Willems column: Krankjorum

Het is vandaag, 27 februari 2016, precies dertig jaar en één dag geleden dat Evert van Benthem de 14^e Elfstedentocht won. Ook ene W.A. van Buren schreef die 26^e februari geschiedenis met zijn deelname en met zijn Marlboro-jackie.

Voor ons is het vandaag minder koud dan toen. Het kwik duikt ’s nachts met moeite naar de min 1 tot 3 graden. Bij de start is het circa 1 graad, maar in de loop van de ochtend wordt het ook 1 tot 3 graden, maar dan in de plus. Het blijft droog en er is veel ruimte voor de zon. De winter eindigt tamelijk geruisloos. Al met al een mooi uitgangspunt voor dit nieuwe avontuur.

We zijn niet op volledige oorlogssterkte. Vandaag gaan we met 27 loopsters en lopers, inclusief begeleiding, het gevecht aan met 31,2 kilometers. Voor de derde keer in deze cyclus een afstand die begint met een 3.

Het wordt vandaag een boeiend traject. De tocht naar Duizel. Deze route heeft komische en tragische trekken, maar bovenal iets profetisch. Het is een nieuwe springplank naar de marathon. De messen zijn geslepen, de geesten ook. In deze arena ontpopt zich opnieuw een mooie, maar heftige strijd. Ze gaan zich, zoals elke week, weer aan het keiharde regime onderwerpen. Ze moeten in zichzelf weer op zoek naar hun echte motor. De sfeer is ontspannen en na de 35 km van vorige week zoiets van………we zullen dit varkentje eens even wassen.

Het is half acht en de max 9.5 groep met Ietje en Cindy verlaten het pand. Judith, dik aangekleed, begeleidt weer op de fiets. De ‘drie musketieressen’ beginnen kordaat aan deze etappe. Je vraagt je af en Gita dan? Ja, Gita is een geval apart, die traint apart, die traint in haar eentje, maakt heel veel kilometers en komt gezellig, fris en fruitig, naar de nazit.

Kwart voor acht en dus tijd voor de max 10 groep, Femke, Inge, Francien, Lisette, Elly, Ger V., Rien en Giel om te vertrekken. Hannie, niet zo zwaar ingepakt, begeleidt op de fiets.

De overige groepen vertrekken klokslag acht uur. Er wordt voortvarend aangepakt. Ze proberen meteen feeling te krijgen met de omstandigheden, met de afstand.

Annelies en Ger R. waren al een tijdje op zoek naar het licht. Een weekje vakantie in Noorwegen en hoepla, midden in de nacht, hebben ze het licht gezien. Indrukwekkende belevenis en hele mooie foto’s.

Annelies, Ger, vandaag als hoffotograaf, en ik begeven ons naar de eerste verzorgingspost aan de Bredasebaan op 14 kilometers. We kunnen de auto niet in de zon zetten, want dat is in deze bocht veel te gevaarlijk. We staan dus helaas in de schaduw en het is direct voelbaar kouder. Het is helder, maar vooral ijzig koud. Naast de auto heeft de regen gezorgd voor een zwarte zijdeachtige modderpoel met de geur van vergane herfstbladeren en eieren.

Op enige afstand zien we de max 9.5 groep aankomen. Schuivend, huppelend en vooral pratend bereiken de dames de verzorgingspost. Ze hebben er nog steeds zin, ze stromen over van zelfvertrouwen. Wat een verschil met vorige week, aldus Cindy. Na de thee en een hapje vertrekken ze richting Duizel.

De max 10 groep meldt zich. Ze hebben de wind goed in de zeilen. Hun bewegingstaal is krachtig en tegelijk heel vloeiend. Weids van klank met afgemeten klappen van de schoenen. De thee wordt dankbaar in ontvangst genomen. Ook een korte stop en dan weer door.

De groep Evert met Nicole, Leo, Hans, Jeroen, Reli, Robert, Arjan, komt in ons zicht. Robert is goed hersteld van de griep en de kuiten van Jeroen sputteren ook niet meer tegen. Door een schouderduw van Nicole bleef Jeroen op het goede pad. Hij wilde linksaf slaan, terwijl de begeleider duidelijk het commando rechtdoor had gegeven, maar dat werd kordaat gecorrigeerd. Nicole ontpopt zich als de motor van deze groep. Zij loopt met precisie en het juiste gevoel voor swing. Het tempo hoeft niet voortdurend hoog te zijn, de intensiteit natuurlijk wel. Een snel bekertje thee en vanwege de kou direct door.

Roomzachte, soms haast in slaap sussende, zacht tingelende stappen kondigen de komst van groep max 11 km aan. Marjolijn, Karin V., Roy en Jaap zweven in een strak tempo, ultrazacht, vrijwel geluidloos over de aardbodem. Karin had last van haar darmen, maar wil van uitstappen niets weten. Ze is een doorzetter en beschouwt deze training als een test op mentale weerbaarheid. Daaraan hebben we bij Karin nooit getwijfeld. Ze kwam er sterker uit, zeker na de 2 stukken taart bij de nazit. Ook bij deze groep is het een korte stop en weer door.

