Ukusebeza

Vandaag is het zover. De Koninginneafstand staat weer op het menu. Maar liefst 35 kilometers hebben we voor de boeg. Het is ook wel te merken aan de sfeer. Het is een stukje onzekerder dan de weken ervoor. Iedereen weet wat haar of hem te wachten staat. Ikzelf ben nonchalant kalm. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik deze afstand op de fiets met speels gemak zal gaan afleggen. Met een bezetting van 13 lopende dames, 14 lopende heren, 3 heren op de fiets en Annelies, Tony en Boudewijn als 3 strategisch vooruitgeschoven posten beginnen we aan deze volgende tour op zoek naar weer iets moois. De marathongroep laat zich vandaag leiden door nieuwsgierigheid, verwondering en geestdrift. Door een verlangen naar nieuwe en wellicht vreemde dingen.

Het weer zit niet tegen, maar 13 graden bij de start is voor de tijd van het jaar erg weinig. De zomer heeft duidelijk een knauw gekregen. Het blijft zeer wisselvallig en vooral gematigd zomerweer. Zelfs als de zon er door gaat komen is het met hooguit 15 tot 16 graden heel magertjes. Voor ons, met deze afstand voor de boeg, is het prima.

Het is weer klokslag zeven, dus gaan met die banaan. Rechtsaf fietspad, Pegbroeken door en richting Koningshof. Even een korte warming up. De basisgroep houdt zelfs met de warming up een strak tempo aan. Ze willen vandaag het onderste uit de kan, ze willen de kers op de taart. Ze gaan zich volledig geven, helemaal ontdaan van remmingen. Dat geeft een enorme levenslust, de innerlijke opwinding groeit.

We lopen door richting de Buitenjan. We gaan de Turfweg op. Die leegte, de uitzichten………….prachtig. Het lijkt wel of we in een andere wereld, op een soort vreemde planeet, ver weg van huis, lopen en we zijn in feite nog zo dicht bij baan 7. Veel tijd om te genieten is er niet; we moeten flink aanpoten.

De groep heeft er duidelijk zin in. Gita en Wim, begeleid door de op souplesse fietsende Ger R, lopen vanaf het begin een strak tempo. Door de bochten op het parcours zijn we dit groepje dan ook snel uit het zicht verloren. Bij de eerste post sluit Annet zich bij dit groepje aan en dat verloopt prima.

Ronald en Ed toeren onverdroten voort. Het gaat heel gemakkelijk. Elke week zie je de vooruitgang die deze twee met elkaar maken. Mooi toch.

Trees, Mary en Theo hebben oog voor elkaar en oppeppen is nu nog niet nodig; het gaat volledig naar wens. Ook hier is een duidelijke progressie waarneembaar.

We lopen richting Riethoven. Rechts en links van het fietspad liggen zonovergoten weilanden. De zon staat nog laag, waardoor de staarten van de grazende koeien verwarmd lijken door een zacht licht. De schonkige gezapig kuierende luierende zwart-witte melkfabrikanten tekenen fel af tegen een regenboog. Of dit regen gaat betekenen weten we niet.

We lopen verder. Aan het einde van het rode fietspad worden we verwelkomd door een zacht regentje. Hard genoeg vind ik om even te stoppen en jawel, mijn poncho aan te trekken.

Het groepje loopt onverdroten door; die vindt dit buitje een welkome verfrissing. We naderen de Malpie en dus ook de eerste verzorgingspost. Annelies, Tony en Boudewijn begroeten ons uiterst vriendelijk en de thee neemt gretig aftrek.  Het regent niet meer en de poncho verdwijnt in de fietstas. De groep ziet er nog goed uit; heeft van die eerste 13 kilometers nauwelijks iets geleden. Rik sluit bij de groep aan, ook hij heeft van die eerste 13 kilometers nauwelijks iets geleden.

