Willems column: Droom
Droom.
Ondanks de voorspellingen is het, het is nu tien minuten over zeven, droog. De temperatuur is 18 graden en eigenlijk is het daardoor een beetje drukkend, een beetje benauwd. Het is inmiddels iets na half acht. Sommige mensen hebben een streepje voor en sommige mensen denken een streepje voor te hebben. Ondanks afspraken komen ze gewoon te laat. Negeren de afspraak alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Nog even geen vermelding, nog even geen gele kaart, maar het zat er dicht tegenaan. De eerste groep vertrekt. Het lijkt of de hemel daarop gewacht heeft, want het begint meteen te miezeren.
Hans, 50 geworden, wordt door iedereen gefeliciteerd. Een jaartje ouder, niets van te zien en volgens Hans is het allemaal pijnloos verlopen.
Tot ieders verbazing en ook tot de hare verschijnt Wally met de auto. Volgens Wally moet het droog blijven, want met gisteren felrood geverfde haarlokken kan de regen zo maar voor een Indianen-look gaan zorgen. Al peinzend over deze dag had ze er wel direct beelden bij en die vertrouwt ze mij, waarvoor dank, op papier toe:
“zaterdag, 25 juli 2015, een bijzondere dag. De 25e zomerstorm sinds 1901 en de zwaarste ooit in Nederland. Een unicum wordt voorspeld, windkracht 10 in juli. Caravans, vrachtwagens en campers worden afgeraden om de weg op te gaan. Zelfs het skûtjesilen bij Stavoren is afgelast. Zomerparades worden afgelast en festivaltenten worden extra vastgezet, extra verankerd, maar code geel……ach. De marathonvoorbereidingsloop gaat gewoon door. Onze grootmeester lacht om code geel. Als de eerste druppels vallen, vallen de eerste lopers van de 8 uur groep op de mat. Gewoon net als altijd”.
Inderdaad de loopsters en lopers arriveren één voor één bij baan 7. Tussen hen een soort ‘raad wie er staat-model’, iemand in een regenpak verzonken met de capuchon omlaag getrokken tot de bovenlip. Bij het afzetten van de capuchon was iedereen bij machte om ook Ine welkom te heten.
Het is wisselend weer. Open en droog, bewolkt en druilerig. Bij het stipte vertrek van de 8 uur groep is het droog. Hier waren de loopsters en lopers allemaal mooi op tijd en kon dus precies op tijd vertrokken worden. Nou allemaal op tijd, dat was een illusie. Je kunt beter goed te laat komen dan net te laat moet John gedacht hebben. Bij zijn binnenkomst, ruim 5 minuten te laat, vraagt Annelies aan hem: “Te vroeg voor de halve of te laat voor de hele?” John antwoordt met een brede glimlach: “te laat, maar ik haal ze wel in”. Hij zegt nog goede dag en begint aan de inhaalslag.
Annelies en ik vertrekken naar de eerste verzorgingspost. Wij installeren ons op de Dukesvoort op de inrit van de bekende boerderij. Deze week verschijnt er geen boer ten tonele en kunnen we ons rustig op onze taak concentreren.
De eerste groep komt er aan. Femke, Cindy, Jan en natuurlijk Frans, je weet wel ….mijn grote vriend van de rode kolom, met die altijd goede zin, met die eeuwig durende grimas. Echt, het bestaat, een geluidloze wereld, al is het maar voor even. Deze ochtend echter is zo’n morgen waarop geluiden langer in de lucht blijven hangen. Het lachen van Frans dus ook, het werkt aanstekelijk, het trekt je aandacht, het was nogal ongeremd lachen. Heeeeeeerlijk toch.
De groep Ger R. volgt op gepaste afstand. Kitty, Ed, Ronald, Jan K. en Ger zien geen vuiltje aan de lucht. Ze vinden het wel benauwd, maar het verloopt prima. Ze vertrekken weer met een vriendelijk bedankt en tot straks.
