Willems column: Met speels gemak
Het is 10 januari 2015. De tweede zaterdag van dit jaar en de eerste zaterdag van het marathonprogramma.
Het aanbreken van een nieuw jaar is voor velen een moment voor bezinning; het moment voor reflectie. Even nadenken over wat was en misschien nog wel belangrijker even nadenken over wat gaat komen. Nog even terugkijken op het voorbije jaar en dan snel weer de blik op de toekomst gericht. De vuurwerkdamp heeft onze neusgaten nog maar amper verlaten of we gaan ze weer vol duwen met frisse lucht. We gaan de gangen van het kerstmaal langzaam maar zeker wegwerken. Dit nieuwe jaar starten we met frisse moed en stappen we elke zaterdag even uit de tredmolen van de dagelijkse beslommeringen.
De wereldberoemde marathontraining van GVAC, onder de bezielende leiding van Evert, staat al jaren garant voor een absolute feelgood en is een zekerheidje voor hoogstaande prestaties. De variatie is troef en inspiratie is er in overvloed. Het wordt weer een ‘masterclass marathontrainen’.
Vele van de hoofdrolspelers en –speelsters zijn ‘oude’ bekenden en zoals steeds zijn er ook weer een paar nieuwe gezichten te begroeten.
De trainingen, beginnend met 21 kilometers, zijn zo inventief in elkaar geschroefd, dat het de endorfine als het ware via je huidplooien laat verdampen. Je gaat je voelen als een klein kind dat gratis mag winkelen bij de Jamin. Het zet de wereld weer eens in een ander daglicht.
Deze trainingen zijn ook geschikt om je voornemens nog eens tegen het licht te houden en je te laten inspireren door de levenslessen van een ander. Oude motto’s als accepteer jezelf zoals je bent, koester je dromen en durf er samen voor te gaan worden weer waardevol. Met de nadruk op samen natuurlijk, want de komende weken zul je elkaar op onvoorziene momenten nodig hebben. We gaan weer een hoge graad van perfectie in timing en onderlinge balans bereiken.
Het is bewolkt, maar wel droog. Er waait een stortmachtige wind vanuit het zuidwesten, hoewel aan de verwaaide kuif van Hanneke niet af te leiden is of de wind daadwerkelijk uit die richting komt. De temperatuur is zo´n dertien graden, een lekkere looptemperatuur.
De wijzers staan op klokslag half negen als Evert zich op eenzame hoogte begeeft en ons van de laatste raadgevingen voorziet. Door de hevige sneeuwval van enkele weken geleden en de huidige stormachtige winden is het lopen door de bossen niet van gevaar ontbloot. Er kunnen nog takken naar beneden vallen en weet dat deze waarschuwingen, ook volgens Staatsbosbeheer, ook nog de komende weken van kracht zijn. De catering wordt deze episode verzorgd door Annelies en Willem (we krijgen al een applaus voordat we iets gedaan hebben, ook mooi) en natuurlijk wordt nog even de snelheid onder de aandacht gebracht. Het moge onder hand wel duidelijk zijn; op zaterdag is het een langzame duurloop en loop je dus op de aangegeven snelheid of iets eronder, sneller lopen dan de aangegeven groepssnelheid is uit den Boze. De begeleiders bewaken het tempo en daar wordt naar geluisterd, de snelheid verhogen en daarmee groepen uit elkaar trekken kan echt niet meer.
Tot slot wordt nog een keer gewezen op het meegeven aan de cateringauto van spullen voor ‘onderweg’. Gelet op het geringe aantal lopers van deze week kon nog even wat door de vingers gezien worden, maar de komende weken wordt het weer drukker en wordt er nog slechts één kleinigheid geaccepteerd; teveel vracht wordt niet meer meegenomen. Deze week voor de aardigheid een zware tas op inhoud bekeken; één banaan, één halve liter water, één handdoek of iets wat er voor door moet gaan, één ‘snelle Jelle’, twee Snickers, twee boterhammen met oude kaas, één toiletrol, één Nieuwe Revue en één slipje. Echt spullen die je bij een echte marathon ook zelf gaat meezeulen. Nee, dus.
Hierna begint de warming up. Na deze warming up loopt de hele groep richting Knegselseweg om aan de eerste uitdaging te beginnen; ze gaan 58 hoogte- en 5000 wind-tegen-meters tegemoet.
Annelies en ik gaan naar de Keersop om de verzorgingspost in te richten. We moeten de auto behoorlijk stutten, zodat die niet wegwaait. Onze hoffotograaf, Ger, gaat met gevaar voor eigen leven wat foto’s van de omgeving maken.
