Utendaji

Ik ben benieuwd wat augustus ons nog gaat brengen. De zomer van dit jaar beleeft mooie tijden. Nederland staat er tot nu toe goed op, ligt er lekker bij. Het worden, op deze tweede augustus 2014, weer ‘Copacabana-achtige’ condities. Het is echt gaan zomeren. Wat heet; de ene na de andere zomerse dag wordt aaneen geregen.  Vandaag doet de marathongroep een stapje terug in de trainingkilometers. Vandaag een manuscript van slechts 25 kilometers.

Het is precies half 8 als de basisgroep vertrekt, althans volgens Ger R. Met de slaap nog in de ogen, hard lopend, voegt hij zich bij de groep. Al wijzend op zijn horloge dat het half acht is, terwijl iedereen kon zien dat half acht al met ruim twee minuten was overschreden. Een vliegende start voor Ger dus. De thermometer bij Box geeft 18 graden aan. We weten dat de temperatuur vandaag weer zal gaan oplopen tot tegen de dertig graden.

Wellicht ten overvloede, maar toch wil ik de boodschap, die bijna wekelijks herhaald wordt, nog een keer voor het voetlicht brengen. Het is wellicht een beetje naïef van mij, maar toch.

Met deze temperatuur in het vooruitzicht, maar ook als het minder warm is, heeft iedereen de verantwoordelijkheid om het tempo te bewaken. Dit is niet het “voorrecht” van de begeleiders, nee dit is de plicht van ieder groepslid.

En voor alle duidelijkheid: leren het tempo te verlagen tijdens de lange duurlopen zorgt er niet voor dat je tijdens de wedstrijd ook langzamer loopt, integendeel zelfs. Het is de combinatie van de diverse trainingsvormen, die je de kracht en de snelheid geven. De lange duurloop is daar een niet onbelangrijk facet van, maar dan wel onder je wedstrijdtempo lopen, zoals al zo vaak verteld is.

We leren blijkbaar moeilijk, ook niet van onze eigen historie, zelfs niet van onze eigen blessures. We beseffen nog onvoldoende dat wij tot de bevoorrechte klasse behoren, dat we eigenlijk allemaal zondagskinderen zijn. Elke week met je lijf bezig zijn is toch een voorrecht dat je moet koesteren. Als mensen zichzelf in anderen herkennen, zien ze geen vijanden, maar vergeet daarbij niet naar je eigen gestel te luisteren. Iedereen heeft blijkbaar zijn eigen waarheid, maar één ding: “ Blijf asjeblieft wel overeind”. Nu vasthouden wat we met dit loopprogramma al in vier weken hebben opgebouwd en wat we met de rest van het programma nog gaan opbouwen. Iedereen wordt op zijn of haar niveau klaar gestoomd voor het lopen van een marathon. Maar inderdaad, wel met beleid en met oog voor elkaar.

Tot aan de scouting blijft de basisgroep bij elkaar. Daar samen de warming up gedaan. Van daaraf wordt de groep meteen op snelheid gevormd. Gita, Ger R. en Wim, net terug uit Canada met een speciale koelende handdoek in de nek, die nu bijna elke vrouw wil, en in ieder geval wil één man ook zo’n doek, namelijk Ger R., maar dan wel voor om zijn hoofd.

Ed en Ronald volgen dit drietal op gepaste afstand en dan komt het laatste groepje Mary, Trees, Theo en Rik.

Redelijk snel bereiken we het hek bij de E3. Daar rechts af het zandpad op en langs weiland Brede Reen. Je kunt aan de felle zon zien dat het heter gaat worden, maar tot nu toe merken we er weinig van aangezien we behoorlijk beschut door de bossen lopen. Linksaf Hoekdries en rechtsaf fietspad Eerselseweg. We draaien linksaf D’ Ekkersrijte in. Een jaar geleden werden we hier opgewacht door horden dazen, maar deze morgen nemen we slechts een enkeling waar. Wellicht slapen ook dazen uit?

De groep loopt prima. Tempo netjes aangepast aan de temperatuur en aan de lopers zelf. Rik heeft het behoorlijk zwaar, maar hij heeft naar zijn zeggen ook 5 kilo souvenir meegenomen uit Bali, maar dat lopen we er de komende weken wel af. In overleg blijft Rik achter bij de eerste post en zal bij de tweede post later weer aansluiten.

Evert heeft ten behoeve van de fietsbegeleiders een paar leuke zandpaden in de training gestrooid, waarvoor onze dank. We bereiken Landgoed De Biestheuvel. Annelies en Tony verwelkomen ons en met veel genoegen wordt een kop thee gedronken. Ondanks het vroege tijdstip is het al dampend warm en dan bedoel ik niet de thee.

