Ikaika

Het is zaterdag 23 augustus 2014. De zevende training gaat zo beginnen. Deze training is zo te zien een bijzondere. Als je in de routebeschrijving al 12 keer LET OP in het rood tegenkomt, dan weet je dat je vaak moet opletten. We moeten vandaag dertig kilometers zien te overbruggen. Na de 35 kilometers van de vorige week mag dat eigenlijk geen problemen opleveren. Maar wie denkt dat hij de marathon kent, komt vaak van een koude kermis thuis. Iedere marathon, iedere marathontraining is anders, dus elke keer is het weer een belevenis op zich. Recessieperikelen en natuurrampen ten spijt, politieke onrusten en tegenvallende salarisstroken zijn genoeg redenen voor een collectieve depressie, maar niet voor deze marathongroep. Niets of niemand kan deze groep nog omver blazen. Deze mensen bezitten allemaal het vermogen om zich ergens voor duizend procent op te storten. Die drive en dat doorzettingsvermogen om de eigen passies te volgen is bewonderenswaardig. Het is de voedingsbodem tot succes.

De basisgroep staat, zoals geleerd tijdens de opvoeding, een kwartier voor aanvang van de dienst te wachten bij baan 7. Wachten duurt lang en de een na de ander wordt ongeduldig. Als je dan kijkt met wat een professionele aanpak onze coördinator te werk gaat……..dat is pas echt smullen. Hij komt gewoon een beetje later dan de andere weken. Hij groet nonchalant en opent de deuren met een rust alsof hij ruimschoots op tijd is. Hij richt zijn administratie in en kijkt voorspellend door het raam naar buiten. Er dwarrelt een donkerzwarte wolk boven de atletiekbaan. Door de opgelopen vertraging moet de basisgroep zich iets later omkleden en dus ook iets later vertrekken. Het is precies zeven uur en de donderzwarte wolk opent zich. Hij stort een korte, maar stevige bui uit over Veldhoven. Dat wist de coördinator natuurlijk en dat was onderdeel van zijn plannetje. Dit mag je eigenlijk geen plannetje noemen, dit is strategie van de bovenste plank. Hiermee voorkomt de coördinator dat de basisgroep al in de eerste minuten van de training een regenbui over zich heen krijgt en kliedernat wordt. Je moet het maar bedenken, je moet het maar kunnen, maar ja…… je bent coördinator of niet.

De maand augustus zit er bijna op. Er is geen opleving van het weer meer te verwachten, althans geen tropische. Het blijft kil en onbestendig. De normale gemiddelde temperatuur van 20 graden gaan we bij lange na niet halen. Het is deze ochtend gewoonweg koud en als wij van start gaan is het slechts negen graden. Overigens een prima temperatuur om te lopen, maar op de fiets is het minder.

Ze kunnen dankzij……………droog vertrekken. Er zit, na de heftige bui, veel zuurstof in de lucht en de pollen liggen platgeslagen op het wegdek. De basisgroep verlaat, maar deze keer om bovenbeschreven redenen niet om precies 7 uur, maar om 4 minuten over 7, de kantine. Ze zijn gepokt en gemazeld. Ze gaan volgepompt met adrenaline van start. Het oergevoel staat nu helemaal op scherp en ze kunnen los gaan.

Richting rotonde, Pegbroeken en dan Koningshof. Een korte, degelijke warming up en daarna zetten we de raderen in werking. Gita, Wim en Roy onder begeleiding van Hannie zetten er meteen stevig de sokken in. Roy had de afgelopen week vele kilometers afgelegd en vond 9,5 kilometers per uur deze week meer dan voldoende. Annet doet de eerste kilometers met de bezemwagen en sluit bij de eerste post bij deze groep aan. De K.I.D. (Kantine Inlichtingen Dienst) verspreid het gerucht dat Hannie tijdens haar vakantie in Italië een vreemde dokter heeft bezocht en nu over een hele bijzondere sportdrank beschikt die haar zo gemakkelijk laat lopen. Deze dokter schijnt in het verleden ook al genoemd te zijn bij dopingschandalen in de Tour de France. Maar let op: het zijn en blijven geruchten, hoewel het lopen haar inderdaad heel gemakkelijk afgaat.

