Bijzonder?, ja echt bijzonder.

Zondag 13 april 2014, 07.40 uur, de GVAC-karavaan heeft over de A67 koers gezet naar de Rotterdam Marathon. Een kleine tiental loopsters en lopers , maar ook een kleine tiental supporters. Met angst en beven is de weersverwachting de afgelopen week gevolgd. De zondag begint wat grijs. Onder lichte hogedrukinvloed vormt zich mist of lage bewolking, die later in de ochtend optrekt. Daarna komt de zon tevoorschijn, afgewisseld door wolken. De temperaturen liggen tussen de 13 en 17 graden en de wind is westelijk. De ‘Telegraaf’ betitelt de lopers van de Rotterdam Marathon als bofkonten. We zullen zien of het prima loopweer is, want het is voor ons al gauw te warm.

De reis is voorspoedig verlopen en klokslag negen uur parkeren we onze auto’s aan de Capelsebrug even buiten het centrum. De metro doet de rest van de verplaatsingen en korte tijd later zijn we in de buurt van de start. De loopsters en lopers gaan zich omkleden en willen zich gaan richten op de warming up. De supporters hebben hun zinnen gezet op een lekkere kop koffie. Eén van ons doet zich samen met zijn dochter tegoed aan een cappuccino met een enorm stuk appelgebak met dito hoeveelheid slagroom. Hij geniet enorm van deze, we kunnen gerust zeggen, dagvullende maaltijd. De rest van de supporters ziet af van een dergelijk tussendoortje. De rekening gevraagd en door iedereen afgerekend. Ook onze appelgebaketer betaalt zijn rekening en voelt daarbij het appelgebak nog een keer spontaan opkomen. Nou ja als je twee keer van zo’n stuk gebak kunt genieten is het bij nader inzien niet te duur geweest.

Het is tien uur. De supporters gaan hun eerste aanmoedigingspost bemensen. We hebben de keuze gemaakt voor de Erasmusbrug op zo’n kleine twee kilometer na de start.

Als supporter ben ik wellicht nog zenuwachtiger dan als loper. Ik kijk op mijn klok, nog een tiental minuten voor de start. Ik krijg het plotseling warm. Mijn stresshormonen schieten omhoog. Ik kijk schichtig om me heen. Ik verkramp, ik voel de spanning in mijn knieën en mijn kuiten. Adem ik nog wel?  Ik geloof dat ik niet meer adem, althans niet meer normaal en ergens op mijn maag ligt een baksteen. Ontspan, ontspan. Haal eens diep adem. Je loopt niet mee en toch die spanning. Waarom? Het is verbazingwekkend waar ik me druk over maak. Haal nog eens diep adem en ontspan. Met een lach deze marathon bekijken is gewoonweg prettiger. Het lukt me niet helemaal om de spanning van me af te schudden, maar ik voel me wel een stuk beter. Klaar met die onzin; ik heb gelukkig weer compassie met mezelf. Nog vijf minuten en dan is het zover. Dan klinkt voor mijn loopmaatjes het startschot.

En dan komen ze de brug over, in grote getale. Voorop de wedstrijdatleten in groepen van 10 tot 15 lopers. Het tempo zit er goed in. Het blijft toestromen en onze lopers zijn  moeilijk te ontdekken. In een lange sliert dezelfde kant op rennen. Het is bijna een absurdistisch gebeuren.

Gelukkig heeft Boudewijn de GVAC-vlag bij zich en dat wordt door al onze lopers herkend en al luid toejuichend wensen we ze allemaal een goede marathon.

Ze zijn voorbij en wij vlug naar het metrostation om plaats te gaan nemen op Slinge, waar je de lopers twee keer kunt zien en aanmoedigen. Wij waren heus niet de enige die op dat idee waren gekomen. Een tweetal metro’s laten passeren, gewoonweg omdat er geen ruimte was. De derde wel gepakt en als haringen in een ton werden we vervoerd. Bij de Slinge aangekomen direct op zoek naar een goede positie. Aldaar troffen we een BV-se (inderdaad een Bekende Veldhovense) met haar ouders. Deze ouders, inmiddels behorend bij de GVAC-familie, waren uit het hoge noorden afgedaald om hun schoonzoon aan te moedigen. Mooi gebaar.

