Willems column: Longi

Longi

Het speciale zaterdagmorgengevoel was ik nog niet vergeten, maar ik moet wel even wennen aan het gerinkel van de wekker, zo schel en zo vroeg. Vandaag staat ‘mijn route’ op het programma, dus als het eventjes kan wil ik daarbij niet ontbreken. Deze zaterdag voor mij geen vakantie, dus deze zaterdag naar GVAC. Iets na zevenen arriveer ik bij baan 7. Het weer is zacht, zo’n kleine 19 graden. Wel bewolkt en hopelijk blijft dat nog even zo. Het is prachtig loopweer; dit weer nodigt uit tot lopen. Vandaag staat de langste afstand op het menu, ruim 35 kilometers.

Het is nog rustig in de kantine. Evert is uiteraard al present en ik word hartelijk begroet. Karin is ruimschoots op tijd, maar die wil natuurlijk graag de felicitaties in ontvangst nemen. Eén jaartje erbij, maar dat zie je niet. Met een stralende lach van oor tot oor neemt zij de gelukwensen in ontvangst.

De loopsters en lopers komen één voor één binnen. Er heerst een ontspannen sfeer. Sommigen weten nog niet waar ze aan toe zijn, voor hen is deze afstand de eerste keer. Anderen kennen zowel de route als de afstand en maken zichzelf wijs dat ze er van gaan genieten. We zullen zien.

Het gevoel vóór deze Koninginneafstand is, bij elke voorbereiding, bij elke groep, nagenoeg hetzelfde. Deze route is een schot in de roos. Deze route brengt de marathongroep naar magnifieke plekken, naar plekken van een hoge filmische schoonheid. De Malpieroute wordt bewonderd om haar schoonheid en tegelijkertijd wordt deze route gevreesd voor de lengte. Vandaag is dus de langste trainingsafstand van de voorbereiding. Een fantastisch gevoel, angstaanjagend en tegelijkertijd geweldig. Het maakt deze trainingen wonderlijk organisch, menselijk, maar ook des te hypnotiserend. Het is een kwestie van je gedachten alle ruimte bieden, je gevoelens de vrije teugel geven.

Het is nog steeds de vakantieperiode, maar desondanks verschijnen er deze ochtend 33 deelnemers aan de start. Een mooie deelname.

Het is 07.30 uur en de 9 km groep, Kitty met mijn grote vriend Frans, die van de rode kolom, vertrekken, maar natuurlijk niet voordat Evert dit mooie duo op het gebruikelijke statieportret heeft vereeuwigd.

Een kwartiertje later vertrekt de 9.5 km groep, die nog steeds oefenen op de ‘slow-start’. Inge, Femke, Cindy, Ed en Gerard onder de bezielende begeleiding van Ger op de fiets. Vooraf moet eerst nog een deal gesloten worden tussen Cindy en Gerard: tempo niet hoger dan 9.5 km per uur en er wordt niet gewandeld! Het is immers geen schande langzaam vooruit te komen, wel om stil te blijven staan. Ger, expert van deze startvorm wil meteen laten zien hoe je een ‘slow-start’ moet doen. Hij drinkt zijn kopje koffie uiterst langzaam leeg, hij lust blijkbaar ook koude koffie. Uiteindelijk moet hij met de nodige spoed zijn fiets bestijgen om de aansluiting bij zijn groep niet te missen.

De overige groepen zijn er ook klaar voor. Als deze groepen net zo goed lopen als ze kletsen, dan zit het vandaag wel goed. Wat een kakafonie aan geluid. Het is acht uur en Evert kondigt het vertrek en de gezamenlijke warming up aan. De stilte doet zijn intrede. Het lijken wel dag- en nachtvlinders die uit de pop komen. Het is voor iedereen helder; het is tijd om uit te vliegen.

De warming up op de Locht is klaar en de groepen splitsen zich op en vervolgen de route in de richting van de Malpie.

