Willems column: De marathon, jouw marathon

De marathon, jouw marathon.

Zaterdag, 22 augustus 2015. Het is midden in de nacht. Vanwege het warme weer mogen ze een half uurtje eerder starten en moeten wij vanuit de verzorging dus ook een half uurtje eerder op. Later op de morgen vind ik dit niet meer erg, maar toen om half zes de wekker afliep toen………………..wat ik toen dacht zal ik maar niet vermelden.

Ze staan weer voor een mooie en zware opgave. Dit wordt geen ‘moonwalk’, dit wordt vér draven. Vandaag gaan ze het monster van 30,1 kilometers bevechten. Deze afstand valt ook weer onder de categorie ‘tss-hoe-is-het-mogelijk’. Zeker met dit weer. Het is bijna zeven uur en de temperatuur is nog prima, maar toch al zestien graden. Het zal de komende uurtjes nog behoorlijk gaan stijgen.

In de kantine heerst een relatieve rust. Iedereen maakt een relaxte indruk en laat de afstand en de omstandigheden op zich afkomen. ‘Just Married Wim’ wordt door ons gefeliciteerd met zijn huwelijk in Willemstad op Curaçao. De conditie van Wim moet wel in orde zijn als je tijdens je wittebroodsweken deze afstand gaat aanpakken. Miriam en Wim, namens de hele marathongroep, nogmaals gefeliciteerd en veel geluk samen.

De andere Wim, die uit Waalre, is blij als ik hem begroet met ‘goede morgen jongen’. Iets wat eigenlijk niet vreemd is als je kijkt naar dat afgetrainde lijf; jeugdig en strak kortom totaal gesoigneerd.

Judith, met de taxifiets, komt binnen. Altijd met een lach, ze heeft er duidelijk weer zin in. Mooi dat ze weer meegaat. Goede hulp kunnen we altijd gebruiken.

Het is precies zeven uur. De 9.0 en 9.5 groep openen het bal. Ze weten waaraan ze beginnen, maar ze weten nog niet hoe het zal gaan verlopen. Een kwartiertje later vertrekt de 10-groep met Kim, Harrie, Reinier van L., Rien, Ton, Wim K., Henk de V. en Wim D. onder begeleiding van Hannie en Gerard. Ger V., start ook bij deze groep, maar maakt een hakkelende start. Uiteindelijk toch zijn drankjes mee en na enkele honderden meters aansluiting gekregen bij de groep.

Het is half acht en dat is het startschot voor de 10.5, 11.0 en 11.5 groepen. Iedereen is op tijd aanwezig met uitzondering van Kees. Hij had zijn mail niet gelezen. Dat is een beetje dom zou onze koningin Maxima zeggen. Kees loopt wel mee met de training van de halve marathon. Prima alternatief.

Annelies en ik vertrekken ook. We installeren ons bij de picknicktafel aan het Rouwven. De zomerproducten, langs deze weg, maken het fleurig. In de bermen staan de boterbloemen, klaver en nog meer bloemen waarvan ik de namen niet weet, in bloei. De struiken met de rode en zwarte bramen maken het beeld compleet. De kleuren lijken met subtiele penseelstreken te zijn aangebracht. Monet zou jaloers worden op dit schilderij.

De groepen volgen elkaar in mooi tempo op. Het begint al wat warmer te worden en de thee doet het weer goed. Ook wordt er zo af en toe energie uit een pakje opgezogen. Alle groepen zijn gepasseerd en de groepen maken stuk voor stuk een sterke indruk. Wij pakken onze handel in en vertrekken naar de tweede post.

We bereiken de tweede verzorgingspost aan de Oostelbeersedijk. Hans stopt even later bij ons; we hebben hem niet horen aankomen. Zijn blinkende motor loopt als een naaimachientje, geruisloos. De sirene van zijn motor doet het wild wel opschrikken, ons overigens ook. Wel leuk dat hij komt om zijn Hanneke aan te moedigen.

We zien op afstand Judith met hoge snelheid aankomen. Ondanks dat Rien achterop zit, gaat de riksja met ongekende vaart. Rien heeft, met deze klachten, een verstandige keuze gemaakt. Bij blessures gewoon niet verder lopen. Het was overigens wel vier kilometers meer dan afgelopen week.

De eerste groep horen we op een behoorlijke afstand al aankomen. Het zijn niet de stappen die ons waarschuwen, maar de stem van Frans, je weet wel die van de rode kolom. Met een grote grijns op zijn gezicht komt hij uit dit mysterieus stille bos met die verbluffend fraaie boomformaties. Zijn groepsmaatjes, Femke, Annet en Remco volgen hem op de voet.

