Willem’s column: Respecteren en accepteren

Nog geen meter gelopen en de records vliegen ons al om de oren. Het belooft een bijzondere marathontraining te worden met een recordaantal aanmeldingen. Maar liefst 71 deelnemers, inclusief de lopende begeleiding, is een absoluut record. Ook het aantal deelnemers, 17 om precies te zijn, dat de eerste marathon gaat lopen is een record. Ook het aantal hardlopende stellen is een record; Trees en Boudewijn, Annemarie en Art, Marjolijn en Evert en last but not least Tine en Rien. Een bijzonder stel is natuurlijk Johan en zijn zoon Reinier. Johan gaat zijn zoveelste lopen, Reinier zijn eerste. We volgen de ontwikkelingen met belangstelling. En ik weet niet of dit een record is, maar 23 dames lopen mee. Wellicht geen record, maar wel erg leuk!

De informatieavond was druk bezocht en de spelregels van dit jaar werden door Evert weer toegelicht. De spelregels zijn duidelijk en spreken voor zichzelf. Opmerkelijk was de opvallende blessure van Trees. Arm in een mitella, vinger in het verband, maar gelukkig wel, zoals altijd, trainingsbereid. Het verhaal doet de ronde dat Trees haar vinger op onbegrijpelijke wijze in een keukenapparaat heeft gekregen, terwijl dat blijkbaar bij juist huishoudelijk gebruik niet zou moeten kunnen. Trees even uit de running, maar het apparaat zou volgens betrouwbare bron nog steeds wel optimaal functioneren.  Namens de groep een goed herstel gewenst.

Elk jaar beginnen we met hetzelfde praatje en dat doen we natuurlijk niet voor niets. De afgelopen jaren hebben het volgende wel bewezen.  De afstand is belangrijker dan de tijd, die je tijdens de trainingen loopt. Deze trainingen zijn bedoeld om in een langzamer tempo dan je wedstrijdtempo (in de lage hartslagzones) afstand op te bouwen. Je lichaam moet weer aan die afstanden wennen en natuurlijk ook aan de temperatuur.  Deze trainingen zijn langzame duurlopen en die training moet dan plaatsvinden op een snelheid onder je wedstrijdtempo. De marathon is absoluut niet het monopolie van uitslovers, integendeel zelfs. Marathons lopen is met verstand lopen; dat geeft de beste resultaten.

Eigenwijs is ook wijs, maar in dit geval niet echt. Een Formule 1-auto kan ook niet voortdurend op zijn top rijden. Ook zo’n auto krijgt dan mankementen en daar is het toch niet om te doen. Plezier hebben en er plezier in houden moet immers het uitgangspunt zijn. Het zou zo maar kunnen dat je in een minder snelle groep makkelijker je afstand opbouwt en er meer van geniet.  Train je elke week op je wedstrijdtempo dan loop je elke week een wedstrijd en dat kan je lichaam, zo leert de ervaring, niet aan en op het moment dat je jouw marathon wilt lopen, dan……  inderdaad dan ……. laat je lichaam je in de steek. Op dat moment baal je enorm. Alle voorbereiding voor niets,  maar ja dan volgen de clichés: eigen schuld dikke bult………….wie niet luistert, moet maar voelen………..en natuurlijk je bent een rund als je met marathontrainingen stunt. Je wilt toch niet alleen over de marathon dromen, je wilt hem toch ook lopen.

Is het nou zo erg om een keer te snel te lopen, een keer je grenzen op te zoeken?  Nee, dat is zeker niet erg, maar niet op zaterdag. Om je snelheid op te voeren zijn de trainingen op dinsdag en donderdag. Die trainingen zijn er speciaal voor om je techniek en je snelheid te verbeteren.

Deze marathontrainingen loop je onder begeleiding en loop je in een groep. Dat betekent dat je elkaar stimuleert, elkaar in de gaten houdt, elkaar helpt en rekening houdt met elkaar, ook met de begeleiding. Afspraak is dan afspraak en de afspraak is het tempo lopen dat vooraf is afgesproken of als het met iemand even iets minder gaat het tempo lopen van de minst snelle. Ook jij kunt een keer je dag niet hebben en dan is het prettig dat jouw groep ook rekening houdt met jouw ongesteldheid. Het gaat niet om pijn lijden; het gaat om bezinning, zelfbeheersing en solidariteit met elkaar. We gaan ontdekken dat er meer is dat ons bindt dan wat ons scheidt. De poreuze grens tussen kracht en kwetsbaarheid erkennen is namelijk de sterkste troef die je kunt hebben.

Met gepaste energie en de blik gericht op de mijlpaal die nog moet komen, onder het motto:

“ Samen lekker lopen, maar (elkaar) niet forceren!”.

Ongetwijfeld staan er ons nog hele zwoele zomerse dagen te wachten tijdens deze trainingssessies. De koperen ploert zal dan hoog aan de hemel prijken en de temperatuur zullen we langzaam maar zeker voelen oplopen. Ook bij dergelijke omstandigheden is het verstandig je tempo aan te passen. Bij duursport is het sowieso belangrijk dat je leert luisteren naar je lichaam en dat je daar dan ook naar  handelt.

Hoe gaat het komende seizoen verlopen? Lastige vraag, ik heb natuurlijk geen glazen bol. Achterom kijken schijnt eenvoudiger te zijn dan vooruit. Maar ik ben er van overtuigd dat we er samen weer een mooie happening van gaan maken.

Het zal ongetwijfeld weer mooie momenten geven en die zal uw razende en reizende (gepensioneerde) reporter voor het nageslacht proberen vast te leggen in een wekelijkse column. De weken dat ik er vanwege vakantie niet bij ben, zal ik een loper/loopster vragen enige woorden aan het papier toe te vertrouwen. De eerste week zal dit gaan gebeuren door mijn grote vriend Frans, je weet wel die van de rode kolom.

Rest mij jullie allemaal veel succes en plezier te wensen en vergeet niet de afspraken te respecteren en te accepteren.

Tot snel, groet Willem.