Willems column: Boer zoekt vrouw

Vorige week was het nog een witte zaterdag en was het gewoon onverantwoord om te gaan lopen. Dat hebben we dus ook niet gedaan. Op zondag wel gelopen en dat was goed gegaan.

Vandaag, zaterdag 31 januari 2015, is het zoals elke zaterdag tot nu toe, grijs, een beetje blauw-grijs. Gelukkig wel droog, dus we kunnen lopen.

Vanmorgen is het rond het vriespunt; eigenlijk te warm voor de tijd van het jaar. De bomen rondom de atletiekbaan zijn voorzien van een dun laagje rijm. Bloeiende krokussen, we kijken er al niet meer van op. Muizen, die heel Friesland omploegen en vogels die al beginnen aan hun paringsdans. Het warme winterweer schopt de hele natuur weer in de war. Volgens de ‘elfstedentochtexpert Hulzenbos’ bevinden we ons op de grens van echt winterweer. Hij gelooft dat we in februari weer doodgegooid worden met de Friese volzinnen: ’Set it troch?’ en ‘It sil heve’, maar zeker met ‘It giet oan!’.  Van mij mag het, maar zulke ijskoude temperaturen worden niet meer verwacht. Het blijft kwakkelen, geen echt winterweer, maar wel lekker open en fris weer.

Ook de meest deprimerende dag, ‘Blue Monday’, het symbolisch dieptepunt van het jaar, is al achter de rug. Niets staat genieten meer in de weg. Alles kan alleen maar beter worden. We staan tegenwoordig meestal in de ‘doe-modus’; de hele dag denken we eerst dit, dan dat en daarna nog die. Vandaag laten we lekker de boel de boel. Geen tijd voor een winterdip, geen tijd voor de winterblues. Geen prozacje dus, maar lekker lopen. Vandaag 26 kilometers opgewekt en plezierig lopen. Niet mopperen dus, we maken er vandaag samen weer een ‘Magic Saterday’ van.

Het is weer klokslag acht uur als de basisgroep 9.0 en groep 9.5, vol overtuiging vertrekken. Ze gaan op het fietspad over in een soort ‘polonaise’. Ondanks de lage temperatuur heerst er toch weer een soort ‘Ibiza-gevoel’.

De medestrijders uit de andere groepen sijpelen binnen. Ze hebben er duidelijk weer zin in, de wilskracht straalt er vanaf. Ook deze tweede groep vertrekt. Het is klokslag half negen, als ook zij via het fietspad richting Knegselseweg lopen. ‘It giet oan!’, 26 kilometers gaan ze overmeesteren.

Het inmiddels beruchte kratje, met tegenwoordig beduidend minder gewicht, wordt door Gita, Tonny en mij naar de cateringauto gebracht. In het kratje springt een tas, van om en nabij de vier kilogram, onmiddellijk er tussen uit. De inhoud van deze tas, uiteraard door ons aan een inspectie onderworpen, laat niets te raden over. De inhoud is overweldigend: natuurlijk mijn favoriete rode slipje, een puzzelwoordenboek, een schuimspaan, een doucheborstel, massageolie en nog meer damesdingetjes. Alleen de boekjes ‘50 tinten grijs’ en ‘lange afstandsloopsters zoeken coördinator’ (wellicht een alternatief voor boer zoekt vrouw) konden wij niet zo goed plaatsen. Wel dachten we meteen: “Banana-split?, waar staat de camera”? Gelukkig kwam Frans Bauer niet tevoorschijn.

We stappen in en we gaan naar de Dukesvoort in Duizel om de eerste verzorgingspost in te richten. We parkeren de auto op de inrit van de boerderij. Het kratje wordt opzichtig, geflankeerd door twee mooie bloempotjes, naast de auto geposteerd. Het boerenleven staat op dit tijdstip ook nog in de ruststand; er is geen bedrijvigheid te bekennen. De landweggetjes spiegelen, dus hier en daar is nog sprake van gladheid.

In de verte zien we groep 9.5 aankomen. Femke, Annemarie van L., Jan, Paul, Wim met als begeleider mijn vriend Frans. Mijn grote vriend Frans, je weet wel die van de rode kolom, oogt weer als zo’n hardlopende ruige strijder, een soort Atilla de Hun. Zo’n strijder, die vanuit zijn vak overal de weg denkt te weten, maar in de praktijk terug moet vallen op de beide dames van zijn groep, die bij voortduring op kop lopen. Die dus zowel het tempo als de route bewaken.

De groep vertelt dat er nog wel enige voorzichtigheid geboden is, omdat er hier en daar nog stukken glad blijken te zijn. Gelukkig wordt dit door alle groepen onderkend en blijven ze allemaal overeind.

Ronald en Judith arriveren korte tijd later. Ronald heeft de leiding over Judith en Judith over Ronald. Een mooi duo, dat er de pas goed inhoudt. Lekker stabiel gelopen. Thee op en direct weer door, ze hebben er zin in. Ook hier zie je dat als de begeleiding niet naar de begeleiding luistert, het meteen mis gaat. Op de Korstbroeken lopen ze verkeerd. De begeleiding overlegt samen en ze vinden de goede route weer terug. Bij het zien van de tweede verzorgingspost leverde dit bij zowel Judith als Ronald een glimlach van oor tot oor op.