Annelies, Hannah en ik vertrekken met twee auto´s naar de Malpie. We richten de post in bij de ingang van de Malpie. Je ziet het meteen; Hannah is uit het goede hout gesneden. Ze weet van aanpakken en dat is leuk om naar te kijken. Mijn rol vandaag is simpel; kijken, genieten en eventueel als ´ambulance´ fungeren.

De groep 9 km loopt het gewenste tempo. Ze lopen met de regelmaat van een klok. Kitty trekt Frans als het ware over het parcours. Ongelooflijk hoe Frans zich schikt. Hoffelijk en dienstbaar, zoals mannen van zijn generatie kunnen zijn. Thee is op en Kitty, met Frans aan haar zijde, gaat de Malpie op.

De 9.5 km per uur groep komt met lachende gezichten aan bij de post. De deal is goed in stand gehouden. Deze groep wil een foto met de grote eik als ondergrond. De dames willen even op de gladde groene gruwelijke grasachtige alg ‘planken’ en dit voor het nageslacht vastleggen. Ed, verslikt zich in de thee en belandt in een hoestbui van jewelste. De seismische kracht, 7 op de schaal van Richter, bereikt het net niet, maar hij buldert toch wel alle vogels op de Malpie wakker. Even later is hij toch in staat om verder te gaan. De groep gaat weer van start, ze blijven de ‘slow-start’ oefenen.

De 11.5 km groep Nicole, David, Robert en Evert verschijnt bij de post. Nicole is, zoals altijd, goed op dreef. Ze wil nooit op de foto, want stel je voor dat mensen zien dat zij dit soort afstanden loopt. Nee, dat kan niet. Robert, net terug van vakantie, loopt als nooit tevoren. De vakantie heeft hem zichtbaar goed gedaan. David oogt nog een beetje onzeker, maar dat is logisch als je voor de eerste keer deze afstand loopt. Hij ziet er overigens opvallend fris uit, dus dat gaat goed komen. Evert, voelt de 65 kilometers van de Trail des Fantomes van afgelopen zondag nog stevig in de benen. De thee wordt snel genuttigd en hoepla weg zijn ze al.

We zien de groep 11 km met Karin, Jeroen van D., Ralf, Ruud en Wally naderen. Wally’s weergaloos woest wild wapperende wimpers geven het tempo van de groep weer. De gezichten staan op ernst als ze de post bereiken. De thee vindt gretig de weg naar de kelen. Geen tijd voor een goede klets, het is nog ver, dus weg zijn ze weer.

De 10.5 groep met Kim, Casper, Art, Vincent, Harold (terug uit Ghana), Leo W., Arjan (terug uit Indonesië), Serge en Harry komt lachend en kletsend aan bij de post. Een kopje thee en natuurlijk een foto met de eik. Korte rust en dan weer vol goede moed verder.

Even later komt de 10 km groep met Mariska, Tine, Mario, Reinier, Henk, de beide Wimmen en Marjolijn. Marjolijn en Reinier voelen de trail ook in de benen, maar bijten zich er wel door heen. Een nieuwe vorm van verzorging doet zijn intrede. Mario verstopt vooraf op twee strategische plekken op de route een bidon met sportdrank, zodat hij tussen de verzorgingsposten in toch voldoende vocht kan innemen. Ikzelf heb in een grijs verleden zoiets ook gedaan met een bril of was dat toch anders?!

Alle groepen hebben hun natje gehad en zijn weer vertrokken, de Malpie op, de natuur in. Het levert een mooi beeld op.  Het is een idyllische harmonie tussen het groen van de natuur en de felle tinten van de shirts. Deze groene omgeving is uitstekend voor ons welbevinden. Groen stelt gerust en straalt bovendien rijkdom uit. Je kunt hier exploderen in een feest van kleur.

