Willems column: Join them!
Ook deze zaterdag, 21 februari 2015, vertrek ik weer, vroeg in de ochtend in de richting van GVAC. Apollo, de god van het licht, staat een half uurtje eerder op en dus is het eerder licht. Het is kwart over zeven als ik baan 7 betreed. De individuele felicitaties doen deze jongeman blozen. Inderdaad, het is mijn verjaardag. Gelukkig weer een jaartje erbij. Het wordt een bijzonder jaar. Na bijna 45 jaar stoppen met werken, ik kijk er naar uit, ik zie er tegen op. Het is echt wennen aan die gedachte, maar ach het zal wel wennen.
Het heeft de afgelopen avond en nacht voortdurend geregend, maar nu is het droog. De bewolking heeft vandaag wel de overhand. Een zuidwestenwindje probeert een opening te forceren, maar heeft onvoldoende kracht om dit voor elkaar te krijgen. De gevoelstemperatuur ligt op min vijf, de echte temperatuur geeft plus twee aan. In de loop van de ochtend kwam een mager zonnetje door. Dit zonnetje laat voor de grijze hemel haar fel oranje gordijn wapperen.
Het vertrek is vanaf deze week een half uurtje eerder, dus het is klokslag half acht, het sein voor de basisgroep 9 en groep 9.5 om te vertrekken. Het zal toch niet waar zijn, we missen, nou missen, mijn beste vriend Frans, je weet wel die van de rode kolom, is er niet. Even vlug bellen, even vragen waar hij uithangt. De GSM van Frans geeft eerst het hele regionale veiligheidsmenu aan en daarna krijg je de voicemail. Je ziet en hoort het; Frans is altijd, 24 uur per dag, 7 dagen per week, paraat, dankzij zijn antwoordapparaat. We zien hem op zijn stalen ros arriveren. Vliegensvlug naar binnen, omgekleed en klaar voor vertrek. Ze gooien de trossen los. De zeilen staan direct bol. Zo’n verre afstand heeft al bij de start een magische mix van melancholie, verval en ongekende levenslust.
De lopers van groep 10 en volgende druppelen bij baan 7 binnen. Ook zij staan vandaag voor die grote uitdaging van 30 kilometers. Het is acht uur en ook deze groepen vertrekken.
Annelies en ik begeven ons met het beruchte kratje richting auto. Wij gaan de eerste verzorgingspost innemen op Hoogeind, zo’n 13 kilometers vanaf de start. Een landbouwachtige omgeving met hier en daar een weiland. Het is er erg rustig en je kunt behoorlijk in de verte turen. Het is een mooi gezicht, de konijntjes nestelen zich gemoedelijk in de plooien van de groene wei.
De groep 9.5 arriveert bij de post. Annemarie B., Gita, Annemarie van L., Jan, Paul, Wim en Frans onder de begeleiding van Hannie en Ger R. De zwaarte van deze loop was de groep echt aan te zien. Niet de afstand, maar het gesprek op gang houden, valt de groep zwaar, nu Frans zijn sirene heeft uitstaan. Te laat komen, stil onderweg, maar opgeven nooit niet, brandweermannen zijn een taai ras. Maar niet alleen brandweermannen, wat dacht je van Annemarie van L. die na afloop direct door moest omdat ze nog even 8,5 uur moest gaan werken.
De thee is geserveerd en opgedronken. De groep vervolgt de route. Een brede grijns op de gezichten, zelfs bij Frans een schamel lachje. Prachtig.
Er zijn slechts een paar minuutjes verstreken als de basisgroep 9.0, Mieke, Ed en Ronald, ons bereikt. Ed is verkouden en besluit bij de catering achter te blijven. Annelies voorziet hem, als een soort Florence Nightingale, van een warme deken. Bij Mieke en Ronald overheerst het plezier. Ze beseffen dat ze nog een heel eind moeten, maar ze zien er nog niet tegenop. We dachten eerst dat Ronald zijn Carnavalsmasker nog op had, maar het bleek toch een echte baard te zijn. Lekker laten groeien Ronald, is in december altijd gemakkelijk, zo’n baard.
De groep 11.5 arriveert. Evert bekommert zich nog even om Ed. Reli, in korte broek, heeft geen last van koude benen, maar wel van enorm koude handen. De warme thee doet hem zichtbaar goed. Ook dit duo vervolgt hun weg.