Zo tegen 10.40 uur zien we de eerste groep in de verte aankomen. Annelies en ik aan de slag. De bekertjes worden netjes langs elkaar gezet. Annelies pakt de theepot en wil gaan inschenken. Een windvlaag en alle bekertjes lagen dwars door de auto. Meteen onze tactiek aangepast en daarna liep het op rolletjes.
Het eerste groepje, een samengesteld mannenclubje van de 11 en de 11,5 groep met Leon, Hans, Arjan, Reli en Evert als begeleider. Het valt op dat deze groep allemaal achter Evert blijft lopen en dat er niemand ook maar 1 metertje kopwerk doet, ook niet met deze zware tegenwind. Er was verteld dat de begeleider de snelheid in de gaten houdt en dat er dus achter de begeleider wordt gelopen en dat er door niemand van de groepsleden aan de groep gesleurd mag worden. Daarom, zo was de uitleg, bleef men achter Evert lopen. De afgelopen jaren hebben we dit per trainingseditie zo’n kleine 10 keer verteld, maar nu wordt het pas begrepen. De kracht zit, zeker bij dit clubje, dus echt in de herhaling. Uiteindelijk zullen ze baan 7 bereiken met een gemiddelde snelheid van 10,8 kilometers per uur. Ze hebben het dus rustig aangedaan. Ze hebben het er, bij afwezigheid van Wally, dus echt van genomen. Heren, ik waarschuw jullie, dat wordt de komende week wel anders.
De groep 11 vertrekt en binnen enkele seconden arriveert de groep 10.5. In het verleden altijd de grootste groep, maar vandaag de kleinste, maar kwalitatief zeker niet de minste. Pim, Johan de H. en Hanneke als begeleidster. Een mooi groepje dat er nog behoorlijk fris uitziet en ook het kapsel van Hanneke zit weer als vanouds. Goed gesoigneerd. Een leuke begroeting, een kop thee en daar gaan ze weer. Een mooi tempo dat leidt tot een gemiddelde snelheid van 10.4 kilometers per uur. Prima dus.
De groepen volgen elkaar snel op. De groep 10.0 arriveert bij de thee. Mariska, Roy, Harrie onder begeleiding van Lau en Ger V. In verband met de stevige wind werd er zelfs hier en daar in waaierformatie gelopen. De snelheid van deze groep wordt zowel door Mariska als Ger bewaakt en dat leidt tot een strak gemiddelde van 10 kilometers per uur. Het gerucht doet de ronde dat een mannelijke loper niet tijdens het lopen, maar tijdens de cooling down spierpijn krijgt. Een aanbeveling om dinsdag en donderdag eens een training mee te doen is natuurlijk het beste wat je in zo’n geval aangereikt kunt krijgen.
De groep 9.5 onder begeleiding van Hannie op de fiets. Zij loopt op zondag Egmond. Deze groep heeft er eveneens een goede pas in. Annemarie B., Annemarie van L., Femke, Jan, Gita en Wim. In de bosjes nabij de cateringauto doen een tweetal lopers een sanitaire stop. Een goed advies, let op de wind, wordt letterlijk niet in de wind geslagen. Ze verlaten de post en bij aankomst op de atletiekbaan blijkt een gemiddelde van 9.5 kilometers per uur gehaald zijn. Prima prestatie dus.
Wij, Annelies, Ger en ik kunnen ook richting GVAC. De basisgroep 9.0 is er vandaag niet. Ze zijn met verlof (in Spanje) of slapen lekker uit als voorbereiding op morgen; het lopen in Egmond.
Wat ondergetekende tijdens de trainingen altijd gebeurde viel nu ook Hannie ten deel. Meefietsen staat garant voor koude voeten en dan echt koude voeten. Er zit dan echt geen gevoel meer in. Een liefdevolle massage met een mengeling van Chinese, Thaise en Zweedse technieken loste dit probleem, gelukkig voor Hannie, heel snel op.
De cooling down, even douchen en daarna een assortiment lekkers gecreëerd door Marjolijn. Een wijs man in het gezelschap merkte terecht op: “Als je onvoldoende klandizie hebt in de fysiotherapiepraktijk dan kun je altijd nog een banketbakkerszaak beginnen”. Namens de groep: “Marjolijn bedankt voor het lekkers!.
Langzaam maar zeker gaat weer iedereen huiswaarts. De eerste training is al weer achter de rug en is naar tevredenheid verlopen. Iedereen lijkt er klaar voor te zijn. Het ging vandaag in ieder geval met speels gemak.
Tot zaterdag, groet Willem.