De groep max 10.5 km met Wally, Ine, Karin L., Art en Johan van L. als gastloper. Voor Johan, alias de Marathonman Duizel, die voor het eerst meeliep, bleek het ditmaal erg zwaar. Niet alleen zijn groep, maar ook de andere deelnemers verzuchten dat Johan toch ook maar een mens bleek te zijn. Wel uitgelopen, prima prestatie. Wally haalt een steentje uit haar schoen en verwacht nu met minder pijn te kunnen lopen. Wij ook.

Het wordt vlug te koud dus ook deze groep gaat snel weer verder. Vanuit de zon de schaduw in zorgt toch voor een behoorlijke afkoeling. Mutsen en handschoenen worden weer opgezet en aangetrokken. Het fietspad, richting Postelseweg, loopt door een woest bos dat aan zichzelf lijkt te zijn overgelaten. Een wildgroei van bomen en struiken. De bomen zien eruit alsof ze in een groen-zwarte saus zijn gemarineerd. De roffel van een specht klinkt als de echo van een boomgeest. Even later opent zich het landschap dan met prachtige vergezichten over de licht bevroren Cartierheide. Een plaatje!

De tweede verzorgingspost, op bijna 23 kilometers, is bij Marianne en Rik in Duizel. Deze tweede post is een vast ritueel geworden en we worden, zoals altijd, gastvrij ontvangen. Thee, schijfjes peer en sinaasappel, koekjes, er is weer goed voor ons gezorgd. Ook een rondleiding door de rotstuin behoort tot de mogelijkheden. Steeds weer een fascinerende aanblik. Namens de marathongroep hebben we Marianne en Rik, natuurlijk met een mooie bos bloemen, ontzettend bedankt. Giel stapt vlak voor deze post in de verzorgingsauto. Zijn lies liet hem in de steek, kan gebeuren. Het gemiddelde tempo van zijn groep was volgens Giel 25 km per uur, maar dat was inclusief de autorit.

De groepen volgen elkaar in ras tempo op. De thee en de lekkernijen worden met heel veel plezier begroet en genuttigd. De laatste, pak ‘m beet, 8 kilometers mogen het probleem niet meer zijn. Vol energie verlaten ze deze post. Marianne en Rik worden bedankt en we horen de voetstappen door Duizel galmen.

Deze afstand mist zijn bedwelmende werking niet. Wat we bij de tweede post dachten: “dat gaat niet gebeuren”, gebeurt ook niet. Ietje, Cindy en Judith gaan als een speer en worden niet ingehaald. Wat enkele weken geleden nog een onmogelijke opgave leek wordt nu gerealiseerd. Met schijnbaar gemak rijgen ze de kilometers aan elkaar. Het lijkt wel of ze toegerust zijn met bovennatuurlijke krachten en dat allemaal zonder die Belgische (verboden) gelletjes. Een gemiddelde van 9,9 km per uur, terwijl er met zo’n 180 km per uur gekletst wordt. Dat belooft wat bij de testloop over twee weken.

Stap voor stap vallen de zaken op hun plaats. Stap voor stap druppelen de groepen binnen. De druk valt van de schouders. Ze hebben het gehaald en over het algemeen is deze etappe weer goed verlopen. Bijna elke groep heeft op goed tempo gelopen en zo hoort het. Te snel lopen tijdens de trainingen is zoals we inmiddels wel weten een beetje roofbouw plegen op je eigen lichaam. Over 2 weken is er  de testloop en dan gaat er op marathontempo gelopen worden.

Een snelle cooling down en een lekkere douche. Daarna naar baan 7 want daar staat het gebak te wachten. Het ziet er goed uit en het smaakt heerlijk. Bedankt Toke, Ine, Tine, Rien en Leo en leuk Tine dat je naar de nazit bent gekomen.

Annemarie en Ron lieten weten dat het hen gelukt was, ver weg in de besneeuwde Ardennen, om 31 kilometers te volbrengen. Er was geen liefdevolle verzorging van Annelies, Els en/of Willem onderweg, maar gelukkig was er nog wel een oude stoomtreinwaterpomp. Namens ons van harte gefeliciteerd met jullie mooie prestatie.

Deze week een extra woord van dank aan Judith en Hannie voor de begeleiding op de fiets. Ze hadden erg koude voeten, maar klagen doen deze bikkels niet.

Ook een bijzonder woord van dank namens Marjolijn en Evert voor de koop van de Roparun-loten. Marjolijn en Evert nemen aan de Roparun deel met het team Beat it!, om geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker. Dit geweldige evenement vindt plaats in het Pinksterweekend. Nogmaals dank voor de sponsoring.

Deze zaterdag willen we Karin L. in het zonnetje zetten. Ze had door ziekte de 35 km-loop gemist, maar sloeg zich vandaag gemakkelijk door deze dertiger. Klasse. Proficiat.

Je ziet het, het blijkt waar te zijn: “Zoals men zaait, zal men oogsten”. Het is een wonderbaarlijk schouwspel. Elke week zien we mensen gemakkelijker lopen, elke week zie je mensen vooruitgang boeken. Werkelijkheid en droom lijken door elkaar te lopen. Maar het is geen droom, het is de werkelijkheid. Deze afstanden loop je nu met speels gemak. Het is echt waar, maar toch ook een beetje krankjorum.

Tot zaterdag, groet Willem.