Kaunaloa

Dit is werkelijk midden in de nacht. Wekker loopt af om 05.30 uur, het is toch niet te geloven. Slaperig, met ochtendhumeur, ga ik douchen. Met lange tanden wat gegeten en dan op de fiets naar GVAC. De wegen zijn verlaten. Het is stiller dan stil. Het is uitgestorven. Nog niet één verdwaalde ziel te ontdekken. En nat dat het is, echt nat. De hemelsluizen zijn geopend en met bakken valt het water uit de lucht. De regen klettert er lustig op los.

In de kantine word ik meer dan vriendelijk, met een lachend gezicht, begroet door Evert. Hij typisch ochtendmens, ik typisch niet. De rest van onze groep komt binnen en vrijwel iedereen met goede zin. Ik begrijp dat niet, maar Ik pas me snel aan. Met regenbroek, een degelijke poncho en een mager lachje moet het dan toch maar gaan gebeuren.

Het is klokslag 7 uur als we over het bekende fietspad lopen in de richting van Knegsel. Er worden niet in de route beschreven side-steps gemaakt. We lopen via de Knegselseweg over de verharde weg naar de Zittard.  We mijden zodoende de zandpaden van de Schooterweg en de Roskam. Zandpaden, die je met dit weer, je begeleidende fietsers niet aandoet. Met dank.

Het regent stevig. De temperatuur valt mee, het is 18 graden. De wind is zuid tot zuidwest. Mooi zomerweer is bijna vanzelfsprekend geworden, maar vandaag is het duidelijk minder.

We rukken ons weer even los van de dagelijkse sleur. We gaan even (dertig kilometers lang) ontsnappen aan het stressvolle leven en aan alle misère van de wereld. We dompelen ons onder in één en al passie. Het wordt weer een spannende confrontatie met onszelf, maar dat weet je vooraf met deze afstanden.

Gita, Wim, Annet en Ger R. gooien vanaf het begin nogal wat kolen op de kachel. Door de lange rechte wegen blijven we ze nog wel even zien, maar richting Wintelre zijn we ze kwijt. Zo te zien gaat het tempo de groep goed af. Met dit weer heeft Wim zijn beruchte handdoek niet nodig. Hooguit om zich mee af te drogen, want het regent nog steeds flink.

Ed en Ronald vormen samen een soort ‘Rocky VII’, een geoliede vecht- en kletsmachine. Ze houden keurig het ritme vast en de route kan niet gemist worden dankzij het voorgeprogrammeerde loophorloge van Ed.

Rik en Theo starten op hun eigenwijze wijze. De ene een beetje onbevangen en de ander bewust onderkoeld. De overtuiging waarmee het gebeurt, is prachtig om te zien. Er hangt een sfeer van zwaarte om hen heen. Beiden zich bewust van de afstand van vandaag. Dertig kilometers is een boel, dus vooral in het begin niet forceren. En zo is het.

Het is klokslag half acht. De rest van de marathongroep gaat nu beginnen. Het zal geen afgesproken werk zijn, althans…………. Op dit tijdstip, half acht dus, verlaat het frontaal buiensysteem onze regio. Het is droog.

Reden voor Willem om zijn poncho uit te doen, op te rollen en onder de pakkendrager van zijn fiets te doen. Ondertussen gaan de loopsters en lopers lekker verder. We bereiken goedlachs de picknicktafel en worden verwelkomd door de altijd vriendelijke Annelies en Tony. Terwijl we genieten van een bekertje thee ontdekt Willem dat hij onderweg zijn poncho is verloren. Maar ja we moeten verder en je kunt als begeleider je groep niet in de steek laten, dus je kunt niet terug om te gaan zoeken. Annelies ‘de Cock’ met c –o-c-k gaat telefonisch op onderzoek uit en zal bij de tweede post rapport uitbrengen, zoals het een goed rechercheur betaamt.