De post op zo´n 16 kilometer is niet in te nemen. Het staat er in rijen van drie te kijken, dus dat vergeten we maar. We lopen door naar het punt zo´n 19 kilometer op de marathon en daar was nog ruimte genoeg. Onze jongens en meisjes passeren allemaal en genieten van de aanmoedigingen. Wij vinden het leuk dat onze aanmoedigingen als een stimulans gevoeld worden. Overal en echt overal, kilometer na kilometer staan mensen langs de kant om aan te moedigen. Wij roemen altijd de sfeer bij de marathon van Eindhoven, maar die kan bij deze marathon niet in de schaduw staan. Het was een permanent herrie, die een rechtstreekse  aanslag op je ingewanden en je oren deed.

Het zonnetje komt ruim een kwartier goed door en maakt het echt warm. Het licht, de warmte, alles wordt er mooier en kleurrijker van, maar tijdens het lopen even niet. Gewoon wegblijven zon. Zonder de zon is het al zwaar genoeg. En gelukkig doen de wolken hun werk en wordt het weer lekker loopweer.

Vlug weer naar de metro, want ook als supporter moet je op tijd op de juiste plekken zijn. Een aantal van ons hebben immers belangrijke ingrediënten voor de lopers bij zich zoals een banaantje, een druivensuikertje en een gelletje.

We gaan met de metro naar het station de Beurs  en daarna te voet door naar Blaak, waar we nog net op tijd zijn om in ieder geval een tweetal van extra ´pep´ te voorzien. De achterste lopers van ons clubje komen ook hier voorbij en onze aanmoedigingen zijn een zichtbare duw in de rug voor hen.

Toen onze ´laatste´ voorbij was zijn we vlug de straat overgestoken en hebben we ons genesteld op kilometer 40,5. De meeste lopers zien we hier weer voorbij trekken. Enkele met een gezicht alsof ze zichzelf aan het opblazen zijn, maar ook lopers als Art, Ger en Hannie, die onze toejuichingen vriendelijk zwaaiend beantwoorden.

Ook hier uiteraard gewacht op onze ‘laatste’ en ook hem nog even een extra oppepper gegeven. Daarna met z’n allen naar een restaurantje gegaan in de buurt van de finish. Even wat drinken, even wat eten, even wat bijkletsen en even elkaar uitgebreid feliciteren. De belevenissen waren weer zoals dat bij iedere marathon is. Erg verschillend dus. De een had te zware benen en voelde zich niet goed en is verstandig uitgestapt. Een paar anderen hadden het ook zwaar, maar waren langzamer gaan lopen en konden daardoor verantwoord finishen en er waren er ook die een PR nastreefden. En deze PR werd met glans behaald. Een van harte gefeliciteerd is hier op zijn plaats, eigenlijk op haar plaats.

Rond 5 uur de reis huiswaarts genomen, want om half acht was er een gezamenlijk diner in Oers Gezellig, uiteraard in Oers. Mooi was om te zien, dat nagenoeg de gehele marathongroep aanwezig was, ook zij die niet mee naar Rotterdam waren geweest. Dit is toch ook wel tekenend voor de sfeer binnen deze marathongroep.

Tijdens het diner werden de sterke en minder sterke verhalen uitgewisseld. Evert bedankte ondergetekende voor iedere zaterdag de fietsbegeleiding en de stukjes proza. De belangrijkste personen werden natuurlijk niet vergeten, want wat zou de marathongroep zijn zonder de ondersteuning van Annelies en Tony. Opnieuw chapeau.

En het wordt vaak als gewoon gezien. Maar wat is tegenwoordig gewoon. Laat ik er dit van zeggen, wat Evert doet is dus niet gewoon. Elke week op tijd bij baan 7, elke week zorgen voor begeleiding en dat viel dit jaar echt niet mee, elke week zorgen voor de route en de aanbevelingen en ook elke week met veel zorg oog hebben voor ons, de lopers.

Evert werd dus terecht in het zonnetje gezet. Namens de marathongroep ook bij deze nogmaals ontzettend bedankt!!

Wat ik niet mag vergeten is dat het diner absoluut de moeite waard was. We hadden niets te klagen en dat is voor een marathongroep een prestatie op zich. Het was gewoon heel lekker.

Zo’n voorbereiding naar de marathon toe en de marathondag zelf:

Bijzonder?, ja echt bijzonder! 

Tot snel, groet Willem.