Het groepje Trees, met Mary, Mieke en good old Theo, arriveert. Het is nog steeds droog. Mieke heeft het zwaar, maar houdt zich kranig staande. Een pilletje, een poedertje en een peppertje houden haar op de been. Tijdens de thee stort een fikse bui zich over ons uit. De paraplu van Willem biedt plots ruimte aan vijf personen. Je blijft dan jammer genoeg niet droog, maar je krijgt het wel lekker warm, maar ook benauwder. Trees moedigt haar groepje aan om weer te gaan lopen en dat doen ze dan ook. Het groepje blij, Willem blij.
Het groepje Evert, met Nicole, Leo L., Jeroen en Dierk, verschijnt. Geen problemen. Afgesproken tempo wordt met gemak aangehouden. Het lopen gaat lekker en ze hebben er duidelijk nog zin in. De thee is verorberd en ze gaan ook weer verder. De groep fungeert als een soort lopende band. Alle radertjes passen in elkaar en alles lijkt vanzelf te gaan. Ook de glimlach op de gezichten lijkt dit te bevestigen.
Wally met haar mannen, Jeroen, Hans L., Hans van S., Jaap, Johan en John, komt aan bij de post. Ondanks de regenbui zijn er geen tekenen van de Apaches waarneembaar. Ergo conclusio: goed spul; dus vanmiddag terug naar het Kruidvat om bij te kopen. John, je weet wel de laatkomer, heeft zich, als ‘ zwartloper’ (figuurlijk en letterlijk qua kleding) bij deze groep gevoegd. Hij praat nog steeds in zone 5 en zal dit de rest van de training wel blijven doen. Zijn voorstelrondje kun je zien als een voortdurende monoloog. John doet als het ware een lange rustige ‘duur’ in ‘buurten’. Ook zij moeten weer verder, dus het wordt even stil bij de post.
De groep Marjolijn, Mariska, Ine, Art en Leo W. is zo’n ‘geen woorden maar daden’-groep. Niet zeuren, lekker tempo erin houden en gaan met die banaan. Prima tempo, prima ritme. Mooi om naar te kijken. Ze drinken wat, ze eten wat en gaan onverstoord verder. Tot zo.
De grootste groep, de 10 km groep, zien we naderen. De voetstappen van, ja ga er maar eens voor zitten, de voetstappen dus van Hanneke, Hannie, Francien, Tine, Jan T., Ger V., Roy, Remco, Harrie, Reinier, Kees, Perry, Boudewijn, Henk, Rien S., Ton, Wim, Werner en Harry. Deze, maar liefst negentien loopsters en lopers, ontwikkelen daarbij een klank die lijkt op het geluid van samenklinkende kerkklokken. Het gevolg is een compositie met geluidsclusters door het toevallig samenvallen van akkoorden. Je moet er wel het goede muzikale oor en gevoel voor hebben, anders hoor je gewoon een stampende kudde.
Harry probeert met een groene kaart de gele kaart ongedaan te maken. De angst zit er bij hem goed, en ook terecht, goed in, want twee keer geel is rood gevolgd door een zware disciplinaire straf (helpen bij de catering). De groep heeft Harry hulp toegezegd en na afloop blijkt dat dit heeft geleid tot een gemiddelde van precies 10 km per uur. Je ziet het, de kracht zit echt in de herhaling. En je weet ook……..één zwaluw maakt nog geen zomer, dus nog even te vroeg om de gele kaart kwijt te schelden.
Zij gaan weer verder en wij ook. De auto weer volgestopt met de jerrycans. Met de routebeschrijving in de hand wordt het zandpad bij Lille gevonden. We staan nog maar eventjes op onze stek of de eerste groep verschijnt al.
Bij deze tweede post schijnt nog even een flauw zonnetje tussen de bomen door. Dit is echter maar van korte duur. De zon heeft zich weer teruggetrokken. De donkere wolken trekken samen.