Bij de tweede post vertelt zij mij, dat de groep Evert liet weten de poncho onderweg wel gezien te hebben, nog gezegd hadden dat kon de poncho van Willem wel eens zijn, maar daarna gewoon waren doorgelopen.

Groep Wally had poncho ook gezien, ook gedacht aan Willem, maar poncho ligt er nog steeds.

Groep Marjolijn vervolgens gebeld. Poncho wel gezien, ook aan Willem gedacht, maar poncho ook laten liggen. De groep weet wel precies waar hij ligt. Ook mooi.

Ik zal verder niet meer in herhalingen vallen, maar het komt er eigenlijk op neer; iedereen heeft de poncho gezien, iedereen heeft gedacht het zal wel de poncho van Willem zijn en ook iedereen heeft de poncho laten liggen.

Na thee aan de laatste groep gegeven te hebben zijn Annelies en Tony naar de plaats delict gereden en hebben de poncho opgehaald. Bij de tweede post hing hij netjes te drogen. Dames bedankt!

Enfin, we zijn weer onderweg. We naderen het zandpad linksaf, direct voor maïsveld of zoals zo mooi verwoord in de routebeschrijving (een laan tussen de akkers). In de verte zien wij Ed en Ronald lopen. Ik wil ze al fietsend gaan terughalen, maar de heren hadden zelf al ontdekt dat ze verkeerd waren gelopen en waren op de terugweg. Het was niet het horloge dat een foutieve route had aangegeven, maar het was de kletsmachine die niet op tijd op het horloge had gekeken.

We gaan de ‘laan’ op. In de laagste versnelling en met alle kracht probeer ik deze avenue te overmeesteren, maar uiteindelijk heb ik geen keus. Klunen wordt het. Het feestje wordt nog completer; de zon schijnt fel tussen de meest fantastische wolkenluchten. Een briesje uit het westen zorgt voor een beetje verkoeling.  Gelukkig, diepe zucht, einde zandpad. Linksaf Hoogeindseweg, rechtsaf Broekdijk en meteen links Sparrendijk. We lopen richting de minicamping. Theo en Rik lopen rechtdoor en snijden zo een stuk af, ik fiets met Ed en Ronald mee op deze lus.

We worden ingehaald door Leo L., Hans L. en Reli onder begeleiding van Evert. Vandaag geen valpartijen in deze groep, niet verkeerd gelopen en een tempo, dat door alle vier goed te volgen is. Moet ook wel, want voor Reli is dertig kilometers slechts een opwarmertje. Hij loopt volgende week immers vijftig kilometers in de Belgische Ardennen. Veel plezier en succes toegewenst.

Enige tijd later halen de ‘jagers’, Karin en Georg onder de altijd stralende Wally, ons in. De hoffotograaf maakt een fototootje van dit drietal. Bij het zien van Georg denk ik meteen aan het liedje “Russian Spy and I”, uitgebracht door, toeval bestaat niet, The Hunters. Wally heeft ook deze ‘zet’ van Evert meteen door en heeft Georg direct binnen de omerta getrokken, zodat na afloop ook Georg geen begrijpbaar woord meer loslaat. Overigens wel een compliment aan Georg. Na twee weken Dolomieten deze prestatie neerzetten is echt klasse. Proficiat. Ik spring weer op de fiets om mijn groepje te gaan inhalen. Ik fiets nog even achter de groep Wally. Van links naar rechts: Karin donkerbruin, Wally bruin, Georg mooi blank. Het is net: “Trio Penotti, drie kleuren in een pottie”.

We gaan op de Buikheide linksaf een fietspad door de bossen volgen. De oneffenheden van dit bospad bijten in je kuiten. Het lijkt alsof we in een bedwelmend web worden gevangen, onze vleugels verlammen enigszins, het tempo dooft een beetje. Bij een grote plas remmen we af om te kijken hoe we hier zonder natte voeten voorbij kunnen. Een lokale man op de fiets haalt ons daar in. Dat lokale leid ik af door hetgeen hij tegen ons zegt: “Dar kunde geweun deur hinne leupen, hurre”.

