstand, verklaren de deelnemers aan de marathon de liefde en dat maakt Cupido intens blij. Zijn pijlen belanden in het midden van de harten. Onze eigen ‘Cupido’ stuurt om precies half acht de groepen op pad. Ger komt strompelend binnen en probeert daarmee de aandacht op zijn te laat komen af te wenden. Heel vervelend zo’n blessure, maar vijf voor half acht is vijf voor half acht en niet 1 minuut na half acht.

Groep 8 met Trees en Theo, groep 9 met Kitty, Annemarie, Annet, Gita, Ed, Ronald en Ger op de fiets en groep 9.5 met Femke, Jan en Frans vertrekken tegelijkertijd richting Knegsel. Ze gaan het grote avontuur tegemoet.

De 10 kilometer groep vertrekt bij deze verre afstanden een kwartiertje eerder. Het is kwart voor acht en ze gaan op weg. Elke, Kim, Ton, Harrie, Wim D., Johan van L., Perry, Boudewijn en Gerard. Kim, sinds deze zaterdag, ook wel bekend als Kim van de Keek.

De iets snellere groepen vertrekken om acht uur. De 10.5 groep; Ine, Mariska, Wally, Jan T., Harold, Leo W., Roy, Jan de K., en Wim. De 11 kilometer groep met Marjolijn, Jeroen, Hans, Jaap, Johan en Art en de 11.5 groep met Leo, Reli, Robert, Arjan, Jeroen en Evert.

Het is vandaag weer een soort van ‘impressionisten-route’; de bossen en de velden, de bomen en de struiken, de konijntjes en de vlinders, het is toch pure poëzie.

Annelies en ik hebben ons geposteerd in de berm van de Oirschotsedijk met de neus in de richting van Oirschot. Een onbedoeld nevenaffect is dat alle (te) snelle auto’s stevig op hun remmen trappen, omdat ze denken dat de CJIB-bende aan het werk is. Mooi om te zien: van 110 naar 70 kilometers per uur in een paar seconden.

We zien het eerste groepje aankomen. Femke, Jan en Frans. Frans met zijn aristocratische stijl, sfeer en verfijndheid en als echte fan van ons koningshuis natuurlijk volledig in het oranje. Jan heeft enorme last van zijn heup en blijft bij ons achter.

De groep 9 is uitgebreid met een extra begeleidster op de fiets. Karin vindt het leuk om een deel van de route met Ed mee te fietsen en wij vinden het leuk dat Karin dat leuk vindt. Het was weer gezellig om je te zien. Gita is terug van vakantie en dus ook weer van de partij. Met priemende heldere ogen vertelt ze dat ze nog steeds last heeft van een jetlag.  Haar ogen zijn zo donker als de getinte ramen van een limousine. Zij kan wel naar buiten kijken, wij niet naar binnen. De groep wil verder. Het gaat goed en ze hebben er plezier in. Doei en tot straks.

De 10 km groep zien we vanuit de verte naderen. Het gebonk van de schoenen op de straatstenen vormt de beat. De contrasten in timbre zijn wonderbaarlijk. De heren een soort van pok, pok. De dames met een lichtere tred, een soort van pokpok, pokpok. Ze komen als warme golven aanrollen. Boudewijn wijst onderweg in het Eindhovense als VVV-gids de weg, ook voor hem is er veel veranderd sinds zijn (ruige) jeugdjaren (in het park). De thee vindt gretig aftrek. Het is warm en de zweetparels op de voorhoofden zijn daarvan het natte bewijs. Ze toetsen even of iedereen klaar is voor de volgende etappe en dan gaan ook zij weer verder.

Trees en Theo zijn toch wel een mooi duo. Ongestoord lopen zij hun kilometers. Kletsend en lachend bereiken zij de post. Een beetje drinken, een gelletje, alles weer goed op zijn plek duwen en daar gaan ze weer.

De 11.5 groep moet het deze week doen zonder de verbale inspiratie van John. Reli is er wel (terug uit India en Australië), Arjan (uit Afrika) en Robert (Italië). Het ene vakantieverhaal is nog spannender dan het andere, maar in deze heeft Arjan wel iets bijzonders gedaan. Hij liep op een pad door een park waar niemand, in verband met de mogelijke aanwezigheid van leeuwen, mag komen. Arjan wel? De verhalen van Evert over een mogelijke aanval door 2 rottweilers en zijn bezoek, deze week, aan de Beekse Bergen vielen daarbij volkomen in het niet.

