Willems column: Tetap tertawa
Tetap tertawa.
Vandaag, zaterdag 17 oktober 2015, is het buiten de verrassingsloop (tevens uitloop) ook de laatste training voor de marathongroep van Dublin en Valencia. Vandaag staat in het teken van de brandweer, van de verrassing, van het plezier en ook een beetje in het teken van de onderlinge competitie. Even de touwtjes laten vieren moet kunnen, maar er wordt uiteraard ook gelopen.
Bij baan 7 is het weer een drukte van belang. Een tsunami van testosteron staat op het punt te ontploffen. Door Evert en Frans worden de spelregels en de attributen toegelicht. Daarna, stuurt Evert, met de rust van een marathonluisteraar, de groepen één voor één op pad. Met gulzige stappen wordt vertrokken.
Er zijn groepen bij, de echte mannen, die pakken een zwaar object om mee te sjouwen. Er is één groep bij met ‘echte slimme mannen’. Zij pakten een zwaar object en wilden dat door de enige vrouw in hun gezelschap laten mee torsen. Enige correctie werd subtiel aangebracht, waarna de ‘heren’ het zware object uiteindelijk overnamen.
Het is droog en een graadje of acht. Iedereen is het erover eens, het is lekker loopweer. We gaan weer het onbekende tegemoet en dat blijft prikkelend, opwindend. In de buitenlucht samen lopen, samen lachen en samen dingen doen, daar knapt een mens van op
De zwerftocht brengt de groepen langs de romantische plek in Oerle, bij de kapel en het kanon, waar door Els en Annelies Oma’s snoeptent is ingericht. Waar de mogelijkheid wordt geboden voor een slokje thee, behoorlijk wat zoets en natuurlijk de opdracht. Een vragenlijst moet worden ingevuld, een soort Cito-toets maar dan veel eenvoudiger.
Oma’s snoepkraam en de lieve dames worden achtergelaten. De laatste kilometers van deze trainingscyclus hebben ze dan nog voor de boeg. Het is een langgerekt, komisch en fanatiek rariteitenkabinet. Het ziet er uit alsof ze in vuur en vlam staan. Ze hebben nog steeds het heilige vuur. Het past bij de energie, het temperament en de eerzucht van deze groep en natuurlijk bij het thema van deze loop.
De groepen komen mooi en snel achter elkaar aan bij baan 7. Een stukje verder wacht nog een klusje. Nee, geen water in een emmer spuiten, maar met een brandweerslang, op tempo natuurlijk, emmers van een verhoging spuiten. Het merendeel van de groepen klaart deze klus in een goede tijd.
Daarna nog even de cooling down, douchen en vlug naar de kantine want daar wachten de echte Bossche bollen van Jan de Groot.
Het wachten is nog even op de groep Rik en consorten. Het blijkt dat tijdens het lopen nog even het kind in dit viertal naar boven komt. Niet van het lopen, nee natuurlijk niet van het lopen. Nee, bij het zien van vier stenen leeuwen konden zij zich niet bedwingen. Deze leeuwen moesten ‘overwonnen’ worden door er boven op te klimmen en zo geschiedde. Het is een vrije vertaling van: ´De Koning is dood, leve de Koning´ in dit geval: ´Circus Renz is ter ziele, leve circus Rik´.
Iedereen is gearriveerd, heeft gedoucht en de bollen worden in snel tempo uitgeserveerd. Er is één lange tafel gemaakt in de totale lengte van baan 7. Een mooi gezicht dat nagenoeg iedereen de moeite heeft genomen om er bij te zijn.
De vragenlijsten worden nagekeken, de punten van de objecten erbij en natuurlijk het resultaat van de spuitacties en de uitslag is bekend. Willem krijgt het woord en wil enige antwoorden met de marathongroep delen.
Op de vraag: Wat zijn de 4 kerntaken van de brandweer? kwamen wel heel verschillende antwoorden binnen; 1. Krant lezen, 2. Katten uit de boom kijken en 3. Willem vervangen bij zijn vakantie.
Op de vraag wat betekent Hakuna matata? Was een antwoord; doe maar rustig aan. Nou dat hadden ze de hele loop al gedaan, dus waarom niet.
Hoeveel vrijwillige brandweermensen zorgen in Veldhoven voor de veiligheid? Het antwoord Frans en de rest was bijna goed.
Bij de vraag naar de witte en oranje kolom, was het antwoord het Koningshuis is oranje, wel leuk, maar toch niet goed.