We gaan rechtsaf de Oostelbeersedijk op. Hier worden we ingehaald door Elly, Ine, Nelleke, Leo W. onder begeleiding van Marjoijn en Harry. Ook een fotootje van dit mooie groepje gemaakt. Ik fiets even achter hen aan. Mooi stel, scherp 10,5 kilometer per uur. Het is net een Zwitsers uurwerk. En de ‘klets’ wordt ook niet vergeten. Niemand heeft ergens last van, ook Harry niet. Leo W. al helemaal niet, want die loopt vandaag met twee vingers in de neusgaten zijn langste afstand ooit. Van harte! Met Nelleke gaat het ook elke week beter en dat ondanks de verstuikte enkel, die haar enkele weken parten speelde. Een echte ‘powerwoman’.

We naderen baan 8, de tweede verzorgingspost. Ronald loopt een beetje voor Ed en mij uit. Ed heeft duidelijk last van zijn bovenbenen en besluit om uit te stappen. Goed gedaan, want voor Cyprus heb je aan deze afstand meer dan voldoende. Theo en Rik zie ik in geen velden of wegen meer, dus ga ik met Ronald mee.

Daar valt niet veel over te vermelden of eigenlijk toch wel. De laatste kilometers worden door hem met groot gemak afgelegd met een snelheid van exact 9 kilometers per uur. Energiek, uitnodigend en puur gaat hij de atletiekbaan op, nog even finishen en dan trots zijn op jezelf. Het maakt het lopen zo mooi. Een applausje voor jezelf en terecht Ronald.

De groep Lisette, Francien, Mariska, Gerard onder de weer lopende begeleiding van Ger V. ben ik tijdens de route niet tegengekomen. Desondanks zijn in deze groep wel bijzonderheden te vermelden. Ger liep de hele afstand uit ondanks de infectie van de afgelopen weken in zijn voet. Hij had na afloop overal pijntjes behalve in zijn voet. Lisette is er ook doorheen en bracht ook deze training tot een goed einde. Mariska had het wel weer zwaar, maar had ook zwaar weer van Geldrop naar GVAC op de fiets. Ger R. was na afloop van de training een beetje licht in het hoofd. Ger had veel vocht verloren en onderweg wellicht te weinig bijgetankt. “s Middag bleek het gelukkig weer een stuk beter met hem te gaan, vooral na het nuttigen van een met veel liefde gemaakt soepje. Een voorzitter, die een beetje luchtig in het hoofd is, daar is op zich natuurlijk niets mis mee.

Het was vandaag een mengelmoes van weer. Regen, wind en af en toe een fel zonnetje. Het voelde gaandeweg de ochtend steeds klammer aan. Dit weer ligt de meeste lopers beter dan het hete weer van de afgelopen weken. Die warmte is niks voor ons, is in elk geval niets voor Lisette en Rik. Die zijn eerder te vergelijken met een kookaburra.

Een beetje cooling down op de atletiekbaan en onder de douche en dan het lekkers bij de koffie. Met dank aan Annemarie, Art en Theo.

Het was vandaag de eerste dertiger. Een afstand, die er toe doet. De begeleiders op de fiets, Fritz en Willem, deelden na afloop hun ervaringen. Ze waren het er snel over eens; de choreografie van deze route roept bij hen beelden op van…………….. doet hen denken aan een ‘dansproductie van de fado’, met veel ‘saudade’.

Een schouderklopje voor iedereen is dus op zijn plaats. Vandaag toonde eens te meer aan dat iedereen van deze marathongroep beschikt over een fantastisch kaunaloa = (doorzettingsvermogen in Hawaiiaans).

Tot zaterdag, groet Willem.