Pongezi

De tweede training staat vandaag, 19 juli 2014, voor de deur. We gaan vandaag 24 kilometers oppeuzelen. We gaan onze grenzen weer opzoeken. Het wordt vandaag niet alleen hartverwarmend, het wordt vandaag overal warm. Het gaat er vandaag heet aan toe. De opbouwende hoge druk vanuit de Azoren heeft ook Veldhoven bereikt. Oplopende temperaturen tot boven de dertig graden zijn voorspeld. Droog weer met heel veel zon. Drukkend warm, zeg maar gewoon heet. Het zijn niet de beste loopcondities. Conclusie: één of twee tandjes minder en veel drinken, heel veel drinken. De juli zomer krijgt gestalte en haalt loeihard uit.

Ferm insmeren en een hoedje of een petje is met dit weer een absolute must. Met deze zonkracht heb je in ‘no time’ een knots van een aangebrand spiegelei op je hoofd. Dat doet niet alleen pijn, maar is bovendien ook nog eens erg ongezond.

Om de hitte een beetje voor te blijven vertrekken we een half uurtje eerder. Het is klokslag half acht en de thermometer geeft al 22 graden aan. De basisgroep vertrekt. We lopen over het fietspad richting rotonde. In verband met de werkzaamheden op de Kempenbaan lopen we via Nieuwstraat, Kromstraat, de Dorpsstraat en de Locht naar de Heiberg. Ondanks dat we in de palle zon lopen is het goed te doen.

We maken van de nood een deugd. Het is, weten we door ervaring, het begin van een inspirerende, maar ook lastige periode. Vanmiddag mogen de zere voeten, de vermoeide benen omhoog, mag er geluierd worden, kun je je bezig houden met ‘bankzaken’, maar nu moeten we meters maken. Doseren is het motto en veel drinken.

We lopen vandaag, met 31 deelnemers, begeleid door Fritz en Willem op de fiets, de zogenaamde Loon & Landschut route. We zijn aangekomen op de Onze Lieve Vrouwendijk en gaan richting het Gat van Waalre. Daar lopen we lekker in de schaduw. De temperatuur is al opgelopen naar 25 graden. In de schaduw gelukkig iets minder. Het bosperceel met veel licht- donker effect, soms scherpe lijnen en dan weer vage schaduwen is een prima weergave van de verstilde, lome sfeer waarin de basisgroep zich vandaag bevindt. De warme deken die deze morgen om ons heen is geslagen werkt vertragend en verlammend. Het trekt de energie beetje bij beetje uit de benen.

Ik blijf bij Mary en Regina. De rest van de basisgroep, Judith, Ronald, Ed en Ger R, loopt nog wel in ons gezichtsveld, maar loopt vooral een sneller tempo. Annet, Annemarie, Gita, Hannie, Femke, Dick (als gastloper), Ger V. en Roy lopen een nog sneller ritme en zien we al een tijdje niet meer. Regina is weer terug van vakantie, maar heeft meer dan genoeg kilometers in de stevige kuiten. Het is fantastisch om mee te maken hoe deze ‘powerbom’ iedereen inspireert en oppept, ook zichzelf.

We komen langs de Timco, steken de Aalsterweg over. Nog een tweetal kilometers en we zijn bij de eerste verzorgingspost. Onderweg nog een veldboeket geplukt voor onze jarige Tony. Ed is verstandig en stapt in de bezemwagen. Hij heeft een lichte hamstringblessure en dan moet je niet forceren. We drinken een lekkere kop thee en dan gaan we weer.

We krijgen nu een deel van de route waarbij we door de bossen en dus in de schaduw kunnen lopen. We nemen het fietspad van de Hutdijk. Ger, Ronald en Judith staan op ons te wachten bij de afslag FR 45. Ze maken mij snel duidelijk dat Gita, Annemarie en Annet niet zijn afgeslagen, maar rechtdoor en dus verkeerd zijn gelopen. Groepje Ger zal ik maar zeggen en mijn beide dames gaan als groep verder en ik fiets als een bezetene achter het groepje Gita aan. Na een kleine anderhalve kilometer weet ik ze in te halen. Er zit voor de dames niets anders op dan om te keren en terug te gaan naar afslag FR 45. Afsnijden gaat daar niet. Inmiddels wordt duidelijk dat Gita, zoals altijd en overal, de route wist, want deze route hebben we al meerdere malen gelopen. Inderdaad …….. meerdere malen gelopen.

