Willems column: Een lichte roes

Het is alweer de eerste augustus 2015. Deze zaterdag is er een van relatieve rust. Er staan ‘slechts’ 25 kilometers op het menu. Dit hoofdgerecht moet iedereen inmiddels al in de benen hebben, maar vandaag kun je jezelf nog een keer testen.  In feite moet het vandaag een lichte bevalling worden.

Ik heb nog even laten weten dat ik er deze morgen niet bij ben. Bij ons stond de avond/nacht ook in het teken van een bevalling. De nacht was kort, het huis vrolijker, het banksaldo lager, maar het maakt elke dag in de toekomst waard om voor te leven. We hebben een geweldige kleinzoon en we zijn natuurlijk meteen trots op onze Gijs van 4125 gram. Het is een geruststelling, een opluchting, als het achter de rug is en alles goed is verlopen. Tonny en ik liepen afgelopen nacht bij het ziekenhuis fluitend en zingend naar onze auto: “The Bright Side of Live!”. Dank je wel voor alle felicitaties.

En ook voor Ine en Johan natuurlijk de felicitaties, want zij waren in het begin van deze week al Opa en Oma geworden, dus ook jullie nogmaals van harte gefeliciteerd.

Terug naar vandaag. Het trainen is natuurlijk doorgegaan en ondanks dat ik zelf niet bij de training aanwezig was, hebben mijn informanten mij van voldoende informatie voorzien om de column te schrijven.

Het weer is de laatste twee weken een tikkeltje onvoorspelbaar. Deze morgen is helder, een graad of 16 en niet zo benauwd. In de loop van de morgen moet het kwik gaan stijgen naar een graadje of twintig. Het is gelukkig droog en er wordt geen regen voorspeld. Kortom: geen vervelend loopweer.

Vóór de training, tijdens de training en vooral na de training is het hoofdonderwerp natuurlijk onze Rik. Rik ligt in het ziekenhuis in Athene. Even afwachten hoe dinsdag de ingreep gaat verlopen en of hij komende week naar huis mag. Via app en mail heeft de marathongroep contact met zowel Marianne en Rik en kunnen we met hen meeleven. Hopelijk zijn ze volgende week weer thuis en voor nu, namens de hele groep: “Heel veel sterkte en een goed herstel”.

De klok is bij iedereen hetzelfde. Bijna iedereen is op tijd en dus starten de groepen precies op tijd, half acht en acht uur. Bij John hadden we ingezet om een kwartier vooraf aanwezig te zijn en we hielden nog net 1 minuutje over. John geeft altijd af op mensen die hun werk niet doen of niet goed doen en dat hij dan het liefst afscheid van ze neemt en nieuwe mensen aanneemt. Wellicht John is afscheid nemen van je oude horloge en een goed werkend nieuw horloge kopen een optie?

De groep van Trees met Mary en Mieke missen zoals reeds vermeld Rik, maar natuurlijk ook Theo. Maar zonder kerels kletst het natuurlijk veel fijner en kunnen ze het echt over de meisjesdingen hebben en zo geschiedde. Zo intens, zo meelevend met elkaar en zo herkenbaar, dat ze een afslag misten en daardoor een extra lus moesten lopen. Totale afstand 26,7 kilometers. Het weerhield de dames overigens niet om hun sociale plicht te vervullen door mensen de weg te wijzen. Bijzonder knap; als je zelf de weg niet vindt en je kunt het wel aan anderen uitleggen!

De groep Kitty, Ger R., Jan K., Ronald en Ed hadden een (te) snelle start. Nu kan het nog, maar bij de nog langere afstanden schuilt een gevaar in te snel starten. Het moet steady blijven en geen hollen en stilstaan.

De groep Hannie, Femke, Annemarie, Annet, Paul en Remo later gestart dan de vorige groep doet er een behoorlijk lange tijd over om deze groep in te halen. Paul, heeft een moeilijke start bij deze voorbereiding en besluit bij 19 kilometers uit te stappen. De auto is onderweg en Femke en Ger R. blijven bij hem tot het transport er is. Prima, want we weten het allemaal; we laten niemand alleen.

