Willems column: Groot, erg groot

Zaterdag 14 maart 2015 belooft een zwaar en mooi avontuur te worden. Het is 2 graden boven nul, maar de gure ijskoude wind zorgt weer voor een gevoelstemperatuur van ver onder nul. Het is brrrr….koud, het  is echt bibberweer.

Het is tien voor half acht; de loopsters en lopers stromen langzaam binnen bij baan 7. Je kunt aan de gezichten zien dat ze vandaag een flink varkentje te wassen hebben. Nog 5 minuten en dan is het zover. Je proeft de concentratie, je ruikt de spanning,  je ziet de adrenaline.  Enig en betoverend. De stilte verraadt de emotie. Hannie staart naar de grond, haar mondhoeken trillen. Die gaat weer knallen.

We missen het trompetgeschal, maar stipt half acht worden de eerste stappen gezet van deze Koninginneloop, de Malpie-route van 35 kilometers. Deze route is woest en eigenzinnig. Het is een fleurige, geurige, maar ook een zware, gemene etappe met Koninklijke allure. Het is als het ware een eerbetoon aan de Malpie.

Om kwart voor acht en acht uur volgen de volgende groepen. De karavaan met maar liefst 28 deelnemers is onderweg, 26 lopers en Mariska en Frans op de fiets.

Annelies en ik vertrekken met het bekende mandje richting eerste verzorgingspost. Onderweg kijken we nog even waar we de tweede post het beste kunnen inrichten. Bij de eerste post aangekomen, aan het begin van de Malpie, krijgen we telefoon. Wally meldt dat Leon geblesseerd is en wij melden dat Annemarie hem komt ophalen. Ik blijf alleen achter, zodat de groepen, zeker met dit weer, toch een warme beker thee krijgen voorgezet. Oeps, water om de thee aan te lengen in de auto laten staan. Nou dan maar iets meer thee en met deze ijskoude wind zullen ze niet echt hoeven de blazen, de thee is met dit weer heel snel op een drinkbare temperatuur.

De groep 9.5 loopt prima op tijd en arriveert bij de post. Gita, Annet, Annemarie B., Annemarie van L. onder aanvoering van Hannie en Ger R. De gezichten staan op kou en de wind, die bij deze post uit alle windhoeken lijkt te komen, maakt het er ook niet warmer op. Thee op en doorgaan. Annemarie B. en Annet zijn met eigen vervoer naar het 10 kilometerpunt gereden en lopen vandaar af met deze groep mee. Ze hebben precies gehandeld zoals door de begeleiders van de marathon vooraf aan deze trainingscyclus is afgesproken. Klasse dames.

Groep 10 arriveert op het moment dat 9.5 wil vertrekken. Ger V. voelt zich niet helemaal in orde en gaat met de groep 9.5 meelopen. Wordt ter plekke geregeld. Groep 10, Leo W., Harrie, Lau drinken hun thee, hebben nog een beetje klets en gaan ook weer verder. Mariska, redelijk zomers gekleed, maakt de nodige foto’s, warmt de handen aan de thee en gaat verder met de begeleiding van haar groep.

Regina en Ronald komen kort na deze groep bij de post aan. Dit basisgroep duo loopt precies op schema en zij houden elkaar goed bij de les. Regina drinkt geen thee, maar loopt meteen door, zodat ze het nog enigszins warm blijft houden.

Groep 10.5, Hanneke, Johan, Art, Reinier, Pim, Harry en Marjolijn in de begeleiding lopen strak 10.5 per uur. De thee vindt gretig aftrek en deze groep heeft , zo geven ze aan, nog geen last van de kou. Ze groeten en vertrekken richting post twee.

Groep 11.5, Reli, Jeroen, Leo en Evert arriveren. Reli heeft behoorlijk wat last van zijn hamstrings, maar hij heeft het afgelopen weekeinde dan ook een zware trail gedaan. Ook deze groep heeft af en toe iemand nodig die het tempo drukt, dus het is toch nog ergens goed voor. De ontketende Leo moet dan af en toe een keertje zuchten, maar zelfbeheersing is ook voor Leo een belangrijke kwaliteit.

De groep 11, de groep van Wally is deze week al teruggebracht tot twee. Wally en Hans dus. Oneven is voor Wally altijd een beetje moeilijk te beheersen, dus start ze deze zaterdag met extra spannende verhalen. Deze spanning vertaalt zich in een extra spanning in de kuiten van Leon, waardoor hij de strijd moet staken. Annelies direct onderweg, maar dankzij een verkeerde eigenwijze TomTom en dito wegafzettingen arriveert zij veel later dan verwacht. Daarna weer terug naar Willem want die staat alleen aan het begin van de Malpie. Wally en Hans komen gelijktijdig met Annelies en Leon bij de eerste post aan. Thee gedronken, gelachen zoals altijd en hups weer frivool verder.

Het begin van de Malpie is met bomen en stenen wel heel mooi gemarkeerd. Het lijkt wel een inspiratietuin. Ze lopen door deze ongerepte natuur, de vogeltjes moedigen luid fluitend aan, de marathongroep kleurt de natuur. De paarse heidevlaktes van de Malpie zijn niet te evenaren. Ook dit jaar kunnen we spreken van een kleurrijk repertoire. Van ontluikende planten en fourragerende dieren tussen de loofbomen. Over de welriekende geur van de dennenbossen tot de watervogels bij de vennetjes en de hoge toppen met weidse panorama’s. Zo zie je maar, als de mens het niet vernietigt dan maakt de natuur hele mooie ‘Picasso’s’. Hele echte, dit zijn geen vervalsingen. Het lijkt op een verborgen stukje woud dat ontelbare natuurlijke en andere schatten en geheimen verbergt. Met een beetje zon erbij wint dit gebied nog extra aan charme.