De groep Johan en Reinier van L., Harold, Kim, Tine en Rien onder begeleiding van Ger R. waren de overduidelijke winnaars en werden terecht even in het zonnetje gezet. Een presentje van de brandweer, een stukje chocolade en natuurlijk de eeuwige roem voor deze kanjers.
Het woord werd overgedragen aan Evert, die benadrukte hoe leuk het is om zo’n vol huis te mogen begroeten. Evert haalt aan dat deze cyclus uniek was, niet alleen door het grote aantal deelnemers, maar doordat er veel animo van buiten de vereniging is voor dit programma en er 17 debutanten op deze afstand waren. Evert is heel tevreden over het verloop van het programma dat vast en zeker een mooie bekroning in Dublin gaat krijgen. Kracht van het programma zit in belangrijke mate in het gezellig samen trainen en het delen van de ervaringen en emoties, een goede mix van in- en ontspanning. De juiste ingrediënten om die lange afstanden aan te kunnen. Voor Evert was de zondag van Marathon Eindhoven een persoonlijk hoogtepunt. Geen uitvallers en voor, tijdens en na afloop zo veel blije gezichten en enthousiaste reacties! Het programma staat of valt natuurlijk met de discipline en medewerking van de loopsters en lopers, maar zeker en vast ook met de inzet van de begeleidsters en begeleiders. Deze groep wordt naar voren geroepen en worden allemaal netjes bedankt.
Vorige week werden ze nog “LES ROIS DU BAR” genoemd. Week in, week uit stonden ze voor ons klaar. En ook bij het schoonmaken waren ze niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken. Jurgen en Peter kregen natuurlijk ook hun welverdiende presentje. Jurgen neemt het woord over en wijst op de vele vrijwilligers die achter de schermen heel veel werk verzetten. Van hem en van Peter is het te zien, maar die anderen zijn ook onmisbaar. Inderdaad.
Onze dames Annelies en Els, die bij weer en wind, de verzorging onderweg verzorgen worden terecht bedankt. Het is voor een marathongroep een luxe dat je onderweg 1 of 2 keer een verzorgingspost hebt.
Ondergetekende wordt bedankt voor de bezetting van de verzorgingsposten en voor het schrijven van de wekelijkse column. Graag gedaan. Willem neemt het cadeau en de kussen van Marjolijn heel graag in ontvangst. Dat Ger R. te laat is met zijn fototoestel en dat het voor de foto nog een paar keer over moet ervaart Willem als een extra beloning. Dank je wel Ger.
Willem mag de ochtend qua spreken afsluiten. Willem is van mening dat het weer een hele mooie voorbereiding op de marathon was. Tot op heden liepen 17 deelnemers hun eerste marathon en liepen maar liefst 14 deelnemers een Persoonlijk Record. Mooie gegevens waarop onze coördinator met recht trots is. Onder het motto drie keer is scheepsrecht zou de lijst met tijden en deelnemers, die deze week per mail werd verzonden, compleet moeten zijn.
Teleurgesteld is Willem dat de lijst ook bij de derde keer niet volledig was en jammer dat er dan een belangrijk PR vergeten is, maar Willem kan dat gelukkig nog herstellen. Willem heeft namelijk, met zijn kleinzoon van 4, de mini-marathon gelopen in een tijd van 15 minuten en 12 seconden, een gemiddelde snelheid net iets hoger dan die van Rik tijdens de halve.
Aan het einde van deze cyclus is het volgens Willem een mooi moment om even een paar mensen te bedanken. De gastschrijvers van de column tijdens zijn vakantie. Ine, Karin, Wim en Frans worden ontzettend bedankt voor hun creativiteit. Het waren stuk voor stuk hele mooie verhalen. De lat werd weer heel hoog gelegd.
Mensen die mij kennen, aldus Willem, weten dat ik zo af en toe nog wel eens over het leven wil nadenken. Een beetje dagdromen hoort wel bij mij. Marathon trainen is voor mij dan ook niet alleen bewegen, is voor mij niet alleen de balans tussen lichaam en geest, het is voor mij ook een visie op het leven en een visie op jezelf in dat leven. Je bent immers niet alleen op deze wereld!
Afgelopen zondag stond ik, vervolgt Willem, op Strijp S, om de lopers die ik op tijd zag aankomen en herkende, aan te moedigen. Ik sta op kilometer 39 voor de hele en dus op 18 voor de halve marathon. Vanaf daar dus nog maar 3 kilometers. Ik herken daar een van onze dames, zo’n klein ‘spinneke’ met geen grammetje overgewicht. Geen druppeltje zweet, geen vermoeide ogen, zelfs niet één vermoeid oog. Een lach van oor tot oor en ondertussen pratend met het publiek. Het is onze Wally, die met die grote glimlach en met die zware collectebus, de halve marathon loopt. Voor een prachtig doel; inloophuis de Eik. Mooi dat je dat kunt en prachtig dat je dat doet. Namens heel veel mensen bedankt en natuurlijk ook een bedankje van ons. Je bent een topper.