Judith is ook weer terug van vakantie en de heren Ed en Ronald moeten weer luisteren. Het is goed voor de discipline van dit groepje. Ze houden hun tempo prima vast en het horloge van Ed wijst zoals gewoonlijk de weg. Ed zal later in Duizel uitstappen, waarna Judith en Ronald de laatste paar kilometers samen afleggen. Voor dit duo geen probleem.

Trees, Mary, Regina en Theo onder begeleiding van Willem volgen als laatste partje van de basisgroep. Regina, net terug van haar paradijs in Spanje, laat een frisse wind door deze partituur waaien. Twijfelen of zij deze afstand aankan? Bij Regina is dat verspilde energie. Die gaat gewoon en die maakt de afstand lachend af. Haar hoor je niet steunen of kreunen.

Bij de Buitenjan duiken we weer een fantastische natuur in. Het lijkt wel een inspiratietuin. Restanten ochtendnevel zorgen voor een bijzonder lichtspel. De tjiftjaf of misschien was het wel de polifinario laat zich uitbundig horen.

Het tempo ligt niet erg hoog, maar wordt wel vastgehouden. We lopen over verlaten wegen. Op zo’n moment ben je echt alleen op de wereld en kun je heerlijk ontspannen lopen. Vlugger dan verwacht zitten de eerste veertien kilometers er op.

De eerste verzorgingspost nadert. Iedereen fleurt meteen op. Even rust, even wat drinken, even een lief woordje van Tony, Evert en Boudewijn. Het gaat allemaal zoals het gaat, het voelt fantastisch. We nemen het allemaal zoals het komt, het is een ode aan het pure leven. Ondanks dat de haarkleur anders zou vermoeden heeft deze groep nog geen last van vergrauwing en vergrijzing van de geest. Ze zijn weer toe aan een aantal kilometers. Zo gezegd, zo gedaan.

Rik sluit aan. De ervaring van Rik is groot. Dat is waar. Maar als je hem moet geloven dan is hij gestart met lopen vlak voordat de boekdrukkunst werd uitgevonden. Dat lijkt ons een beetje teveel van het goede. We lopen over het fietspad van de Zandhoef, omringd door de paarse kleur van de in bloei staande hei. De statige donkere bomen steken grauw af bij dit imponerende paars.De felle kleuren fleuren ons op.

De groep Evert, zonder Evert, maar wel met Leo L., Georg, Reli, Leon M. (ook net terug van vakantie) Hans L. en met als gastloper Johan van L. onder begeleiding van Frits halen ons op dit fietspad in. Het gangwerk van deze groep is vloeiend en elegant. In denderende vaart lopen ze snel van ons vandaan. Ze zijn weer opnieuw gewend aan het juiste tempo. De eerste twee kilometers echter gingen te flitsend en veel te snel. Johan van L. vond het eigenlijk wel welletjes geweest en viel terug op zijn ervaring. De mannen werden in de juiste volgorde gerangschikt en vanaf dat moment werd het juiste tempo gelopen. De overgang naar de snelste groep was voor Fritz even wennen, maar toen hij zijn zwaarste versnelling gevonden had kon hij de groep redelijk tot goed bijhouden. Johan van L., te voet gekomen vanaf Duizel naar GVAC, stapte bij de tweede post uit, want hij had voldoende kilometers in de benen. Reli liet bij de tweede post weten dat hij Evert toch wel erg miste……Het ligt bij deze vast, goed voor het zelfvertrouwen van Evert.

Ook de groep Arjan, Hans onder begeleiding van Wally passeert ons op dit fietspad. Hans had tijdens zijn vakantie dezelfde camping bezocht als Hannie, maar kon de vreemde dokter niet vinden. Gevolg is dat hij het op eigen kracht moet doen en dat ging hem goed af. Wally vertelde na afloop dat Arjan weer klaargestoomd was om volgende week met de 11,5 groep mee te lopen. Deze spionpoging leidt dus ook weer tot niets.