Direct na het verlaten van de eerste post lopen we de Malpie op. We lopen door een bijzonder stukje Brabant, dat ook nog eens op een steenworp afstand van onze voordeuren ligt. Deze omgeving is tijdloos mooi. Je wordt door de fraaie vergezichten soms ronduit betoverd. Door de weerspiegelende zon op het fietspad lijkt het alsof je over glinsterend marmer loopt. Het doet sprookjesachtig aan. Er is zelfs een groep die een foto van zich laat maken op een bankje midden in dit romantisch decor.

We verlaten de Malpie weer. We hebben weer de nodige kilometers afgelegd. We naderen de Sint Antonius Abt molen, een zogenaamde Beltmolen. Ter hoogte van deze molen duiken Leo L, Georg, Hans L. onder begeleiding van Evert op. Bijzonderheid van deze groep is dat de hartslag van Leo sinds mensenheugenis voor de eerste keer enkele slagen hoger werd. Niet door een verkramping, niet door sneller of te snel te gaan lopen, niet door de zon en ook niet door te weinig drinken. Nee, na de 3^e post wierp een mooie blonde hardlopende dame een warme, veelzeggende, uiterst liefdevolle glimlach naar de groep en naar Leo in het bijzonder. Hoewel de zon stevig scheen, brak de zon voor hem opnieuw door en de laatste kilometers bleken peanuts. Hij zweefde verder.

We zijn nu al beland op de Kapelweg. Georg heeft de omerta verbroken en loopt weer mee met de groep Evert. De groep Wally bestaat nu uit Karin en Wally. Georg had het lopen met dit duo zeer gewaardeerd, maar startte toch met de groep Evert. Hij kon, volgens geruchten althans, behept door deze voodooachtige omerta zich na afloop van de vorige training niets meer herinneren en de taal die hij bezigde werd door niemand begrepen. Duo Penotti was zo weer in ere hersteld. We hebben nog een stille hoop dat Karin aan het einde van deze trainingscyclus alle geheimen van deze sekte met ons gaat delen. We wachten in spanning af. Het lopen ging niet zo gemakkelijk als de weken vooraf, maar Wally weet het tempo desondanks goed vast te houden.

We bereiken de tweede verzorgingspost. Voor de een was het meer nodig dan voor de ander, maar over het algemeen werd deze post bijzonder op waarde geschat. We gaan weer verder, we zitten al over de helft maar dat betekent nog een redelijk aantal kilometers voor de voeten.

Vlak voor de Borkelsedijk halen Elly, Ine, Nelleke, Jaap, Leo W. onder begeleiding van Marjolijn en Harry ons in. In dit gezelschap 2 heren die voor het eerst in hun leven de 35 kilometers tot doel hadden gesteld. En dat is gelukt. De heuveltrainingen van Jaap in Noorwegen wierpen hun vruchten af. Leo bleef na afloop vol ongeloof naar zijn horloge kijken, maar het was echt waar. Er stond echt 35 kilometers te lezen. En dat alles met een gemiddelde snelheid van 10,6 kilometers per uur. Fantastisch.

We naderen de Sint Valentijnskapel. De beats en breaks van de sloffende schoenen van Theo schrikt menig konijntje af. Theo probeert een beetje te lachen, maar de lach bereikt zijn ogen niet. Trees, altijd goedlachs, weet het groepje te stimuleren en langzaam maar zeker gaan we de goede kant op. Onderweg wordt een kleine pauze ingelast, omdat we Ronald en Ed tegenkomen. Ronald is onwel geworden en heeft zijn maag gedeeltelijk leeggemaakt. Boudewijn, fijn zo´n tweede auto, haalt ze op en zal ze naar de derde post brengen.

Wij komen ook aan op de derde post. Bij deze post worden we vergezeld door Lisette, Francien, Mariska, Gerard onder begeleiding van Ger V. en de fietsende Fritz. Mariska is vanochtend gebracht door haar echtgenoot. Ze spaarde zo haar krachten voor deze training en dat was te merken. Lisette zoeft er overheen alsof ze al jaren marathons loopt. De rust en ervaring van Francien, Gerard en Ger geven dit groepje een ongekende drive. Ger V. heeft tegenwoordig al twee horloges. Niet omdat hij bijziend is geworden, maar om de juiste zuivere looptijd vast te stellen. Rustpauzes kunnen zodoende vastgesteld worden en die worden dan weer verwerkt in het totaal en dat leidt dan weer tot precies het gelopen gemiddelde. Misschien is er toch een eenvoudigere methode, maar het leidde uiteindelijk tot 9,7 kilometers per uur. Uitstekende prestatie.

