Equilibrium

De vakantie zit er op. Vandaag, zaterdag 20 september, is het weer 30 kilometers op de fiets mee met de basisgroep. Sinds drie weken weer een wekker gezet en nog wel op kwart voor zes. De wekker zetten bleek overbodig te zijn. Tien over vijf, in het holst van de nacht, een klap van jewelste. Het leek wel of het onweer bij de slaapkamer insloeg. Dit was gelukkig niet het geval, maar wakker was ik. En zodanig wakker, dat ik maar meteen ben opgestaan. Ik kijk door het raam naar buiten. Het ziet er spookachtig uit. Het lijkt wel of de herfst de tentakels heeft uitgespreid. Een hoogtetrog laat het stortregenen, donderen en waaien.

Een dik uurtje later zit ik op de fiets naar GVAC. Het is gelukkig droog. Mist, nevel en donkerte begeleiden mij. Veldhoven is nog helemaal stil en verlaten. Bij baan 7 brandt al licht. Evert is er al. Ook hij is wakker geschud door die oorverdovende donder.

We zitten al bijna driekwart in september. De dagen worden merkbaar korter. De dagen worden merkbaar warmer. De gemiddelde temperatuur is dit jaar beduidend hoger dan de andere jaren. Vanochtend worden we geattaqueerd door een stevige mist, die de eerste uurtjes stevig blijft hangen. De zon krijgt zowel van de mist als van de bewolking geen kans door te dringen. De looptemperatuur blijft daardoor prima. Bij de start, deze morgen, was het zestien graden. Perfect dus.

Klokslag zeven uur. We vertrekken. Het fietspad op richting Knegsel, rechtsaf Grote Kerkepad en via de Schooterweg en de Roskam naar Sondervick. Op de Roskam een snelle warming up en daarna vliegensvlug van start.  Femke, Annemarie, Roy en Wim slaan, onder begeleiding van Hannie op de fiets, meteen snel en doelgericht de weg in richting Heerbaan. De start verloopt een stuk rustiger dan anders. Verbaal bedoel ik dan. Dat kan ook niet anders. Rik is er niet. Nierstenen hebben hem geveld, maar bij de koffie na afloop zal hij aansluiten.

De groep, Regina, Trees, Judith, Ronald, Ed en Theo, blijft goed bij elkaar. We lopen door Meerhoven richting Caspar de Haanbrug. Annemarie heeft zich laten afzakken en is bij ons aangesloten. Ronald fungeert als gids. Hij deelt met ons alle wetenswaardigheden van dit gebied. Herinneringen worden afgewisseld met werkelijkheid, dromen vervangen door realiteit en toevalligheden worden als geschiedenisfeiten aaneengeregen. Niet alleen Ronald heeft mooie herinneringen aan deze ‘memory lane’, ook Trees en Boudewijn willen op een stille zondagmiddag nog wel eens nostalgisch amoureus terugdenken aan die tijd, aan die plaats, aan dat………………………………………………ja dat houden ze voor zichzelf.

We passeren de Caspar de Haanbrug. We lopen langs de golfbaan. De wereld is hier wel erg klein. Het lijkt even of we in een griezelproductie zitten. De mist beperkt het zicht tot een kleine honderd meter. De frisse lucht die je hier binnenzuigt voelt als vakantie voor je longen.  Het is een buitengewoon mooi gebied. Altijd leuk om er eventjes doorheen te baggeren. We zien de Oirschotsedijk voor ons, oversteken en rechtsaf richting Eindhoven. Na enkele honderden meters bereiken we de eerste verzorgingspost. Annelies is er deze week niet. Zij geniet met haar Ger van een welverdiende vakantie. We worden nu verwelkomd door Tony geassisteerd door Dorie. Beide dames ontzettend bedankt voor opnieuw de goede zorgen.

De eerste verzorgingspost hebben we achter ons gelaten. Mary is aangesloten bij Trees en Theo. Judith, Ronald en Ed hebben het tempo verhoogd en zien we nog in de verte lopen. We lopen nu over een stukje van de Eindhovense marathon, een stukje Oirschotsedijk.  Op dit gedeelte moeten auto’s respect tonen voor de voetganger. Mooi gebaar. Het gebied rondom de trainingsvelden van PSV is nog gehuld in een dichte herfstmist.  We zien een rommelig, vochtig struweel. Een zompige lucht overheerst, het bos heeft duidelijk een eigen aroma. Het maakt de omgeving enerzijds bevreemdend, maar het geeft er tegelijk een magisch tintje aan. De dauwdruppels dwarrelen als rijpe appelen over ons heen.

We zitten al op de Achtseweg. Theo krijgt het zienderogen zwaarder. De groep Nicole,Tomio en Reli dendert voorbij. Tomio loopt zo snel dat het lijkt of hij het laatste vliegtuig naar Arizona moet halen. Dit groepje heeft de nodige wetenswaardigheden over Amerika en Nederland met elkaar uitgewisseld. In het Engels wel te verstaan. Reli weet na deze zaterdag ook wat het woord buizerd betekent.

We bereiken de Elburglaan. Vriendelijk als altijd worden we hier opgeslokt door de groep Wally, Karin en Arjan. Het is een genot om te zien dat dit groepje schijnbaar moeiteloos deze afstanden aflegt, terwijl ze in hetzelfde tempo praten namelijk stipt 11 kilometer per uur.

