Willems column: Een dubbele overwinning

Het is vandaag, zaterdag 28 maart 2015, de laatste training van deze cyclus. Er heerst een hoge mate van ontspannenheid in de kantine. Deze afstand, 25 kilometers, kunnen ze met gemak aan. Er is zelfs nog een klein groepje onder leiding van Wally, dat gewoon, voorafgaande aan de start van de training, 6,5 kilometers extra lopen en dus ruim 30 kilometers doen.

Het mooie van onze generatie; we mogen alles, maar we moeten ook alles. Dat levert heel veel positieve dingen op, maar ook stressvolle momenten. Maar vandaag geen ruimte voor stress, alleen maar ruimte voor genieten en gemoedelijkheid. Degene die iets onderneemt en daarin faalt, is immers nog altijd beter dan degene die niks onderneemt en daarin slaagt.

Het is fantastisch weer. Het zonnetje laat zich regelmatig zien en het is deze morgen gewoonweg prachtig. Een graadje of acht bij de start en een graadje of 11 bij de finish. Zo luxe hebben we het nog niet gehad. We zullen het wel verdiend hebben.

Mariska had er zin en arriveerde op de fiets al om 07.05 uur bij GVAC. Tegelijk met Evert en dan is het echt vroeg.

De basisgroep en groep 9.5 staan precies om half acht klaar voor de start. Ger R. en Annet sluiten net op tijd aan, maar onze Jan is in geen wegen of velden te ontdekken. Even naar Lillian gebeld en dat leert dat Jan op de fiets al onderweg is. De man in dat verschrikkelijk mooie PSV-shirt is gaan tafelvoetballen. Wellicht dat ze zo wel punten kunnen behalen.

De basisgroep, Mieke, Regina, Theo (terug van weggeweest), Ronald onder leiding van Ed vertrekken vast. De groep 9.5, Gita, Femke, Annemarie B., Annet, Paul en Jan (om 07.45 uur gearriveerd) vertrekken onder leiding van  Hannie en Ger R.

De overige lopers melden zich ruim op tijd; de stemming is vrolijk. Iedereen straalt van zelfvertrouwen. Leo W. heeft er duidelijk zin in, zeker na zijn PR met 9 seconden in St Anthonis. Hij schrikt nog even op als ik tegen hem zeg dat voor marathonlopers bij GVAC alleen een PR geldig is als dat verbeterd wordt met tien seconden.

Om 08,00 uur, de warming up, op de baan onder leiding van Evert.  Na drie rondjes is de groep Wally terug van de extra lus en vertrekken de diverse snelheidsgroepen. De 10.0 groep, Mariska, Harrie, Leo W., Wim en gastloper Sander onder begeleiding van Ger V. en Roy.

De 10.5 groep met Pim, Johan, Reinier onder begeleiding van Harry, Hanneke en Marjolijn.

De 11.0 groep met Hans, Leon (en zijn herstelde kuit), Arjan, Art onder begeleiding van Wally.

De 11.5 groep met Leo L., Jeroen onder begeleiding van Evert. Leo L. liep deze route een stuk gemakkelijker. Hij heeft een drinkzak gekocht en weet zijn lichaam nu beter tegen uitputting te beschermen, hij drinkt gewoon veel meer.

Ze zijn allemaal vertrokken  en wij hebben alle tijd. Annelies en ik hebben vandaag een makkie. De eerste en enige verzorgingspost ligt namelijk bij baan 7. Annelies en ik richten daar een ‘jubelstop’ in met een driegangen menu; winegums vooraf, spekkies als hoofdgerecht en chocolade-eitjes als dessert.

De groepen hebben, als ze de post bereiken, er dan ongeveer 16 kilometers op zitten. De groep 9.5 arriveert als eerste. Hannie voert als een soort Vikinger dit gezelschap aan. De blik in haar ogen zegt veel. Zij kent de route als haar broekzak en straalt daardoor een soort van onoverwinnelijkheid uit. Krachtig, machtig en prachtig.

Ik geef haar met waardering een verdiend bekertje warme thee. Hannie glundert, thee gebracht door ex-cop, dat maakt ze niet vaak mee.