Binnen de 11 groep heeft iedereen zich de afgelopen weken wel voorgesteld. Vandaag een nieuwe begeleidster, dus Marjolijn kreeg nu deze eer. Uit betrouwbare bron vernam ik dat ze kort voor de tweede post haar voorstelling beëindigde. Ze hebben er zin in en lachend vervolgen ze de route.

De 10.5 groep verschijnt ten tonele. Rood staat voor vuur en passie en Mariska is daar het lichtend voorbeeld van. Staat perfect. Er wordt wat gedronken, wat gegeten en ze gaan weer door. De enige groep die geen rust in hun achterste heeft. Misschien willen ze wel te graag of willen er enkelen te graag. Annelies, Jan en ik kijken ze na. We hebben er alle drie zo onze gedachten over. Annelies, Jan en ik ruimen de handel op en we gaan naar de tweede post.

Bij de tweede post is de rode draad van het verhaal, dat het vandaag zwaar is. Warm, benauwd, dus wel op tijd drinken en eten. Femke en Frans arriveren bij de post. Op mijn vraag of de waterrugzak bevalt, antwoordt Femke, dat die zak fantastisch is. Eigenlijk zou ik die zak een naam moeten geven. Ondeugend kijkt ze Frans aan. Ik denk, zo vervolgt Femke haar betoog, ik denk dat Frans wel een juiste naam voor die zak is. Frans is toch ook een goede zak. Frans lacht bevestigend, ik durf enkel en alleen te knikken, ik vind dat eigenlijk ook wel.

Femke en Frans beginnen aan de laatste kilometers en geven nog eens extra gas. De overige groepen passeren één voor één. Iedereen is het er over eens; het is echt zwaar. Het testosteron spat in het rond, want de laatste kilometers moeten toch nog worden gelopen.

Art wisselt bij de tweede post van groep; hij verlaat de 11.0 groep en stapt in bij de 10.5 groep.

Als laatsten arriveren Trees en Theo bij de post. Theo staart voor zich uit, tuurt naar het niets, over een weg die nergens lijkt te eindigen. Zijn benen vertonen lichte kreukels, kleine barstjes, zijn motivatie ook. Drinken en nog eens drinken en dan gaan ze toch weer verder. Ze krijgen hem er niet onder. Trees al helemaal niet.

Iedereen is, op de blessure van Jan na, ongedeerd terug op baan 7. Wel vermoeid en dat mag met dit weer, maar ook erg tevreden en ook dat mag. Een cooling down en douchen en dan op naar de keek van de week en het andere lekkers verzorgd door Kim, Kees, Jan T., en Perry. Luitjes bedankt. Ook de corvee verliep prima, met name Kim weet van aanpakken.

Uiteraard weer een bijzonder woord van dank aan Jurgen en Peter en aan onze eigen ‘Florence Nightingales’ Annelies en Willem.

Tot slot een bonus. Deze week verdient de 10 kilometer groep deze bonus, verdient de groep een groot compliment. De routiniers gaven hier het voorbeeld. Het lopen in een groep vergt aanpassingen doen, daarom is het namelijk een groep. Ze hebben oog voor het groepsgebeuren, ze kijken naar elkaar en hebben een bijzonder oog voor de nieuwelingen. Kan iedereen het tempo aan of gaan we te snel. Het is warm, dus op tijd drinken. Ook als mensen niets zeggen, kunnen ze toch wat zeggen. Je moet dat willen zien, je moet dat kunnen waarnemen en het allerbelangrijkste: je moet je daarop willen aanpassen.

Aan de finish blijkt dat deze groep ontzettend goed op elkaar heeft gelet en dat ze zich prima aan de snelheid, iets onder de 10 kilometers per uur, hebben gehouden. De ervaring, die in deze groep zit, weet als geen ander dat het belangrijk is goed voor elkaar te zorgen en je tempo aan te passen daar waar dat nodig is. Een mooi voorbeeld van samenhorigheid. Klasse.

Al met al mooie resultaten en maar liefst 10 deelnemers liepen vandaag voor het eerst in hun leven DERTIG kilometers. Chapeau!

Een verrassing was natuurlijk de aanwezigheid van Rik. Blakend van gezondheid stond hij aan de finish, waar hij met zijn bekende bravoure het hele verhaal vertelde. Iedereen was blij voor hem en natuurlijk ook voor Marianne dat ze weer terug waren. Goed herstel gewenst.

Aanstaande zaterdag 35 kilometers. Deze zogenaamde Koninginneloop vergt ook weer de nodige inzet, energie en samenwerking. Het gaat jullie lukken. Heb vertrouwen.

Tot zaterdag, groet Willem.