Willems column: Hakuna matata

Hakuna matata.

Hier en daar een plas regenwater op de baan is het bewijs van het slechte weer van de afgelopen nacht. Het is nu droog, een graadje of 19 en behoorlijk bewolkt. Het zonnetje komt er nog niet door, maar het is toch al zwoel te noemen.

Vandaag, 15 augustus 2015, wordt zowel qua afstand als qua weersomstandigheden een zware dag. Vandaag is het de Koninginneloop, dus 35 kilometers. Er heerst een aparte spanning bij baan 7. Het is het gevoel van een kind dat de Cito-toets moet afleggen; je weet dat je het kunt, maar toch blijft er die onzekerheid, is er die twijfel. Zo’n spanning die je kunt voelen, maar die je ook kunt horen. Het is stil, iedereen is bezig met haar of zijn voorbereiding. Ze zijn geprikkeld; de focus is aangebracht, de concentratiespanne is duidelijk waarneembaar. De lucht die hier hangt is ‘marathonlucht’. Er hangt al een beetje marathonsfeer. Ze zijn bereid zichzelf op de pijnbank te leggen.

De groep Trees is compleet en in goed overleg vertrekken Theo en Trees tien minuutjes eerder dan normaal.

Ondertussen, behoorlijk op tijd, is Judith Sluiter gearriveerd. Zij heeft een vrije rol in de begeleiding. Fijn zo’n extra paar handjes, zeker bij deze afstand.

Precies om half acht start de 9.0 en 9.5 groep, deze zaterdag samengevoegd tot één groep met de snelheid van negen kilometer per uur. Kitty, Judith, Gita, Annet, Jan onder de bezielende leiding van Frans. Ger R. gaat deze week niet mee op de fiets, maar zorgt samen met Annelies voor de catering. Judith, op de fiets,  gaat wel mee met deze groep. Ze heeft er duidelijk zin in.  Jurgen blijft in de kantine achter en kan ervoor zorgen dat ook daar alles weer pico bello is.

Om kwart voor acht vertrekt de 10 km groep. Een mooi gezelschap, Ellis, Kim, Rien, Reinier en Johan van L., Ger V., Harrie, Ton, Wim en de altijd goed gehumeurde Boudewijn onder de rustige toegewijde begeleiding van Gerard. Oud en nieuw bloed, samen op deze afstand. Daar zou iets moois uit kunnen groeien.

De 10.5 groep en de 11./11.5 groep vertrekken samen om precies acht uur. Een van de groepsleden komt nu hollend binnen. Te laat dus. Deze vertraging is erg opzichtelijk. Het is duidelijk een open sollicitatie naar een vermelding in deze column. Daar trappen we dus niet in en we gaan dus zijn naam opzettelijk niet noemen.

Na een kleine kilometer bereiken we op de Knegselseweg de scouting. Daar wordt even gestopt om een stevige warming up van Hanneke te volgen. De warming up is achter de rug en de etappe wordt voortgezet. De samenvoeging van de 11 en de 11.5 groep leidt tot een snelheid van 11 kilometers per uur. Karin en Arjan voorop gevolgd door Leon, Jeroen van D., Hans, Jaap. Leo L., Jeroen S. en ondergetekende op de fiets.

De 10.5 groep, Ine, Mariska, Harold, Jan, Roy, Kees, Jaap Art en Reinier met begeleidster Hanneke volgen direct. Het geluid van de contrabassen lijkt uit een diepe echoput op te wellen. Het juiste tempo zit er meteen in.

Na een korte afstand bereiken we de gevarenzone “Dazen” op D’Ekkersrijte. Ze zitten er inderdaad, maar niet in zo’n grote groepen als het vorige jaar. We houden er wel een paar kilometers last van.

Een vreemde geur doet zijn intrede. Is dit nou de aantasting van de grond door chemische middelen of is dit de oorzaak van de klimaatverandering. Nee, dit zijn gewoon de uitwerpselen van een tiental roodbruine koeien, links van de weg. Men zegt dat boeren deze geur lekker vinden, zij wel?
Een vijftigtal meters adem inhouden en daarna even naar lucht happen. Het ritme lijdt er niet onder, het ritme blijft constant.

Na circa vijftien kilometers zien we de eerste verzorgingspost staan, vlak voor Netersel. Annelies en Ger hebben er zin in, ze stralen en wij worden zoals elke week weer verwend.

We gaan weer verder, want iedereen is nog behoorlijk fit. Ook wel te zien aan het geklets onderweg, aan gespreksstof geen gebrek.