Daarna stapt zij weer terug in haar rol. Het Vikingschip moet verder, er is geen tijd te verliezen. Zij pakt het roer weer ter hand, tot straks en bedankt. Graag gedaan natuurlijk.

Een voor een druppelen de groepen binnen. Mieke houdt het bij de post voor gezien en gaat lekker douchen. Art, doet een stapje terug en loopt de route verder met de 10.5 groep. Art heeft vandaag tijd genoeg en heeft zich al ingesteld op een lange nazit.

Wally komt korte tijd na vertrek bij de post weer terug. Ze voelt zich beroerd en dat is ook aan haar te zien. Toch maar even naar de huisartsenpost.

De laatste meters. De groepen druppelen binnen. De druk valt van de schouders. Het was een ware triomftocht. Op soevereine wijze is ook deze etappe door alle groepen doorstaan. Helaas krijgen we een melding dat Sander een blessure heeft opgelopen. Zuster Nightingale springt in haar bolide en haalt hem op. Hij loopt een beetje mank, maar waarschijnlijk valt de blessure mee. Op tijd gestopt.

Iedereen is weer binnen, heeft de cooling down afgewerkt en nu is het tijd voor een flink stuk gebak. Het lijkt wel: “Heel de marathongroep bakt”. Dat is natuurlijk lichtelijk overdreven en doet geen recht aan de enorme huisvlijt uitgevoerd door Femke, Regina en Roy.  Zij hebben voor heel veel lekkers gezorgd. Het vliegt erin. Lekker. Bedankt. “Heel de marathongroep snoept”, is in deze een beter motto.

De kantine wordt gedeeltelijk ontruimd om een mooie groepsfoto te maken. Kunnen we later zeggen: “Gelukkig hebben we de foto’s nog”.

Het is belangrijk om even terug te kijken op zo’n trainingscyclus. Je kunt er immers kracht uit putten op momenten dat je het nodig hebt. Mini gebeurtenissen, uit vorige trainingen of uit vorige marathons, dichtbij beleefd, vormen naast herinneringen ook vaak een uitstekende inspiratiebron. Het leidt even af van de pijn en de vermoeidheid en dat kan net voldoende zijn om weer de juiste spirit te pakken te krijgen. Kleine momenten die je in je hart kunt opslaan en kunt oproepen als je zin hebt in een beetje plezier.

Evert neemt het woord en met een behoorlijke stemverheffing komt hij boven het gezelschap van PWC uit. De nazit is goed bezocht en zo hoort het; samen uit en samen thuis! Ook Mary en Lau waren aanwezig en dat geeft toch ook een extra gevoel van samenhorigheid. Leuk. Een uitgebreide uiteenzetting over de afgelopen weken volgt. Natuurlijk zijn er altijd wel pijntjes, maar deze episode heeft de griep behoorlijk toegeslagen, maar uiteindelijk zijn we vandaag nog met een grote groep geëindigd.  De telefoon gaat en Wally meldt zich netjes af. Zij vertelt meteen dat de huisarts haar behandeld heeft en dat er sprake is van een ontsteking. Een antibioticakuur moet dit gaan oplossen. Wally, de hele marathongroep wenst je een goed en spoedig herstel. Eventjes rust houden en dus niet lopen is nu het devies, maar ja dat weet jij natuurlijk als geen ander. Je moet het alleen nog doen.

Een zeer terecht bedankje ging uit naar de begeleiders gevolgd door een warm applaus. Ondergetekende en Annelies werden uitgebreid bedankt voor de catering. Evert bedankte tot slot iedereen voor de inzet en iedereen mocht volgens hem iedereen bedanken, want uiteindelijk hebben we het samen gedaan. De PWC-groep werd zelfs even stil van het applaus dat volgde.

Willem wilde, namens de marathongroep, ook nog wat zeggen. Hij begon met Art te bedanken voor de drie kwartier spreektijd die hij van hem had gekregen.

Natuurlijk werd als eerste zijn grote vriend Frans bedankt, die op dat moment in Berlijn was om daar zondag de halve marathon te lopen. Willem had een voor Frans literair verantwoord boek gevonden. De afwezige Frans werd door Willem bedolven met lieve woordjes en dito complimenten. Frans werd door Willem als een soort superheld afgeschilderd. Jammer dat Frans deze loftuitingen niet heeft gehoord; het zou hem een enorme boost gegeven hebben. Het duo Frans en Willem zijn toch echt wel ‘vrienden voor het leven’.