De telefoon rinkelt. Wally meldt een geblesseerde. Bij het doorkruisen van de Malpie kreeg Ralf wat knieklachten. Strekken, wandelen en nog eens strekken helpt niet, dus dan is het verstandig om de ambulance te bellen. Ik rijd het zandpad op. Ik zie, midden op het zandpad een kikker, zitten. Hij kijkt mij recht in de ogen aan en zit amechtig te hijgen. Moet ik uitstappen en deze kikker kussen? Ik geloof niet in sprookjes en besluit dus om verder te rijden en Ralf op te halen.

Even later was Ralf gelokaliseerd en werd hij door Mister Malpie hemzelf, om kou vatten te voorkomen, teruggebracht naar GVAC. Op de weg terug het beestje niet meer gezien, ook geen prins trouwens.

Bij of kort voor de derde verzorgingspost werd door Mariska, Henk, Arjan en Harry veiligheidshalve besloten om te stoppen, zodat de auto´s van Annelies en Willem goed gevuld terug konden naar GVAC.

Gerard is onderweg bij de Valentinuskapel gestopt en heeft daar een kaarsje opgestoken en zoals bij de finish te zien is blijkt dat dit niet voor niets geweest. Velen bereiken de eindstreep en dat ook nog in goede conditie.

De omstandigheden werden naar het einde van deze lange tocht zwaarder door de toch al hoge luchtvochtigheid en de zon die goed doorkwam. Het drinkadvies om vooraf en tijdens de route, bijvoorbeeld elke 2,5kilometers, wat te drinken is verstandig om op te volgen.

Bij de meet zien we de groepen, elke deelnemer met een eigen stijl, finishen. Het zweet loopt in straaltjes van de voorhoofden. De lichamen gloeien. De persoonlijke obstakels zijn overwonnen door hard genoeg te vechten. Een schoolvoorbeeld van een ‘niet-zeuren-maar-lopen-mentaliteit’. Het moment van geluk is binnen en dat is dik verdiend. Allemaal van harte gefeliciteerd.

Extra hulde voor Vincent, Serge, Ruud en David die allen hun langste afstand liepen en dus voor de eerste keer 35 kilometers wisten te volbrengen en dat op de Malpie! Proficiat!!

Voor David moet het helemaal een intens gevoel hebben gegeven. Je eerste 35 kilometers finish en dat nog wel door een door Nicole en Evert gevormde erepoort.

Ook hulde voor Ed. Afgelopen weekeinde ook de trail gelopen en dan vandaag deze afstand. De laatste kilometers, samen met Femke, natuurlijk niet in de hoogste versnelling gelopen, terugschakelen kan dan geen kwaad. Nee, is eigenlijk gewoon verplicht. In plaats van een ‘slow start’ een ‘slow finish’. Mooi toch. Klasse. Femke had in Boedapest haar eigen trail gelopen (van wijnbarretje naar wijnbarretje).

Een cooling down, douchen en dan naar de welkome zelfgemaakte traktatie van Hannah, Karin, Jeroen van D., en Harold. Onderweg liep het water al uit de monden toen er over dit gebak werd gesproken. En terecht. Het was overheerlijk. ‘Big spenders’, namens de groep, enorm bedankt.

Natuurlijk mag de marathongroep niet vergeten Jurgen en Peter te bedanken. Beiden bleven tot na 13.00 uur klaar staan om iedereen van een natje en een droogje te voorzien en alles netjes achter te laten. Heren, chapeau!!

En de mooiste quote van vandaag? Geniet van het gezicht dat je vandaag hebt, want dit is het gezicht dat je over 10 jaar zou willen hebben.

Het was weer een mooie ochtend. De resultaten mochten er zijn. Allemaal nogmaals gefeliciteerd. Hopelijk blijft iedereen blessurevrij, zodat je op niet al te lange termijn je droom kunt waarmaken; het lopen van de marathon. Het is mooi, het geeft heel veel voldoening, maar het blijft Longi. (ver in Braziliaans).

Heel veel succes, groet Willem.