De 11,5 kilometergroep, Jeroen, Reli onder begeleiding van Evert komen dampend en stomend aan. Het verhaal gaat dat Jeroen en Evert af en toe Reli kwijt zijn. Enerzijds door een sanitaire stop, anderzijds door af en toe een live-uitzending met thuis, ook wel EHBO genoemd, Elektronische Hulp Bij Opvoeden. Thee wordt snel gedronken en ook zij beginnen weer vrij snel aan de volgende kilometers.

De 11 kilometergroep beter bekend als de mannen van…….??!!! Leon, Perry, Leo L., Hans en Arjan onder begeleiding van Wally. Leo L. terug na een flinke griep en heel verstandig om dan in deze groep te starten. Zijn hogere hartslag was dan ook niet te wijten aan het lopen na de griep, maar aan de 5 minuten die hij kreeg om zich voor te stellen.

De 10,5 kilometer groep, Marjolijn, Hanneke, Johan, Harrie,Pim en Reinier bestaat uit, ik verzin het heus niet, een drietal setjes, oranje, blauw en zwart. Voor details verwijs ik graag naar de foto’s. En natuurlijk wordt er, voordat ze verder gaan, een ‘selfie’ gemaakt. Doei, tot straks.

De groep 10 kilometer, Ger, Roy, Harrie, Leo W., Ger V. en Lau, arriveert. Veel gelach, die hebben er echt plezier in. De plaatselijke boer komt ten tonele en wijst ons op mogelijke gladheid. De boer bekijkt deze groep aandachtig en zegt tegen ons dat we de volgende keer gerust gebruik mogen maken van zijn varkensschuur. Lau vraagt nog of hij van ‘boer zoekt vrouw’ is. Hij geeft aan dat hij één keer gezocht heeft en nu al vele jaren gelukkig getrouwd is. Hij zegt: “Ik zou “langeafstandsloopsters zoeken coördinator” een betere titel vinden voor zo’n televisieprogramma”.

Groep 10 kijkt de boer verwonderd aan en gaat niet begrijpend verder. Wij gaan ons verkassen naar de tweede verzorgingspost aan de Maaskant, (zonder je erachter). Ik vraag me peinzend wel af hoe die boer nou aan die wetenschap van dat boek kan komen. Er is blijkbaar meer tussen hemel en aarde.

De groepen arriveren één voor één bij de tweede post. Bij sommige lopers zijn de schoenen veranderd in diep resonerende en ruim galmende instrumenten. Al lopend snuiven ze dat verfrissende gevoel op, ze genieten van het goede buitenleven. Het is een soort instant vakantiegevoel. Het platteland is hier ook letterlijk plat. Iedere groep geeft aan dat het heerlijk loopweer is. Het oponthoud is maar kort en met veel zin wordt aan de laatste acht kilometers begonnen. Het zit er voor ons weer op. Inpakken dus en op naar baan 7.

De groepen maken op de baan hun cooling down, gaan lekker douchen en komen daarna naar de kantine voor een lekker stuk gebak. Ditmaal aangeboden door Harry, Johan en Arjan, waarvoor onze dank. Het smaakte weer voortreffelijk.

Annelies was dit weekeinde niet aanwezig. De voorzitter had haar geclaimd om voor zijn verzorging in Apeldoorn te zorgen. Gita en Tonny vervingen haar, dus dames bedankt voor de ondersteuning onderweg en natuurlijk voor de gezellige ‘klets’.

Aan het eind van de ochtend komt één van de twee loopsters, verantwoordelijk voor de vier kilo bag, niet uit de kast, maar uit de krat en hangt een mooie medaille om de nek van ‘nummer 1 krattenbevechter’ Willem. Waarvoor hartelijke dank dames. Deze medaille, hoe lief ook,  is natuurlijk geen vrijbrief voor extra ruimte in de krat. Voor iedereen geldt dezelfde regel: alleen het hoognodige mag mee!

Annemarie gaat, zoals iedereen overigens, regelmatig op zoek naar de sleutel tot geluk, ook wel loper genoemd. Deze keer was ze echter op zoek gemoeten naar haar autosleutel, verloren ergens onderweg, zoals ze zelf zei. Alles nagekeken, buiten bij baan 7 gezocht, bij haar auto, maar niets gevonden. Liefhebbende begripvolle echtgenoot gebeld en die snapte direct dat zoiets kan gebeuren. Hij schijnt ze goed te kennen.

Pim suggereert dat zo’n loopbelt wel heel veel mogelijkheden biedt om zo’n autosleuteltje te herbergen. Annemarie begrijpt de hint en inderdaad……… ze had de sleutel voor de zekerheid in die belt gestopt, want je wilt zo’n sleutel toch niet verliezen, toch niet kwijtraken. Nee inderdaad Annemarie, dat wil je niet. De beloning voor Pim een dikke welverdiende kus.

Het was weer een fascinerende ochtend. Lekker gelopen, mooie natuur, prima weer en mooie ervaringen. Wat mij betreft houden we het ook in de toekomst zo; klein, maar fijn. Geen televisieprogramma rondom de marathontraining, geen zoektocht naar een coördinator. Nee, voorlopig heeft Nederland genoeg aan: “Boer zoekt vrouw”.

Tot de volgende keer, groet Willem.