We lopen nu de juiste weg en lopen, niet onbelangrijk vandaag, door een fantastisch bosperceel. Voor deze prachtige natuur heeft niemand oog. De schaduw is nu de grootste vriend geworden. Het is ondertussen al 27 graden. Het tempo bij de dames is nog steeds prima, misschien zelfs een tikkeltje te snel. Ook daarvan geven de dames Gita de schuld. We bereiken de oversteekplaats aan de Valkenswaardseweg. De groep Evert, Georg, Leon, Leo en Johan (als gastloper) heeft ons bij deze oversteekplaats ingehaald en loopt nu voor ons uit. Deze groep loopt beduidend langzamer dan de andere week en zal, zoals later bleek, eindigen met een gemiddelde van toch nog een dikke 11 km per uur. De tweede verzorgingspost komt in zicht. Wat zouden we toch moeten zonder Annelies en Tony. Dankbaar maken we allemaal gebruik van een bekertje thee, kletsen nog een beetje en verfrissen ons met koud water uit de jerrycan. Karin heeft wat fysieke problemen en stapt uit. Heel verstandig, zeker met de vakantie voor de deur. Goed gedaan Karin, want we weten allemaal: “ de hamer sneuvelt eerder dan het aambeeld”.

De laatste 7 kilometers worden zwaar. Nou zijn de laatste kilometers meestal zwaarder dan de eerste, maar in dit geval is er geen of nauwelijks beschutting. De koperen ploert kan zijn sloopwerk gestalte gaan geven. Deze kwelgeest zorgt voor een zotte zinderende zwoele zomerhitte.

Annet besluit bij afslag FR 25 niet verder te lopen. Annet en ik wachten op Annelies. Terwijl Annet bij Annelies in de auto stapt komt de groep onder begeleiding van Marjolijn en Harry met Elly, Mariska,Ine, Leo, Johan, Reinier en Art voorbij. Mij wordt vastberaden, maar naar ik later begrijp ook liefdevol, door een loper op het hart gedrukt dat ik zeer goed voor zijn vrouw moet zorgen. Ik zou dat normaal al niet durven weigeren, maar nu helemaal niet.

We worden lachend en gemakkelijk voorbij gelopen door Wally, Hans en Fritz op de fiets. Deze twee liepen erbij alsof de zon niet scheen en alsof het een lekker temperatuurtje was. Dat is ook af te zien aan hun gemiddelde van 10,9 km per uur.

We zijn over het fietspad richting Veldhoven, langs de Volmolen en de Heers. Je loopt als het ware tegen een muur van warmte op. Het warme windje blaast als een föhn in ons gezicht en het zweet loopt over onze ruggen. We worden omringd door de geur van zweet en dauwerige graspollen. Nog even op de tanden bijten. Je sluit je ogen en je laat je meevoeren door de repeterende puls.
Het doet mij denken aan een Chinees gezegde: “Liggen de bavianen op apegapen, dan is het geen weer om nootjes te rapen “.

Gita en Annemarie voorzien van water, want ook die hadden het stiekem zwaar. En Annemarie, gelet op de aan mij door haar echtgenoot opgedragen taak, nog vele malen gevraagd of ze iets wilde drinken. Of de verzorging goed was. Gelukkig maakte zij een tevreden indruk.

We zijn het viaduct onder de A67 door. Mary wordt een beetje bevangen door de hitte. Het lijkt wel een uitbarsting van de Vesuvius. Gelukkig heb ik een grote fles koud water bij mij. Regina en ik bezorgen Mary een douche met dit koelende water. Ze herstelt wonderbaarlijk snel en na een stevige slok water vervolgen ze hun weg. Het is een dampende combinatie. Bij de rotonde rechtdoor de Plank, linksaf de Locht. We zijn er bijna.

Alsof het niet zwaar genoeg is blinkt de zon vanuit een strakblauwe hemel op het asfalt; dat weerkaatsend onze lichamen ook van onderen met hitte bestookt. Zwaar transpirerend gaan ze verder. Ze lopen de laatste energie uit hun benen. We bereiken de Pegbroeken. Het kwik is al gestegen naar 29 graden. Vanaf hier wordt het een ‘van boom tot boom-loop’. Dat zijn de enige plekken, die nog een beetje schaduw geven.

We draaien het fietspad op richting baan 7. Ze hebben pretlichtjes in de ogen, blossen op de wangen. Het is imposant om te zien. Ze hebben het toch maar weer gedaan. De finish over en vlug een plekje in de schaduw zoeken. Uitpuffend van de inspanning hangen ze over de balustrade, maar wel heel trots en tevreden.

Onwillekeurig beginnen ze te lachen en zijn ze overduidelijk weer relaxed en vrolijk. Na de cooling down en de douche voelen ze zich opmerkelijk positief en energiek. Ruimschoots tijd voor een calorieënbom van de jarige Tony, samen met Annelies, Ger en Fritz. Namens de hele groep, BEDANKT voor de traktatie !

We zijn weer allemaal heelhuids teruggekomen en dat is toch het belangrijkste dat er is en daarom allemaal van harte pongezi (gefeliciteerd in Swahili).

Tot zaterdag, groet Willem.