Willems column: De Maag

Het leven staat steeds vol ambitie. Het is altijd die drukke tijd waarin we leven en we hebben altijd (te) weinig tijd voor elkaar. Het leven raast maar door en af en toe zelfs aan ons voorbij.

Vandaag moet dat even anders, vandaag is het Carnaval, maar vandaag is het ook Valentijnsdag. Carnaval, het feest van verbroedering en gelijkheid. Knipogen tegen het leven, rangen en standen verdwijnen en iedereen is gelijk. Ook binnen baan 7 verschijnen de prachtigst uitgedoste loopsters en lopers. Hannie in een spetterende jurk. Jan in de outfit van zijn huwelijksfeest (dat het nog past!). Wally, fleurig en fruitig in een kleurvolle tuinbroek. Nicole als juffrouw Saartje en Evert als Swiebertje. Kapitein de Haas deed ook van zich spreken. Uitschieter in dit bonte gezelschap is natuurlijk Reinier in een door Christine Le Duc zelf vervaardigde ‘batik-boxershort’. Reinier vertelde dat deze onderbroek door zijn vrouw zelf was uitgekozen. Ze heeft ontegenzeggelijk smaak.

Zoals vermeld valt Carnaval dit jaar tegelijk met  Valentijnsdag, de dag van de liefde. Op Valentijnsdag toon je de ware liefde aan je ware geliefden. Liefde is normaal gesproken een kwestie van geven en nemen, maar vandaag is het alleen maar geven. Aan je partner, aan je kinderen en kleinkinderen, aan een ieder die je ‘lief’ hebt. Als je de commerciële gedachte er van afhaalt dan is het eigenlijk best een aardig idee. Het hoeft bij Valentijn niet altijd over roze bubbels, eetbare slipjes en enorme bossen rode rozen te gaan. Eén keer per jaar georganiseerd simpelweg je liefde verklaren aan een ander, mooi toch. Je hoeft het natuurlijk ook niet bij die ene keer te laten, maar dat lijkt me wel duidelijk. Er zijn natuurlijk genoeg egoïsten op deze aardbol die enkel en alleen verliefd op zichzelf kunnen zijn,  maar dat zijn eigenlijk hele vervelende zielige mensen, vooral vervelend voor zichzelf.

Vandaag, 14 februari 2015, gaan we nog één extra liefde beminnen. Vandaag gaan we samen openlijk onze liefde tonen. Laten we aan iedereen zien dat we één gezamenlijke liefde hebben: ‘ de Marathon’. Vandaag staan er maar liefst 35 kilometers op het dagmenu. Samen maken we er vandaag de mooiste meest majestueuze mega magische magnifieke mentale meeslepende melancholische marathontraining van.

Gelukkig hebben we vandaag het weer mee. Het is met 6 tot 8 graden boven nul gewoonweg zacht te noemen. Een rustig westelijk windje voelt niet onaangenaam aan. Aan de hemel zijn vage vegen grijs te zien. We kijken naar de lichtgrijze penseelstreken die in de lucht voortdurend van plaats en van intensiteit veranderen.

Je kunt aan de kakofonie, bij baan 7, aflezen dat Carnaval en Valentijn veel van de gemoederen losmaakt. Blijkbaar heeft deze hormonenslag zijn invloed op het spraakvermogen. De begroetingen lijken intenser dan anders, de lach buldert harder dan anders, zelfs de stilleren onder ons zijn nu minder stil dan anders. Ze zijn enorm opgetogen, een beetje rebels.

Mijn grote vriend Frans, je weet wel die van de rode kolom, die blijft hetzelfde, die overschrijdt ook deze zaterdag weer de toelaatbare decibellen. Een sirene is er niets bij. Met hem erbij weten we zeker dat de stilte suist en dat de verstilling oorverdovend is.

Bij de basisgroep 9.0. moest Ronald, nog onvoldoende hersteld van de griep, verstek laten gaan en moesten Judith en Ed het samen gaan klaar boksen. Mieke is na het bereiken van de top van de Kilimanjaro nog onvoldoende ver om de afstand van vandaag aan te kunnen. Ze sluit de komende weken wel weer aan.

De groep 9.5. was ook een beetje onderbezet, maar met zessen; Annemarie B., Gita, Paul, Jan, onder begeleiding van Ger R., Frans op de fiets en Hannie. Qua begeleiding één op één, maar ook dat kan altijd zwaarder .

De groep 10, Leo W. Ger V. Johan van L. onder begeleiding van Lau lopen zoals elke week een strak tempo en weten hun snelheid op 10 scherp te houden.