We gaan het viaduct onderdoor en belanden in een van de mooiere parken van Eindhoven. Restanten ochtendnevel zorgen voor een bijzonder lichtspel en geven aan deze omgeving een extra dimensie. De warme herfsttinten kleuren op aangename wijze.

De groep Elly, Ine, Nelleke Johan de H, Leo W., Jaap, Art en Reinier onder de begeleiding van Harrie gaat ons in een snel tempo voorbij. Nelleke kwam extra op en neer gelopen van en naar Waalre om het echte 42 kilometersgevoel gehad te hebben.  Een echte vlinder met ballen. Ook bij deze groep zie je dat er gemakkelijker gelopen wordt dan zo’n drie weken geleden. Er is heel veel vooruitgang geboekt.

Het is toch mooi om deel te kunnen nemen aan zo’n excellente legale ‘growshop’. Elke week zie je mensen ‘growen’.  Je ziet iedereen op zijn of haar manier vooruit gaan. Natuurlijk gaat het niet vanzelf. Voor niets gaat de zon op en dat vandaag ook al niet meer. Maar als begeleider zie je gewoon mensen heel erg genieten van het lopen in een groep, van elkaar helpen en van elkaar vooruit stuwen.  Van samen beter worden.

We zijn al weer voor de tweede keer bij de Caspar de Haanbrug. Theo weet het lichte hoogteverschil met piepende ademhaling te beslechten. Naar beneden gaat het een stuk eenvoudiger. Met een ongekend ritmische vaardigheid, soepel in de heupen, stort hij naar beneden.

We bereiken de fietstunnel, na de dubbele, en gaan linksaf richting tweede verzorgingpost.  Theo heeft besloten bij de post uit te stappen. Trees en Mary gaan van daaraf in eigen tempo verder.

Vlak bij deze tunnel loopt de groep Lisette, Francien, Ger V, en Boudewijn begeleid door Fritz en Aimee op de fiets Theo voorbij. Boudewijn is aangesloten bij de eerste verzorgingspost. Voor Fritz en Aimee is dit een zeer emotionele training, want het is hun laatste gezamenlijk uitje op de fiets. Na de tweede verzorgingspost ben ik weer snel gefietst naar Trees en Mary, die inmiddels al op de Oersebaan zijn.

Hier worden ze ingehaald door het groepje Aimee. Er worden door haar nog vlug een paar foto’s gemaakt. Later in Arizona kan ze tegen Tomio zeggen: “Gelukkig hebben we de foto’s nog!”

Mary en Trees hebben het vermogen nog om te gaan versnellen. We zijn vrij snel bij Coppelmans en die laatste paar honderd meter worden met een lachend gezicht afgelegd. Samen de finishlijn over, een ‘groepsknuffel ‘, cooling down en dan de welverdiende douche.

Judith verrast Evert met een door haar zelf gemaakte prachtige taart in de kleuren van GVAC.  Werkelijk een pracht exemplaar. Dit kan ze dus ook.

Na de douche met elkaar genieten van het koud buffet van lekkernijen dat Aimee en Tomio voor ons bereid hebben. Werkelijk lekker en prachtig, maar ook lekker machtig.

Namens de marathongroep bedankt Evert in perfect Engels dit duo. Ik ga geen volledige toespraken herhalen, maar Aimee en Tomio hebben vooral indruk gemaakt met hun glimlach, hun warme uitstraling en hun aanpassingsvermogen. Boudewijn overhandigt een fotocollage van diverse memorabele momenten en dat zal, zeker over een tijdje, een hele mooie herinnering zijn aan deze mooie tijd bij GVAC.

Fritz doet het his way. Het is een soort Dengels; Duizels met Engels accent of andersom, maar wel heel echt en wel heel warm. Hij geeft Aimee en Tomio prachtige krachtige complimenten en bedankt ze met zijn onschuldige brede smile. Mooi gedaan.

Het is een bijzonder afscheid van twee hele bijzondere mensen. We zullen ze missen en ik weet zeker; zij zullen ons ook missen. Namens de marathongroep bedankt voor al het buffet met lekkers, goede reis naar Arizona en voor de rest van jullie leven: All the best!!  Bij the way: next Carnaval is 14 till 18 february 2015.

Ook deze zaterdag zit er weer op. Iedereen heeft het weer op eigen wijze ingevuld. Een paar lopers hebben minder kilometers gemaakt omdat binnenkort elders een marathon op ze wacht, in dit geval de Kustmarathon over 2 weken.  Sommigen hebben vandaag volledige rust genomen in verband met de Dam tot Damloop van zondag. Allemaal succes gewenst.

Trees en Boudewijn ruimen de kantine nog op, waarvoor dank. En de altijd lachende Peter Damen bedankt voor de bardienst. In het verhaal heb ik Dorie en Tony al bedankt, maar een beetje extra aandacht is wel op zijn plaats. Dames bedankt!

Eindhoven Marathon nadert. Vandaag laat zien dat we er klaar voor zijn. Er is serieus en hard getraind. Vele kilometers zijn afgelegd. We zijn het centrum van de energie geworden. Nog drie weken. Het aftellen is nu echt begonnen.  Angst is een slechte raadgever en is absoluut niet nodig. Vandaag, 30 kilometers, heeft weer laten zien dat het juiste equilibrium (evenwicht in Latijn) is bereikt. En om in de stijl van vandaag te blijven: “Eindhoven, here we come”.

Tot zaterdag, groet Willem.