We halen Trees en Theo in. Altijd in voor een geintje, altijd goede zin. Trees en Theo, ze blijven in een soort komische tango met elkaar verbonden.

Vlak voor de tweede verzorgingspost krijgt Leo enige maagklachten. We laten de rest van de groep doorgaan en Leo en ik vervolgen iets langzamer. Bij de tweede post is het een drukte van jewelste. Annelies en Ger hebben het druk met maar liefst drie groepen die vrijwel tegelijkertijd bij de post arriveren. Rien steekt de handjes uit de mouwen en alles verloopt prima.

Wanneer je je lippen bevochtigt met een eerste slok water komt even de smaak van hitte voorbij: droog, zout en plakkend. Bij dit weer is zelfs koud water heel lekker. Zelfs Karin neemt extra water tot zich.

Bij deze tweede post blijven Annet en Judith achter. Ze nemen plaats in de bezemwagen. Leo kan hier weer aansluiten bij de groep en we gaan weer met z’n allen verder. Mijn vriend Frans, je weet wel die van de rode kolom, schreeuwt mij toe om de juiste weg aan te duiden, terwijl ik overduidelijk de routebeschrijving in mijn hand heb. Hij produceert zoveel decibellen dat ik ’s avonds een fluittoon in mijn oren hoor alsof ik een hardrock-festival heb bezocht.

Een paar kilometer later krijgt Leo weer een beetje last van zijn maag en ook bij Karin gaat het even minder.

Wellicht was het of te veel water of wellicht was het water te koud. We maken op de Knegselseweg twee groepen, zodat de eerste groep gewoon 11 per uur kan blijven lopen. De tekenen van vermoeidheid worden kilometer na kilometer steeds zichtbaarder. De brandstof raakt op. Het is nu nog een beetje pruttel-pruttel-pruttel. Aan het einde van de weg, net voor de atletiekbaan, maakt de eerste groep een lusje terug en zodoende finishen we als complete groep. Ze verschillen best, maar delen samen hun ervaringen, hun passie en hun doorzettingsvermogen. Ze zijn bereid om elkaar te steunen en zich aan te passen aan de groep. Karin krijgt van een van haar maatjes een compliment over haar ongebreidelde energie. Ze lijkt er een beetje beduusd van, er komt weer een beetje glinstering in haar ogen. Ze wordt er een beetje rood van onder haar bruine wangen. Verlegen mensen vind ik charmant. Samen de sfeer erin houden, mooi toch.

De overige groepen komen binnen. De ledematen loom en de hoofden gonzend. Ze sproeien vurige zweetdruppels in het rond. De ene voort sjokkend en de ander schijnbaar zwaartekracht loos voort zwevend. De laatste stappen lijken op vioolklanken, die langgerekt en sonoor om de groepen heen blijven draaien. Ze hebben alle kanten van zichzelf laten zien; van sterk, krachtig en brutaal tot breekbaar en kwetsbaar. Er wordt vaag geglimlacht en je ziet dat het verbroedert.

Deze krachtmeting dwingt steeds opnieuw respect af. Het was vandaag hard en tegelijkertijd hypnotiserend. Hoe dan ook, dit is een geluksmoment, zo’n moment dat alles samenvalt, dat alles lijkt te kloppen. Een kunststuk is afgeleverd. In perfecte harmonie hebben ze naar deze scheurende climax toe gewerkt.

Een klus die heel veel energie heeft gevergd. Cooling down is zeker na deze inspanning een must, daarna douchen en dan op weg naar de wekelijkse traktatie. Deze week hebben daarvoor Karin, Jaap, Rien en Gerard de portemonnee getrokken, waarvoor hartelijk dank. Zij verzorgen zoals te doen gebruikelijk ook de corvee.

De bardienst was weer in de vertrouwde handen van Jurgen en Peter. Voor deze twee is een wekelijks bedankje echt op zijn plaats. Bedankt!!

Judith heeft de eerste begeleiding op de fiets achter de rug. Ze heeft net als ik pijn op die plek waar je na zo’n afstand pijn aan kunt hebben. Judith bedankt en we maken graag nog een keer gebruik van jouw diensten. Je hebt het voortreffelijk gedaan.

De verste afstand hebben we gehad. Nu de afstand en de conditie blijven onderhouden en dan hoef je je geen zorgen meer te maken. We zijn goed op weg naar het bereiken van ieders ideaal. Dus echt; hakuna matata.

Tot zaterdag, groet Willem.