Willem gaat verder: voor degene die mijn verhaaltjes gelezen hebben, die zullen wellicht denken dat ik een hekel heb aan Frans, Frans van de rode kolom. En ik zal het maar bekennen, dat is inderdaad ook zo.
Nee, allemaal onzin. Ik mag Frans heel graag. Hij is afgelopen week nog meer in mijn achting gestegen toen hij vertelde dat hij morgen met zijn dochter, één jaar na haar openhartoperatie, een mud-race in België gaat lopen. Hij hecht daar zoveel waarde aan dat hij zelfs met een behoorlijke blessure toch van start gaat. Hij is zelfs bereid om dan Dublin maar niet te lopen. Zijn dochter gaat hem tenslotte voor alles. Prachtig. Frans is even aangeslagen en pinkt een traantje weg.
Willem heeft een speciaal cadeautje voor hem gekocht. Na al die aantijgingen in de verslagen vond Willem dat hij toch een keer sorry tegen Frans moest zeggen. Hij heeft een boekje gekocht, er van uitgaande dat Frans kan lezen, waarin al zijn gevoelens verwoord staan. Frans krijgt het boekje, lacht weer en Willem gaat weer verder.
Doordeweeks, aldus Willem, is het voor iedereen van ons, gepensioneerden wellicht uitgezonderd, vaak rennen en vliegen. Maar zaterdags brengt het trainen enige gemoedsrust. Aan zijn lichaamstaal kun je het aflezen; ook zaterdags geeft hij zich helemaal, maar is hij toch meer ontspannen. Elke zaterdag vertoeft hij in een heel andere wereld en die wereld is echt zijn wereld.
Geen seconde twijfel aan zijn toewijding. Zonder enige dwang, met heel veel plezier, zaterdag in en zaterdag uit, doet hij dit met heel veel plezier. En dan is inlopen, rondkijken, genieten, een knipoog, een lach, een serieuze blik, af en toe een schouderklopje geven en af en toe een dank je wel ontvangen genoeg voor hem. Meer hoeft voor hem niet.
Dat is een rijk gevoel dat hij steeds opnieuw moet laten indalen en dat hij steeds probeert te delen met anderen. Dat is de benzine voor zijn motor, maar ook voor de motor van anderen. Als anderen genieten, geniet hij het meest.
Dit is duidelijk een wereld waarin respect en magie nog tellen. Wij zijn geen miljoenenclub net als PSV, nee hier doen wij het enkel en alleen met kwaliteit van eigen bodem. En wat voor kwaliteit, toppie.
En dat levert heel wat op. Van de 33 in Eindhoven gestarte marathonlopers liep iets meer dan de helft, 17 om precies te zijn, deze afstand voor de eerste keer. En van de overige 19 lopers kwamen er 14 met een PR over de finish. Een resultaat waar we met z’n allen trots op mogen zijn.
Je ziet het in één oogopslag. Ik heb het hier over de marathon-luisteraar. Rust, gewillig oor, doordacht advies, veel respect en waardering voor zijn loopsters en lopers.
Kortom iemand die we nu even bedanken en dan doen we natuurlijk met een cadeau, maar natuurlijk ook met een welverdiend applaus. Evert ontzettend bedankt!!
Willem pakt een grote bos bloemen en geeft die, met heel veel plezier aan Marjolijn, aan het beste deel van Evert, aldus Willem.
Ook Evert krijgt zijn presentjes en een oorverdovend, verdiend en lang applaus. Hij kleurt er van, mooi om te zien.
Het was een mooie afsluiting van een mooie trainingsperiode. Het goede gevoel van deze dag heeft hopelijk niet alleen aan mij een echte boost gegeven. Ik ben ervan overtuigd dat jullie het bewijs gaan leveren dat het kan, grenzeloos je droom naleven en nog waarmaken ook. Een heleboel heeft hun droom al waargemaakt, heeft al een marathon gelopen. De anderen gaan die marathon in Dublin en Valencia volbrengen. Daar twijfel ik niet meer aan.
Heel veel succes en vergeet vooral niet te genieten. Tetap tertawa (blijf lachen).
Tot de volgende keer,
Willem.