De groep 9.0 met Kitty, Cindy, Gita, Ronald, Ed (deze week in het kwadraat)  en Ger R. op de fiets maakt indruk. Ronald geeft de groep duidelijk ‘vleugeltjes’. Kitty heeft het zwaar, maar zet wilskrachtig door. Een echte sterke ‘Jungfrau’.

De groep 10  loopt verkeerd en maakt op de Buikheide extra meters. Waarschijnlijk werden ze afgeleid door de blessure van Rien. Maar met Wim en Henk, net terug van hoogte stage in de Alpen, wordt deze tegenslag met gemak gepareerd.

Harry had het zwaar in de 11 groep. Karin, Jeroen, Hans, Leon en Jaap hielden de snelheidsmeter op precies 10,8.

Het is gratis, maar het is niet voor niets. Leon was deze week wel op tijd, maar dan toch maar. Wat een stijl, wat een soepelheid. Het is bijna een wonder om Leon te zien lopen. Met zo’n ‘keep calm and carry on-gezicht’. Zijn stappen zijn even strijdlustig als monter. Met deze opzwepende beat weten ze het, in deze groep, samen veerkrachtig te houden. Mooi toch.

De 11.5 groep is deze week een verhaal op zich. Slechts één klein mankementje; Leo had een gesprongen adertje in zijn oog. Het tempo van de groep Nicole, Leo, Arjan, Jeroen, onder leiding van Evert wordt, zoals het hoort, bepaald door de begeleider. Deze begeleider had afgelopen week een trail afgelegd van ruim vijftig kilometers en moest het noodgedwongen kalmer aan doen. Onder zijn motto: we moeten temporiseren met deze warmte, drukte hij het tempo naar 11,2 kilometers per uur. Nicole was wel blij met deze vertraging, want zij had nog een hoogtestage in Spanje achter de rug met veel, heel veel beklimmingen.

In Wintelre passeren we de woning van Jaap. Ik denk dat hij de route niet bestudeerd had en dit dus niet wist, want anders had zonder enige twijfel de koffie klaar gestaan. Volgende keer beter.

Terwijl de zon de warme deken van circa 26 graden Celsius over de groepen ontvouwt, wordt het langzaam zichtbaar; bij de finish staat een grote gulle gigantische glimlach getekend. De meeste deelnemers hebben behoorlijk last van deze warmte. Zweten is troef. Ze reikhalzen naar het einde. Zelfs de klok tikt nu met vertraging en ook de zwoele wind heeft geen haast en trekt traag en gevoelloos over de Zittard. Het is een zin begoochelende ervaring.

Het is een fascinerend plot. Wat een ontlading! Inzet en passie zijn de maïzena die deze groepen bindt. Een compliment voor de deelnemers is op zijn plaats. De tempo´s zijn prima in acht genomen. Het was een mooie route en er is geen onvertogen woord gevallen. Bedankt allemaal. Het is zoals Desmond Tutu eens zei: “Een mens is een mens door andere mensen”.

De cooling down, in verband met werkzaamheden aan de baan, wordt er dus buiten gehouden. Lekker douchen en op naar Karin, die namens de geldschieters Judith, Ed, Ronald en Paul het gebak kwam brengen. Het gebak weet de weg naar de eindstreep goed te vinden. Lekker en bedankt.

Rik schuift een beetje timide aan. Hoor ik er nog bij of……..? Rik is goed bezig, hij heeft alweer een uur meer gelopen dan vorige week. En………zoals een wijs iemand schamper opmerkte…….3 kilometers meer dan vorige week. Maar volgens Rik gaat het niet om de snelheid maar om de duur van de training (van wie zou hij deze wijsheid eigenlijk hebben?). Na de operatie in Athene voelt Rik zich weer op en top man, dus dat kan nog wat beloven in de komende weken.

Jurgen en Peter opnieuw bedankt voor de goede zorgen. De corvee was niet meer nodig, Peter doet dat gewoon in zijn eentje. Hij is ook privé in te huren.

Judith bedankt voor de steun en voor het fungeren als ambulance-riksja. Leuk dat je er weer bij was.

Annelies bedankt voor weer de vele liters thee en niet te vergeten vele liters water.

De zevende training is ook weer achter de rug. Het voelde vandaag misschien anders, maar de vooruitgang is goed te zien. Nog enkele weken volhouden en dan komt die ultieme uitdaging; de marathon, jouw marathon.

Tot begin oktober, veel succes met de trainingen en met de 10 miles, groet Willem.