De groep 11, inderdaad de groep Wally, met haar mannen Leon en Arjan, met een lach van oor tot oor, bereikt de post. In dit groepje is geen ruimte voor zelfbeklag, lopen is plezier voor drie, althans vandaag. Wally heeft vlak voor de post haar enkel verzwikt, maar dat mag de pret niet drukken. Wally durft waarschijnlijk deze twee kerels nog niet volledig los te laten, daar alleen op de hei te laten. Doorgaan dus en dat doet ze en dat doen ze.
De groep 10.5, Johan, Pim (weer hersteld), Art met Hanneke, Marjolijn en Harry in de begeleiding. De mannen waren druk in de weer met hun geliefde onderwerp, inderdaad voetbal. De dames, waren ook druk in de weer met hun geliefde onderwerp, inderdaad trouwen. Een wolk van romantiek drijft boven deze groep. Volgens een, als betrouwbaar gekwalificeerde informant, viel in dit damesgesprek meerdere malen de naam Evert?!. Meer wilde de informant hierover niet kwijt. Hier rust blijkbaar nog een zwaar embargo op. Zou Evert het weten?! Wordt ongetwijfeld vervolgd!
Vanaf deze training is het niet meer groep 10, maar is het de groep 10.1. Mariska was terug van haar wedstrijdperiode, zag het aan en oordeelde dat het goed was. Mariska, Leo W., Harry, Mariska onder leiding van Ger V. en de herstelde Lau. Elke afstand kan deze groep aan. Ze kletsen zoveel, dat ze voldoende adem hebben om elke afstand te pareren. Na de thee, een banaantje, gaat ook deze groep verder. Mariska schudt haar hoofd in het ritme van de stappen; de lange blonde lokken houden hetzelfde tempo aan en volgen, de rest van de groep trouwens ook.
Annelies en ik ruimen de boel op en gaan, met Ed klappertandend op de achterbank, naar baan 8, de rustieke werkplek van Marjolijn en Evert.
De groepen arriveren in een redelijk tempo achter elkaar. Stomend, energiek en ontzettend aanstekelijk. Het valt op dat de groep Wally elke week een beetje kleiner wordt. Wally zegt daarop: “Ik houd niet van ‘pamperen’, bij mij worden ze self-supporting opgeleid zodat ze straks zelf CD, WU, snelheid, verkeersregels en route kunnen handhaven. Mooi streven.
Het is mooi om waar te nemen. Het is deze week weer een dertiger, maar het stilt de honger naar meer kilometers gelukkig niet. Ze blijven gretig. Er ontstaat een resonantie tussen de lopers waarbij iedereen wil samenwerken in de creatie van een ervaring.
De vermoeidheid is ook bij Frans toegeslagen. Hij bevindt zich tussen verleden en toekomst, tussen gevoel en verstand, tussen hemel en aarde. Hij moet en wil mee met deze express, nog 8 kilometers naar het eindstation. Hij moet het halen.
Ook Mieke heeft het de laatste kilometers zwaar, maar weet ook van geen opgeven. Ze hebben allemaal de kracht om het vol te houden. Iedereen bereikt de finish, de een iets vermoeider dan de ander, maar het is wel gelukt. De omstandigheden waren op zijn minst pittig te noemen. Toch maakte vrijwel iedereen na afloop een fitte indruk.
Natuurlijk even de spieren tot rust laten komen, lekker douchen en op naar de caloriebommen. De Bossche bollen smaakten goed. Mary was er ook, een soort ‘special guest’, zeker voor mij. Het gemengd Veldhovens marathonkoor brengt nog een stevige levenswens ten gehore en ondanks of dankzij mijn jeugdige leeftijd voel ik dat ik opnieuw moet blozen.
Een verbazing van een loper wil, nee moet ik nog met jullie delen. Na afloop verbaasde Johan zich erover dat de dames drie uur samen hadden gelopen, drie uur samen hadden gekletst en dan ook nog samen thee gingen drinken. In oplossingen denkend zou ik zo zeggen; dit is een typisch geval van te weinig aandacht. Dus Johan: “If you can’t beat them, join them!”.
Tot de volgende keer, groet Willem.