Groep 10.5, Kapitein de Haas, Art, Reinier, Harry, Hanneke en Marjolijn in de begeleiding. Ook zo’n groep waar plezier en tempodiscipline hand in hand gaan.

Groep 11, Leon, Hans, Arjan onder leiding van een tuinboek met daarin Wally. De tuinbroek kwam niet verder dan de eerste verzorgingspost, terwijl Wally zelf gewoon de training, zoals verwacht, met twee vingers in de neus, uitliep.

Groep 11.5 met Nicole, Reli, Jeroen onder leiding van Swiebertje. Spierpijn bij zowel Nicole als Jeroen en buikklachten bij Reli bracht het tempo iets onder de 11.5. Ondanks diverse aanbiedingen om even rust te nemen werd doorgebeten en doorgelopen. Vakantie en texen stonden dit besluit niet in de weg.

Het prachtige pak van Mary riep bij de eerste post verwarring op. De boerin dacht dat er één van haar dieren ontsnapt was, omdat haar man gezegd had dat hij dat beestje wel even ging wassen. Je ziet het we hebben elke week wel te maken met een boer die een vrouw zoekt.

Bij de tweede post moet Ed vanwege een heupblessure uitstappen. Judith wordt door de verzorgingsauto netjes naar groep 9.5  gebracht en sluit daar aan.

De groepen  verschijnen , elkaar in goed tempo opvolgende, bij de derde verzorgingspost.

We zien de uiterlijke kenmerken van vermoeide mensen. Grijs en grummy, maar nog steeds gedreven. Zwijgzaam, maar nog altijd met een spannende concentratie. Er wordt minder gepraat. Ze trekken zich terug in een bastion van stilzwijgen. Het is een soort stiltesessie. Maar ook als ze niets zeggen, begrijpen ze elkaar. De krachten worden gericht op het lopen. Ze raken in een ‘trance’. Opstijgen naar een andere wereld mag, zeker vandaag, zeker met deze afstand. Ze lopen in een soort cocon waarin ze volledig zichzelf kunnen zijn. Je voelt het eenheidsbewustzijn. Een mooie ervaring; de kracht van de stilte met een onderstroom van niet opgeven. Ze voelen zich een buitenaards wezen, een soort alien.

Art is, wellicht door een zich aandienend griepje, een beetje kortademig en stapt uit. Evenals Ger R. die een beetje dol is. Vooral met Carnaval is eigenlijk niets te dol en van enig verschil met de andere weken was niets te merken, maar toch maar uit- en ingestapt.

De thee is opgedronken. Ze kijken elkaar aan en zonder een woord te zeggen gaan ze buffelend en zwijgend aan de laatste kuitenbijtende kilometers beginnen.

Tergend langzaam vertrekken de groepen weer. Als een carnavalsoptocht, wel iets sneller gelukkig, vertrekken zij over het fietspad richting GVAC. Deze korte stop heeft de spieren weer een beetje getergd. Het duurt een paar honderd meter voordat de trein weer volledig op stoom is.

Onderweg naar GVAC pikken we Lau nog op, die moest uitstappen met een opspelende achillespees. Frans, nog steeds op de fiets,  blijft bij Judith. Judith is bij Frans in goede handen. Als een ware hulpverlener zal hij op haar letten.

Gaaf en groots werd door iedereen aan deze afstand vorm, inhoud en karakter gegeven. Voor Paul was het de eerste keer dat hij 35 kilometers wist te bedwingen. Fantastisch en van harte gefeliciteerd. Maar ja, je hebt altijd baar boven baas. Johan van L. kwam vanmorgen uit Duizel naar GVAC, liep de 35 kilometers mee en ging vervolgens weer terug naar Duizel. Totale trainingsafstand 52 kilometers in 10 per uur. Chapeau!

Deze training maar liefst drie verzorgingsposten. En vanaf de derde post zelfs drie ziekenauto’s ter beschikking. Wat een luxe. Een chique merci bien voor Annelies en Mary is dan ook zeer op zijn plaats.

Een moeilijke cooling down, douchen en op naar de kantine.  Daar stond de erwtensoep met roggebrood met spek en zelfs een vegetarische variant van Hanneke, Hans L. en Leon, voor ons klaar prima verzorgd door onze eigen catering Cindy en Perry, waarvoor onze hartelijke dank. Je kon horen dat de marathongroep en anderen het goed lieten smaken.

Erwtensoep met spek is een oude Carnavalstraditie, maar eigenlijk ook wel een Valentijnsgebaar, want de liefde van de man gaat immers door de maag!

Tot zaterdag, groet Willem.