Wij pakken de handel weer in en rijden naar de tweede post. Wij parkeren enigszins tussen de bossen, waardoor het direct minder koud is. Het is zo’n door de tijd vergeten plek waar de konijnen zich verslikken en een veilig heenkomen zoeken in het hoge gras, als het geweld van de marathongroep aangelopen komt. Deze tweede post komt voor velen als een soort verlossing. Even opwarmen met een beker thee. Ger V. is helemaal leeg, voelt zich niet fit, en neemt plaats in de cateringauto. Art staat nog even te dralen en te twijfelen en besluit om ook in de auto te stappen. Hij wil vanaf de derde post weer gaan lopen. Frans, je weet wel mijn goede vriend van de rode kolom, zegt het niet koud te hebben. Mariska zegt niets, maar je kunt aan alles zien dat zij het heel koud heeft. Toch doorgaan en de groepen blijven steunen, teambuilding.

De groepen volgen elkaar in redelijk tempo op en wij kunnen door naar de derde en tevens laatste post. Een paar kritische noten vanuit de waarneming onderweg en allemaal bedoeld voor de veiligheid van ons allen.

Begeleiders op de fiets moeten eigenlijk een veiligheidsvestje dragen. Je wordt veel eerder gezien en dat komt de veiligheid van de begeleider en de groepen ten goede en binnen de veiligheidsregio hebben wij daar een voorbeeldfunctie in of niet soms Frans?

Binnen GVAC is veel aandacht voor veiligheid en dus voor de verkeersregels. Breed uitwaaieren is voor het kletsen met elkaar natuurlijk veel gezelliger, dat snap ik wel. Maar op wegen met veel autoverkeer is dit behoorlijk gevaarlijk en dus ongewenst evenals het aan de verkeerde kant van de weg lopen. Gewoon niet doen.

De derde post is bereikt. We staan nog maar net en onze vriendinnen van AVV Valkenswaard, Ine en Francien, komen aangefietst en stoppen bij onze post. Ze kwamen speciaal om de groepen aan te moedigen. Wat lief en wat leuk. Annelies maakt meteen van  deze support gebruik door te vragen of één van deze dames een kan thee wil zetten, want we zijn er bijna door heen. Francien pakt een kan, fietst naar huis en even later is ze terug met een volle kan thee. Wij kunnen dus iedereen weer voorzien van een lekker bakkie thee. Ontzettend bedankt namens ons en de lopers.

Rob van L., juist de man van onze Annemarie van L. en Ietje komen met een ander duo aangelopen. Rob en Ietje gaan samen onze groepen tegemoet want Rob wil zijn Annemarie graag zien en zo geschiedde.

De thee bij de derde post wordt nog meer gewaardeerd dan anders, want het is koud, ijskoud. Bijna bevriezingsverschijnselen voor onze expat Regina maken het noodzakelijk om ook in de cateringauto plaats te nemen. Ronald hoeft echter niet alleen verder te lopen. Frans op de fiets, gaat met hem mee. Mooi werk Frans en dat door mij gezegd, dat zegt wel wat.

Ronald loopt als laatste van alle groepen. Het lijkt een beetje op die film: “Gejaagd door de wind”. Hij draagt een shirtje dat bij menigeen reacties oproept. Ik wil er niet te veel woorden aan vuil maken, maar de dragers van die shirtjes staan meestal niet bekend om hun vechtlust, inzet, onoverwinnelijkheid en doorzettingsvermogen, terwijl dit wel de kwaliteiten van Ronald zijn. Hij blijft lachen en loopt op zijn tempo door naar GVAC. Geweldig, zo’n onverslijtbaar optimisme.

De groepen denderen door. De pijntjes steken meer en meer de kop op. De route is uitdagend, speels maar tegelijkertijd ook zwaar. Zowel lichamelijk als geestelijk is het een behoorlijke aanslag.

Ook wij verlaten post drie en vertrekken met een auto vol naar GVAC. Art heeft uiteindelijk besloten om niet meer te gaan lopen, hij verkiest de auto. Annelies achter het stuur en ik onderuit gezakt zittend in de luxe autostoel. Met de kachel op 22 graden rijden wij zeer comfortabel richting GVAC. Onderweg passeren we alle groepen en vergapen we ons aan het contrast tussen de loopstijlen. De een zweeft als het ware gewichtloos en beroert nauwelijks de keien. De ander daarentegen lijkt de voeten bijna plichtmatig op te tillen om ze een klein stukje verder op de grond neer te laten vallen, de ogen uitdrukkingsloos gericht op het oneindige. We hebben voor beide stijlen bewondering, zowel voor de stylist als voor de knokker. Het lijkt op een sprookjesparade, waarbij een bonte stoet van winterse figuren door het koude landschap ploetert.

Iedereen, buiten de gebruikers van de taxi, hebben deze zware klus geklaard. Het is een dag vol beleving geweest; zo’n dag om niet snel te vergeten. Het is een strijd die van allemaal weer offers heeft gevraagd en waarbij we Mariska kunnen uitroepen tot onze ijskoningin.

Zelfs met deze kou toch een cooling down, daarna een warme douche en dan op naar het gebak. Deze week hebben Wim, Paul en Ed getrakteerd. Zelf hebben ze niet meegelopen, maar wel de traktatie verzorgd. Heren klasse.

De Koninginneloop zit erop. Het was mooi, het was zwaar, maar de voldoening erna was groot, erg groot.

Tot zaterdag, groet Willem.