Ook hier arriveert de groep van Frans als eerste. De lach is nog steeds niet verdwenen, hij heeft er nog steeds zin in. Even wat drinken en eten en dan door. De laatste kleine negen kilometers tegemoet.
De groep van Ger R. nadert de post. Ger heeft last van zijn hamstring, maar een kleine duizend adviezen om te stoppen weet hij handig te omzeilen. De groep vertrekt weer en Ger volgt. Hij bijt zich vast in de kuiten van zijn voorganger. Hij sleurt, harkt en schoffelt zichzelf vooruit. Hij legt er heel zijn zweet, zout en zaligheid in.
De groepen volgen kort op elkaar. De groep Evert heeft, net buiten Knegsel in het bos, nog even een spannende ontmoeting gehad met twee Rottweilers. De honden konden door de eigenaresse gelukkig nog net in bedwang worden gehouden.
De groepen zijn gepasseerd en buiten enkele wildplassers (€ 100 p.p. boete) is er niets spannends meer gebeurd. Annelies en ik pakken weer in en vertrekken richting GVAC.
Het is aardedonker; er is één fikse rimpel aan de hemel verschenen. In het begin miezerde het nog een beetje, maar nu regent het stevig. Het verandert langzaam in een zacht stromende waterval. Toen het miezerde zei ik nog dat het goed weer is om te lopen, omdat met dit weer veel zuurstof in de lucht zit. Hierop antwoordde één van de lopers: “hoe komt het dan dat ik zo naar lucht loop te happen”.
De harde wind zorgt voor slagregens. De regen komt met kleine intervallen en loopt als kleine riviertjes over de gezichten. De tegenwind wordt sterker en de jongens van 11 km-groep waren het unaniem met elkaar eens; de begeleidster, Wally dus, moet het kopwerk verrichten, voorop lopen en de jongens uit de wind houden. Met de wind mee echter dan willen de mannen zich opnieuw laten zien. Het wordt dan zo’n brede Belse bus, zes man langs elkaar.
De groepen leggen een enorme bron van energie bloot. Ze vallen niet, ze storten niet neer en het gaat niet fout. Ze houden stug vol, ze laten zich niet klein krijgen. Voldaan stappen ze, groep na groep, over de finishlijn. Ook deze training is succesvol afgewerkt.
En iedereen is het er over eens. Het was lekker om te lopen. Wind in de rug en de regen werkte lekker verkoelend. Je hoeft niet gek te zijn om voor een marathon te trainen, maar het helpt wel.
Vandaag met 49 deelnemers, inclusief begeleiding, vertrokken en allemaal gefinisht. Onder hen weer enkelen die hun verste afstand ooit hebben gelopen en dat gaat zo nog wel enkele weken door. Petje af.
En de 11 km-groep doet zichzelf (en ons) versteld staan. De afgelopen twee weken nog enige gêne, nog een beetje kat uit de boom kijken, veranderde vandaag in een spontane liefdevolle groepshug. Een mooi groei- en groepsproces.
De cooling down wordt afgewerkt, waarna de douche volgt. Lekker wat drinken en zoals elke week weer een lekker stuk gebak. Deze week verzorgd door Cindy, Leon, Hans en Jan (afwezig wegens ziekte maar wel de traktatie gesponsord). Allemaal bedankt.
Ook deze week hebben de trakteerders hun corvee goed ingevuld. Ook Jurgen en Peter waren weer van de partij en verzorgden ons prima. Mannen bedankt.
Volgende week zijn we allemaal gewoon op tijd. Vijf minuten voor vertrek nog even een laatste update van Evert en dan het vertrek precies op tijd. Het moet niet zo zijn, dat de optijdkomers moeten wachten op de telaatkomers, dat is de wereld op zijn kop.
Deze week heeft laten zien dat iedereen de afstand in principe aan kan. Volgende week even pas op de plaats met 25 km. Even koesteren wat bereikt is. De zaterdag erop gaan we samen weer naar een nieuwe mijlpaal; op weg naar die mooie ultieme droom.
Tot volgende week, groet Willem