Met ferme tred beginnen Mary, Trees en Theo aan het tweede gedeelte. We zien de kruising met De Fluiter/Grootakker en gaan daar rechtsaf richting Vessem. De eerste weg linksaf De Korstbroeken. Links en rechts van de weg maïsvelden en in het midden van de straat wij en een zwerm verliefde dazen. Heel veel kleine glibbergriezels waarvan het vrouwelijk deel, met hapgrage messcherpe snijtandjes, in hoge mate bereid is om je huid open te scheuren. En zo gebeurt het. De bezwete ontblote lichaamsdelen vormen ditmaal geen dankbare prooi. Het is de bedekte schouder van Willem die het moet ontzien. De extra dure eau de toilette en deo roller van hetzelfde merk hebben dus inderdaad aantrekkingskracht op vrouwen, alleen ditmaal op de verkeerde soort. De zwellingen zijn enorm en de jeuk ook. Wrijven helpt niet en Rennies evenmin. Vlug doorlopen en –fietsen dus.

Ondanks dat het steeds warmer wordt weten Trees, Mary en Theo het tempo goed vast te houden. Het duurt dan ook tot Hoogeloon voordat de groep Nicole (juist terug uit de Spaanse bergen)  Leo L., Hans L., onder leiding van Evert ons snel passeert en ons breed toelacht en uitgebreid groet. Het straalt energie uit en draagt energie over.

Even later worden we ingehaald door Karin, die één week eerder dan gepland nat Italië heeft verruild voor het altijd zon overgoten Nederland, Hans, Johan L. onder de fanatieke maar altijd goedlachse vol geheimen zittende Wally. Johan L. is bij de eerste verzorgingspost onder zachte drang van Evert overgestapt van zijn groep naar de groep van Wally. Wally zag direct in Joan L. een door Evert gezonden spion om te kijken of zij verkeerd zou lopen dan wel om de omerta te doorbreken.

Vlak voor de tweede post worden we voorbij gestreefd door de groep Ine, Elly, Nelleke, Gerard, Art, Reinier en Leo W. onder begeleiding van Marjolijn en Harry. Een enkeling heeft een behoorlijk zwaar getekend gezicht, anderen daarentegen lijkt deze afstand met dit weer tamelijk eenvoudig weg te stouwen. De derde helft sluit Boudewijn weer aan bij deze groep.

We hebben een behoorlijke lus gemaakt om uiteindelijk voor de tweede maal te arriveren bij Landgoed De Biestheuvel. Ed besluit om hier in de bus plaats te nemen, hij volgt zijn gevoel en dat is, gelet op de steun die hij daarvoor van Ronald en anderen krijgt, natuurlijk prima. De verzorging door Annelies en Tony is zoals altijd meer dan welkom en geeft ons weer de benodigde energie. Na de dames bedankt te hebben en Rik en Ronald zijn aangesloten, gaan we het laatste deel tegemoet. Allen op hun eigen manier, in hun min of meer bekende stiel. Verwacht binnen deze groep geen zwaarmoedigheid. Deze groep is vol veerkracht en heeft gevoel voor het noodzakelijke.

De laatste kilometers lopen we door het bos, het zogenaamde Beukenlaantje. Ik wijs iedereen nog even op het gevaar van omhoogstekende boomwortels. Zeker met een zonnebril op kun je zo maar op je snoet vallen. Gelukkig weet mijn groepje met atletische precisie de wortels te ontwijken.

Op de Zittard worden we voorbij gelopen door het groepje Francien, Femke, Mariska en Roy onder de puffende begeleiding van Hannie en Ger V. op de fiets. Aan de grijnzen op de gezichten te zien ging het met dit groepje uitstekend.

Voor Theo heeft het laatste deel van deze training veel weg van een ‘hitchcockiaanse’ thriller. We naderen het einde, maar het is zwaar ploeteren door het stoffige mulle zandtoetje De Roskam. En niet alleen voor Theo. Op de Schooterweg komt Evert ons tegemoet en die loodst Theo de atletiekbaan op. Daar staat de rest van dit groepje te wachten en In harmonie gaan ze naar de eindstreep. De groepsknuffel en natuurlijk even afkoelen. Met dit weer geen overbodige luxe.

Het is bij aankomst op de atletiekbaan 28 graden, maar liefst tien graden meer dan bij de start.

Je ziet het: Marathontrainen heeft een duidelijke overeenkomst met boksen; het gaat er niet om hoe hard je kunt slaan of hoe hard je kunt lopen, maar om hoeveel je kunt incasseren.

Geen douches en toch verschijnen veel dames en ook heren fris en fruitig in schone kleren voor het lekkers bij de koffie. Rust natuurlijk ook een omerta op.

Het gebak, deze week verzorgd door Femke, Roy en Leo W. vond gretig aftrek. Dus ook dit drietal enorm bedankt.

De vierde training is achter de rug. Met dit weer is een dergelijke afstand afleggen een grote utendaji (prestatie in swahili).

Tot volgende week, groet Willem.