Het gouden trio is weer eens als vanouds samen in de begeleiding; Hanneke, Marjolijn en Gerard. Ook wel nodig bij deze groep. Ook deze week weer met maar liefst 16 personen aan de start. Buiten de 3 personen begeleiding ook Tine, Ellis, Elke, Francien, Jan T., Johan, Kees, Perry, Boudewijn, Rien S., Ton, Wim en Rien V. Gerard heeft een speciale band met de zogenaamde ‘vooruitlopers’. Hij slaat letterlijk een arm om ze heen, neemt ze mee naar de achterkant van de groep en geeft ze daar weer hun vrijheid. Prima, want zo loopt de rest van de groep zich niet kapot en wordt tevens het juiste tempo gehanteerd. Deze week weer precies 10 km per uur. Jan T. en Kees D. maken volgende week de stap naar een iets snellere groep. Gelet op de huidige resultaten moet dat gaan lukken. Succes.

Voor Mariska, Ine, Art, Jan de K., Leo W., Roy en Harry is het tempo 10.5 kilometers per uur. Harry en de groep hebben het in de vingers; deze week op 10.4 gelopen. Knap, want met zo’n Roy erbij valt dat niet mee. Roy, met ingang van deze zaterdag, in deze iets snellere groep ingedeeld, heeft het woord ‘nederigheid’ nog niet in zijn woordenboek staan. Het spreekwoord ‘even de kat uit de boom kijken’ zit ook nog niet in de genen. Meteen op kop en sleuren aan die groep. Enig aftasten lijkt wellicht een betere strategie zeker bij de afstanden die nog komen.

En dan de groep Wally met Karin, Jeroen, Hans, Jaap. Deze week geen John en dit kwam de rust in deze groep ten goede. Het viel niet stil, niet qua onderwerpen en niet qua tempo. Het volume was wel beduidend minder en er werd ruimte gegeven aan elkaar om een verhaal te doen. Geen monoloog dus. En, niet onbelangrijk bij communicatie, er werd ook geluisterd. Art heeft met deze groep meegelopen tot de verzorgingspost en is van daaruit verder gegaan met de groep van Harry.

De groep Evert met Leo L., Jeroen, Dierk en Nicole verwelkomden deze week opnieuw John. Hij was volgens de marathongroep niet op tijd, maar volgens hem wel. Het was net als met marcheren in militaire dienst. Volgens John was hij de enige die in de maat liep. Wellicht toch nieuw horloge?! Ook deze training verhalend in zone 5 en ook heel gezellig. Wat een klets. In deze groep is altijd wel wat bijzonders. Leo ging onderuit en deze week wel bloed aan de paal. Het EHBO-tasje deed, op de Plaats Delict, dienst bij het ontsmetten en Leo kon weer verder. Toen ik zei: “Het is schaven, worstelen en elkaar helpen”, bedoelde ik dit dus niet. In de kantine nogmaals alles ontsmet en verbonden en Leo kon gezuiverd het weekend in. De oorzaak van de valpartij was, het zal ook niet zo zijn, een verhaal van John, waardoor Leo even uit zijn concentratie was gehaald. John vertelde een intrigerend verhaal over zijn ouder worden en de dingen die dan niet zo makkelijk meer gaan. En hij bedoelde daarmee ook de mankementen die niet direct zichtbaar waren.

Iedereen toch weer (min of meer) heel terug op baan 7. Cooling down en douchen achter de rug en dus tijd voor een drankje en een stuk gebak. Op de koffie is een goede bekende van ons; de crosser van kort gelegen, die met die kuiten, ook wel genoemd de man van………….maar in het echt onze Henk Couwenberg. Ook hij is in voorbereiding en wel voor de ‘Jungfrau’, een echte uitdaging. Henk heel veel succes!

De lopers groep uit Waalre, Kitty, Tine, Elke, Rien, Remco en Wim hebben deze week de traktatie verzorgd. Heerlijk! Ook werd door hen de kantine op uitstekende wijze schoongemaakt. Je kunt zien dat Wim niet meer werkt en nu thuis de ‘huisman’ uithangt.

Natuurlijk is het prettig om onderweg en na afloop een goede verzorging te krijgen, dus ontzettend bedankt Annelies, Jurgen en Peter.

We vieren de energie en toewijding, die we in deze afstand hebben gestoken. De langeafstandloper weet dat hij, alleen op zijn eigen manier in zijn eigen tempo, de finish zal halen. Deze trainingen zijn daarvoor de basis. De eindbestemming van vandaag is bereikt; de één in een glijvlucht, de ander met horten en stoten. Je bent soms zo moe dat je hoopt dat Franse boeren ook hier de weg blokkeren. Volgende week gaan we weer een stapje verder. De sluimerende wens, die in de harten rondslingert, komt dichterbij.

Het blijft onwennig die parfum van succes, maar het werkt ook bedwelmend en brengt je in een lichte roes.

Tot zaterdag, groet Willem