We vertrekken nagenoeg samen en de laatste kilometers komen eraan. Nog even tanden bijten en we zijn er. Ronald is door Boudewijn naar GVAC gebracht en Ed sluit aan bij de groep Trees. Kort na vertrek bij de derde post doet satan, de uit-elkaar-drijver, van zich spreken.  Wij geven dit pijnlijk gevoel geen toegang en sluiten een pact tegen deze duivel. We geven het beste wat we op dat moment te bieden hebben. Ik heb bewondering voor de veerkracht.

De gedachten dwalen wel af. Er wordt minder gepraat. We trekken ons terug in een bastion van stilzwijgen. Het is een soort stiltesessie. Maar ook als we niets zeggen, begrijpen we elkaar. De krachten worden gericht op het lopen. We raken in een ‘trance’. Een mooie ervaring; de kracht van de stilte met een onderstroom van niet opgeven. We voelen ons een buitenaards wezen, een soort alien.

We worden gedwongen onze eigen demonen onder ogen te zien. Je leert plekken in jezelf kennen, waarvan je het bestaan niet eens vermoedde. We hebben het gevoel dat we tegen de stroom inroeien.  Aan het einde van de route zijn het geen bochten meer die je voelt, je voelt echte chicanes. We krijgen het zwaar voor de kiezen. We zijn duidelijk aan het eind van ons Latijn. De benen staan in de fik, maar de eindstreep komt gelukkig in zicht.

Ed en Trees zetten duidelijk een stapje extra en finishen samen. Bewondering.

Onder het viaduct A 67 heeft een vrachtauto zich klem gereden. Die kan voorlopig niet meer vooruit, wij wel.  Het wordt toch nog een spetterend slot. Ze durven te dromen, ze durven lef te tonen. Mary, Theo en Rik pakken elkaar bij de lurven en zetten er nog een tandje bij. Pegbroeken door en over het fietspad naar de meet. Je ziet het; wie geen risico’s durft te nemen, kan niet groeien. De wereld kleurt roze, alles is geweldig, het klikte geweldig, op alle fronten. Vandaag was het ook voor dit drietal een prestatie van jewelste. De vooruitgang is duidelijk te zien en geeft vertrouwen voor de volgende trainingen.  De groepsknuffel is meer dan verdiend. De vermoeide gezichten spreken boekdelen. Een gemeende high five bestempelt het respect en de waardering voor elkaar.

Marathontraining heeft iets weg van steile wand beklimmen. Je begint op nul, in ons geval op 20 kilometer, stapje voor stapje ga je naar de top. Op de top ben je blij dat je het gehaald hebt. Tussentijdse dalletjes leren je weer nieuwe doelen stellen, nieuwe hoop koesteren, nieuwe inzet plegen. En opnieuw leer je op de weg omhoog om af te zien, om vol te houden.

De cooling down wacht en het gebak ook. Zeker na zo’n afstand mag een energiebom niet ontbreken. Karin, Jurgen en Gerard bedankt.

Jurgen verzorgde de bar- en keukendienst, waarvoor onze hartelijke dank.

Het leek vandaag wel een beetje op een sprookje; ” en ze liepen nog lang en gelukkig”. De Koninginneloop is een hele afstand, maar als deze training achter de rug is dan is het vooral genieten. Genieten van het feit dat je deze training weer samen tot een goed einde gebracht hebt. We hebben het recht en ook wel een beetje de morele plicht om trots op ons allemaal en dus ook jezelf te zijn. Onze coördinator loopt met een lachend gezicht te genieten. Hij is trots en tevreden.

Het was vandaag van iedereen weer een geweldige ukusebeza = (prestatie in Zulu)

Tot zaterdag, groet Willem.