We bereiken de Pan en gaan het energievretend klimmetje, het viaduct van de A 67, over. De eerste hapering bij Theo kondigt zich aan. Zijn Arrrggghhhhh! bij het afdalen van het talud spreekt boekdelen. Er is nog geen man overboord, want opgeven doet hij niet snel, maar we moeten nog wel een heel eindje. Ergens is nog een restje energie. Langzaam maar zeker lopen we richting tweede verzorgingspost. Lopen we richting Marianne. Trees, Mary en Regina proberen met enthousiasme Theo vooruit te stuwen, wat zowaar nog ten dele lukt. Ook vandaag is het gezegde van Margareth Thatcher van toepassing op deze groep: “ De haan kraait wel, maar het is de hen die de eieren legt”.

Op het bedrijventerrein worden we ingehaald door de groep Elly, Ine, Nelleke, Leo W., Reinier en Johan onder leiding van Harry. Reinier en Johan ook pas terug van vakantie, maar dat was aan het lopen niet te merken. Het energieniveau van deze groep is nog erg hoog. Iedereen loopt gemakkelijk en de lach lijkt op de gezichten te zijn geschilderd. Deze groep toont wat plezier in lopen is. Ze stralen gewoonweg. Ze spreken nog wel uit dat ze Marjolijn missen en dat wordt door deze schrijver direct vastgelegd.

Het is voor Theo een moeizame strijd geworden, maar hij blijft vechten. Hij loopt als een getergde tijger. We zijn bij de tweede verzorgingspost. Marianne heeft zoals altijd weer goed gezorgd. Lekkere sinaasappelstukjes, lekker thee, lekkere koekjes. Een dame van ons groepje moet zo nodig een stukje sinaasappel in de thee gooien. Sinaasappelthee is best lekker maar dat wordt op een andere manier gemaakt. Het stukje sinaasappel wordt bedreven met twee vingers uit de thee gevist en verorberd. De thee laat ze staan, die lust ze zo niet meer, die is dus voor een ander. Ook lekker.

Het merendeel van ons groepje wil nog langer blijven, maar de plicht roept. We moeten weer aan de bak. Marianne bedankt en tot een volgende keer. Evert geeft Marianne namens de marathongroep een bos bloemen als dank voor haar goede zorgen en de gastvrijheid.

Op de Meer worden we voorbij gesneld door de groep Lisette, Francien, Mariska, Gerard, Wim en Boudewijn onder leiding van Ger V. en Ger R. Deze laatste, vanwege een blessure, op de fiets. Het gaat hem gemakkelijk af en ik vind zijn stijl van fietsen wellicht nog mooier dan zijn stijl van lopen. Boudewijn is vanaf de eerste post meegelopen met deze groep. Voor de mensen die hem onderweg hoorden ratelen had dit niet vermeld hoeven worden. Wat een spreker is die man.

We lopen over het fietspad langs het E3-strand. Theo is af en toe een wonder van vitaliteit. Het ene moment spat de oerkracht van hem eruit, het volgende moment is hij breekbaar als het teerste bloemetje. De laatste kilometers dienen zich aan. De Moormanlaan wordt in een rechte lijn afgelegd. De laatste 500 meters wordt Theo door de rest van het groepje als het ware vooruit getrokken. Wandelen wordt niet meer geaccepteerd, lopen is nu het commando.

Samen passeren ze de eindstreep. Een Yabba-dabba-doo! is op zijn plaats. Een cooling down volgt uiterst langzaam, daarna weer lekker douchen. Dat kan weer. En dan op naar het gebak, waarvoor dank aan Judith, Georg en Willem.

Een bedankje is op zijn plaats voor Jurgen, Boudewijn en Trees voor het bezemschoon opleveren van de kantine en de tafels. Een dag later is er immers de trimloop. Jurgen ook nog bedankt voor de bar- en kantinedienst.

De afstand werd door het merendeel gemakkelijk overmeesterd. Een enkeling had het een beetje zwaarder en kostte het bijzonder veel ikaika  (kracht in Hawaiiaans).

Nu op vakantie, succes met de Ten Miles, groet Willem.