Willem deelde met de marathongroep zijn bewondering voor Ronald en ging daarvoor terug naar een ver verleden, terug naar de Griekse mythologie. Willem ziet Ronald als de zoon van de titanen Kronos en Rheia. Als heerser van hemel en aarde, vader van de goden en de mensen. Hij gaf zijn zoon een naam die ook bij hemzelf past, Dionysos, god van de druiven, god van de wijn en god van de feesten. In deze tijd zou dat zo iets zijn van: God van de Red Bull, god van heul veul bier en god van we are electric.

Als baby werd hij gezoogd door de magische geit Amalthea op Kreta, maar tegenwoordig…….

direct ’s morgen na het opstaan, poetst hij zijn tanden met Red Bull, drinkt de rest van het blikje bij het ontbijt. Vlak voor de start nog een rood stiertje. In de krat, met een verwijsbrief van de huisarts, nog een vijftal bulletjes voor onderweg en direct na aankomst verslindt hij wederom een red bulletje.

Voor mij is Ronald deze cyclus uitgegroeid tot oppergod van de goden en daarbij hoort maar een presentje en dat is een beeldje van zijn evenknie, ook oppergod van de goden, namelijk een beeldje van Zeus en natuurlijk hoort daar ook een blikje bij.

Namens de marathongroep mocht Willem onze Evert bedanken. Willem roemde daarbij zijn enorme energie, waarmee hij elke 6 maanden zichzelf er weer helemaal ingooit. Een voorbereidingsprogramma maakt om iedereen klaar te stomen voor de marathon. Geen enkele zaterdag even lekker iets langer blijven liggen, nee elke zaterdag op tijd aanwezig. Elke zaterdagmorgen de hele groep met een lachend gezicht ontvangen. Elke zaterdagmorgen de hele groep met een lachend gezicht op weg sturen.

Verantwoordelijk voelen en zijn voor ieder individu en voor de hele groep. Altijd een beetje , en vaak een beetje veel, ….de ‘pispaal’ zijn als afspraken van de begeleiders door de begeleiding wordt uitgevoerd. Niet iedereen kan het daar natuurlijk mee eens zijn, laat staan er naar handelen en moeten dan zo nodig bij Evert hun grieven kwijt.

Erg zorgzaam en dan zorgzaam, zoals zorgzaam bedoeld is; je bent een hartelijke man, je hebt oog voor mensen, je bent in mensen geïnteresseerd en vooral begaan met mensen, ook in de nazorg.

Elke week een luisterend oor, veel begrip en indien noodzakelijk een vakkundig advies. Je bent zelf ook een fanatiek loper en je weet dat fanatisme, die gedrevenheid goed over te dragen met ook oog voor de veiligheid en gezondheid van jouw mensen.

De langere duurloop is bij jou in goede handen, je wilt presteren, maar wel met plezier. Je weet mensen goed te inspireren en te motiveren. Je bent een prettige energiebron.

Dankzij deze trainingen kunnen de loopsters en lopers weer met vertrouwen de marathon bij de horens pakken.

Beste Evert, je gaf deze groep vele kilometers, stevige kilometers, winderige kilometers, koude kilometers, ijskoude kilometers, wonderschone kilometers , maar vooral voldoende kilometers om de klus te gaan klaren.

We zijn het er  allemaal over eens….. voor ons ben je mister marathon GVAC.

Namens ons allemaal bedankt voor alle inzet en alle goede zorgen.

Marjolijn werd voor haar dubieus handelen met het kratje, maar vooral voor de steun aan Evert, ook door Willem bedankt. Ditmaal niet met een bos bloemen maar met een kweekpakket “Vergeet mij nietjes”.

Het was een waardige afsluiting van weken met elkaar ploeteren, elkaar steunen, elkaar oppeppen, maar vooral ook van weken  met en van elkaar genieten.

Vandaag is er wederom sprake van: “Bis vincit qui se vincit”  oftewel “Wie zichzelf overwint, behaalt een dubbele overwinning”.

 

Tot de volgende keer, veel succes, groet Willem.